2.22.2010

Dimensionless



> I was walking down the pathway , feeling a bit cold.

>>My story has no end.

>>>My story has no beginning.

>>>>Its just the present. ME.

>>>>>My pathway leads me to the lonesome mind. with an empty heart.

>>>>>>Nevertheless, I feel free. I am dispatched. Spread out.

>>>>>>> miles and miles are carved with my name.

>>>>>>>>and you can Read me.

>>>>>>>>>Come Back, you asked me to. and I denied. I am sorry.

>>>>>>>>>>I was expecting you earlier. Time is
Up.



Ειναι αυτο που αποζητας κρυφα και φοβασαι να φωναξεις, οταν οι γραμμες του τραινου χανονται στο απεραντο και το βλεμμα σου αδυνατει να τις ακολουθησει.
και ακομα φοβασαι γιατι μυριζεις την βροχερη μερα που ερχεται να σε χαιδεψει και στεκεσαι εκει... σιωπηλος. στο τιποτα χωμενος και στο μηδεν προσηλωμενος.
περιμενεις την πρωτη σταλα να αγγιζει τη μυτη
σου, το μετωπο σου και επειτα τα χειλη σου.

με τη γλωσσα γευεσαι την στιγμη που θα ξεχασεις στο επομενο λεπτο.



και περιπλανιεσαι ασκοπως. και ακους ηχους μαζεμενους ..σαν να ναι κλεισμενοι μεσα σ ενα κουτακι. τοσο δυνατοι. εντονοι... σαν να θελουν να βγουν εξω. να διασκορπιστουν.

ετσι και εγω, ημουν ο ηχος σου..και μ ελευθερωσες.
και εγινα χιλιαδες ηχητικα κυματα και σε περικλυκλωσα

εγκλωβισμενος πλεον. με αποκαλεσες αγαπη.
δυνατη πλεον. σε αποκαλεσα σημειο αναφορας.


δεν υπαρχουμε εδω. σ αυτο το σημειο. κομματια χαμενα απο διαφορετικα παζλ.

δεν υπαρχεις εκει. και δεν υπαρχω εδω.


>>>>>>>>>>>> I have no story to tell you
>>>>>>>>>>>I have no dreams to share with
>>>>>>>>>>I have no time to waste
>>>>>>>>>I have no love to give
>>>>>>>>I have no one here with me
>>>>>>>Its only me i got-- blowin up my sounds in waves and vice versa.
>>>>>>I am the co-called eternity
>>>>>I am a woman
>>>>Not a Dream.
>>>I have no power to you,
>>But I can win.
>I cant Forget Thee.
story
End with No End.
Dimensionless


2.07.2010

Fair Use


acoustic ηχοι.

βροχερη μερα.

κρυο.

σκεφτηκα την αγορα που εκανα τελευταια.
δεν εχω παει ακομα.
πηρα ενα σπιτι .

ξυλινο.

μεσα στο δασος. μεσα στο πρασινο. στη μητρα της φυσης.



αγορασα και μια ξυλινη πολυθρονα. μια καρο κοκκινη κουβερτα.
μια μαυρη κουπα.

Εφυγα.

αναψα το τζακι.



εκατσα μπροστα στο παραθυρο . και πηρα το βιβλιο μου.
χωρις προσωπα στις σκεψεις μου.

φανταστηκα την ζωη μου ηρεμη.

βαρεθηκα πολλους γυρω μου.


δεν αγγιζω σημεια τομης μαζι τους.

σημερα θα παω εκδρομη.
στο εξοχικο μου.


PS. γιατι να μην ειχαμε ολοι δοσεις φαντασιας οπως του von Trier?