Εισπνοη και Εκπνοη δεν παιρνω οξυγονο..παιρνω αναμνησεις βγαζω λυπη
περπαταω σε ενα χαρτινο μονοπατι που στην αρχη του εβαλες φωτια τρεχω να μην καω η οχι? τρεχω αναποδα..στη φωτια
οσο καιγομαι..σκεφτομαι το πως αλλαξα κοντα σου εγινα γυναικα εμαθα να αγαπαω να νοιαζομαι πραγματικα
δεν εμαθα ομως να μαι μακρια σου αποψε αν βρεξει θα γινω ενα ουρανιο τοξο να σε χτυπησω με τα χρωματα να δεις οτι αυτα που νιωθω ειναι υπαρκτα να τα αισθανεσαι
ξερεις, η φωνη μου χανεται απο μεσα μου ομως φωναζω δυνατα ισως και το δακρυ να τα λεει ολα...περιττοι διαλογοι και ομως εχω αναγκη εσενα
απλα εσενα
μ αγαπας λες... και γω σου λεω
θα αφησω τη σιωπη να κρατησει μεσα της οσα με πληγωνουν θα λυσω τα ματια να σου πουν αυτα που τ αυτια σου δεν μπορουν να αντιληφθουν θα στειλω την αυρα μου να ναι σαν φυλακας αγγελος διπλα σου
γιατι εμαθα να αγαπω μαζι σου ερωτευτηκα .. δεν μπορεις να μου το παρεις αυτο
δημιουργηθηκε ενα περιεργο σχημα...κατι σαν τρυπα με μικρους κυκλους γυρω γυρω λες ζωγραφιζε μια μαργαριτα... μαυρη
πλησιασε στο ξυλο και το φυσηξε... το πατησε και το πιεσε κατω στο εδαφος...
εφερε τη σταχτη στο φως... την κρατησε στα χερια της...και την ειχε σαν ενα περιστερι...ετοιμο να πεταξει... σηκωσε ψηλα τα χερια της..και την απλωσε γυρω απο την αυρα της... γυρω απο την παλια αυρα της...
εκανε ενα βημα δεξια..και εφυγε απο εκεινο το σημειο
πεταξε τα ρουχα της... επεσαν πανω σε ενα πλαστικο κοκκινο σκαμπο...
πηρε ενα ψαλιδι και τα εκανε κομματακια... εδωσε τυχαια σχηματα...
τα καρφιτσωσε στο δεντρο εξω απο το παραθυρο της...και του ψιθυρισε ενα μυστικο...
δεν μπορεσα να ακουσω τι του ειπε...δεν μπορεσα..
αδειασε το μυαλο της και την καρδια της.. τα πακεταρισε..και τα αφησε στο πλεον αδειο σπιτι...
περιεργο μεν...απιστευτα λυτρωτικα δε...δεν ενιωσε αδεια μεσα της... μπορει εσυ...το βλεμμα σου...οι σκεψεις σου....τα λογια σου... να της φαινοταν αδεια...
αλλα εκεινη ενιωθε ηρεμη...πολυ ηρεμη...νωχελικα ανοιγοκλεινε τα ματια της και κοιτουσε τον ηλιο... κοιτουσε εναν ομορφο ηλιο... την χαιδευε απαλα και της χαριζε ζεστασια...
ηταν απο το παραθυρο της... του μυαλου της.. των ματιων της...
ηταν το νεο της σημειο...
ξεπερασε καθε ανασφαλεια, καθε αγχος... προσπερασε τα τυχαια βλεμματα αδιαφορισε στα μικρα λογια...
χαμογελασε στις ομορφες πραξεις... χαμογελασε σε σενα...
δημιουργει τη βαση της...ηταν το μυστικο που εκμυστηρευτηκε στο δεντρο..τοτε...
ειναι η περιοδος που παιρνει ανασα....
υγ.στην επομενη ΄΄μετακομιση΄΄ να της βαλεις κ ομορφη μουσικη... και να της χαριζεις χαμογελα....
Αφιερωμενο...σε μια ψυχη...που εδω και 4 χρονια..μου σταθηκε σε καθε δυσκολη στιγμη της ζωης μου...σε καθε κρισιμη στιγμη...και που μου χαρισε ενα μεγαλυτερο νιμα ζωης..και ας εμεινα με μαυρη γλωσσα...που μου χαρισε αγαπη...και ενδιαφερον!Ξεπερασε καθε ιχνος φιλιας...και αγγιξε την αδερφικη αγαπη!Αφιερωμενο λοιπον, στην Κατερινα μου!Αφιερωμενο και στις δυο μας...για μια καινουρια μας αρχη...για ενα βημα..βασικο...δυνατο..και επιβλητικο...
