Ειναι σκοταδι ...και μεσα απ αυτο τρεις μικρες φλογιτσες κεριων αναδυουν δημιουργωντας μια σκια...εκεινη στριφογυριζει στον υπνο της...σκεψεις βασανιζουν το μυαλο της,σκεψεις την κανουν ανησυχη...
Ανοιγοκλεινει που και που τα ματια της για να κρατησει για λιγα δευτερολεπτα το φως των κεριων ...ο σταθερος ηχος των δεικτων του ρολογιου την κανουν να αλλαζει ρυθμικα τις σκεψεις της...και να σφιγγει τα δοντια σε καθε χτυπο...τικ-τακ...τικ-τακ...
ακουει την ανασα της...βαριανασαινει...
γυριζει πλευρο ξανα,σκεφτεται εκεινον παλι...την μορφη του...την αγγελικη του οψη...το σπασμενο χαμογελο του,την απαλη φωνη του ..
θελει να σταματησει τον χρονο,να σταματησει τον ηχο των δεικτων,να αποκοιμηθει χωρις ονειρα...να παγωσει το τοπιο...και να τον δει μια τελευταια φορα...να μπει στον χωροχρονο...να ταξιδεψει στην σιωπη ή στην φαντασια...να διακτινιστει...να χαιδεψει το κορμι του..
δεν μπορει ομως,εχει παρει την αποφαση τησ και αυτο ξερει πως θα τον πληγωσει...
κλεινει τα ματια της ξανα και ονειρευεται οτι εκεινος ειναι εκει και την κοιταζει να κοιμαται

Λιγες στιγμες σιωπης και ενα απαλο χαδι που την ζεσταινει και χαμογελαει... θελει να ακουμπησει στον ωμο του,να την παρει αγκαλια...
ειναι ομως αυτες οι σκεψεις που την οδηγουν στο αγνωστο και την τρομαζουν....και δεν εχει αλλες αντοχες
τι αποζητα? αφου ξερει πως η αποφαση της ειναι η λυση σε ολα...και ας μην ειναι η σωστη...

και κεινος?...θα την ξεχασει αργα η γρηγορα....και κεινη θα εχει λυτρωθει...
οι σκεψεις την πνιγουν, δεν μπορει να παρει ανασα...
βγαζει εναν αναστεναγμο και σηκωνεται ..ανοιγει το φως και παει στον καθρεφτη!

Τα μαλλια της ανακατεμενα..τα σπρωνχει πισω να φωτισει το προσωπο της... κοιταει με επιμονη τα ματια της...και ρωταει'' Ποια ειμαι τελικα?Τι θελω να κανω?''


Ο καθρεφτης απλα ειναι μια αντανακλαση..γνωριζει πως δεν θα λαβει απαντηση...
αναμενει απλα εκεινη την στιγμη..αναμενει κατι μαγικο να της δειξει ποτε ειναι ετοιμη... αναμενει κατι μαγικο...
ξαφνικα τα κερια σβηνουν, και ο ανεμος χτυπαει με ορμη το παραθυρο κανοντας τον ηχο ολενα και πιο δυνατο....πιο αγριο...πιο επιβλητικο ''ηρθε'' αναφωνισε...

και ριχνει τον καθρεφτη κατω να γινει χιλια κομματια...χιλια κομματια να παιρνουν καθε εικονα της..
κανει περα τις κουρτινες...και ανοιγει το παραθυρο...ο αερας φυσηξε ξανα με ορμη αλλα δεν την αφησε να χασει την ισορροπια της...στηριζεται στο σιδερο ....ο ηχος του ανεμου την καλει... ολα ηταν ετοιμα...
κλεινει τα ματια και σκεφτεται το γραμμα που θα διαβασει εκεινος το πρωι...χαμογελαει και τα δακρυα βγαινουν δειλα-δειλα...κυλωντας στα μαγουλα της..αγγιζοντας τα χειλη της...νιωθει τη γευση τους...ισως θα προτιμουσε την δικη του γευση για τελευταια φορα ...

σχεδιαζει την εικονα του στο μυαλο της... ειναι εκεινος...μπροστα της...και της χαμογελαει γλυκα... απλωνει το χερι της...να τον αγκαλιασει... αφηνει το σιδερο...... χαμογελαει και παιρνει ανασα....
παιρνει οξυγονο...
λιγα δευτεροπλεπτα...και νιωθει πως ειναι ελευθερη πια....
αυτα τα δευτερολεπτα ηθελε να νιωσει....
πεφτει στην αγκαλια του
γινεται αγγελος και πεταει....τελικα!

Σταθης Αρτινος-οι αγγελοι μαθαινουν να πετανε