Αντεχεις?

Προχωρησαμε μεχρι τη μεση...ανεβηκαμε τον λοφο και πηραμε ανασα....ελλειψη οξυγονου...
πηραν αερα τα πνευμονια μας....ο παλμος μας αυξησε χτυπους...
τα αυτια παγωμενα... εκανε κρυο θυμασαι?
σκονταψες αποτομα...και εριξες κατω ολα σου τα λαθη...
ελυσες ολες σου τις σκεψεις που ηταν μπλεγμενες στο σκοινι που μας ενωνε...
χυθηκαν νευρα...και κακες αναμνησεις....
δεν απορησα...προσπαθησα να σε βοηθησω στο μαζεμα εδειχνες κουρασμενος...
προσπαθησα να σου δωσω κουραγιο
εδειχνες αδιαφορος
αποκοιμηθηκες στην αγκαλια μου, χωρις να αναρωτηθεις αν το θελω χωρις να αναρωτηθεις αν θελω να σε δω να κοιμασαι παραμιλουσες στον υπνο σου...
ηταν οι ενοχες αγαπη μου... αυτες δεν τις μαζεψα...
αυτες μονιμως βγαινουν απο τον σακο σου...
και μονιμως θα σε κρατανε σε εγρηγορση...
και παλι αδιαφορεις...
θες να χεις τα παντα δικα σου ....ακομα και μενα!
με το αισθημα αυτο της αγανακτησης εκλεισα τα ματια μου και κοιμηθηκα.
το πρωι ξεκινησαμε παλι...ειχαμε ακρετο δρομο μπροστα μας...
καμια φορα η βροχη μας εκανε συντροφια στην πορεια μας...
καμια φορα και ο ανεμος μας ελεγε καλησπερα!
ο ηλιος ομως ηταν παντα εκει...ζεστος...νωχελικος...αλλα ηρεμος...
λερωμενες μποτες...ψεμματα κ τσακωμοι...και παρ ολ αυτα συνεχισαμε...
αδρεναλινη σε αντιθεση με την οκνυρη σκεψη
τα ματια σου δεν αντικρυσαν ποτε το τελος της πορειας μας...
εγω ομως το εβλεπα, δεν αντεχεις σε τετοιες περιπετειες.. δεν αντεχεις σε περιπατους...
δεν μπορεις να συμμαζευεις τα πραγματα σου...εισαι τοσο αδυναμος..
και δεν μπορω να σε λυπηθω γιατι μονος σου πρεπει να μαθεις
δεν μπορω να σε γειωσω γιατι μονος σου θα πεσεις...
το ταξιδι τελειωσε...
εγω εφτασα εκει που επρεπε... σε αφησα να προχωρησεις...
εκανες δυο βηματα και γυρισες δειλα φωναζοντας μου πως δεν αντεχεις...
σου χαμογελασα...
και σου πα οτι ο σακος σου ειναι αδειος πια... σου κλεψα ολες τις αναστολες,ολα σου τα λαθη και τ αφησα να φυγουν μακρια σου


θα αντεξεις μεχρι τον επομενο σταθμο...
καλο ταξιδι