Ενας πορφυρος ουρανος ελουσε απλοχερα τα μαλλια μου...
προχωρησε διστακτικα στα ματια μου και με γεμισε δακρυα στα ματια
ανοιξε τους πορους μου και εισχωρησε μεσα μου...εφτασε στο μυαλο μου
στις σκεψεις μου..
με εκαψε
δεν αντεδρασα λεπτο..δεχτηκα καθε του φωτονιο μεσα μου
υπεμενα καθε του λαμψη στα ματια μου..
με κοκκινα ματια..τον κοιταω..τον ζωγραφιζω μαυρο...
ματαια ομως..αυτος ο πορφυρος ουρανος...εχει τετοια δυναμη...που μενω ακινητη
με ρουφαει στην εικονα του...
ανεβαινω ψηλα να τον αγγιξω
ανεβαινω ψηλα να τον βαψω..
προσπαθω μεχρι τελους
καταφερνω και φτανω διπλα του
το χρωμα του με μαγευει..με ταξιδευει..απαρνιεμαι τη θεληση για αλλαγη
και καθομαι...εκει διπλα του..στο χρωμα του...να με λουζει ολοενα κ περισσοτερο...
να με καλυπτει...να με καιει
σ εναν πορφυρο ουρανο μια μερα ειπα ολα μου τα μυστικα..
εκεινη τη μερα...αλλαξαν ολα μεσα μου...
μου χαρισε το δικο του μυστικο
το δικο του χρωμα
και με εκανε δικη του
σε κεινον τον πορφυρο ουρανο...χρωσταω τη ζωντανια μου...
το τραγουδι μου
τη λαμψη μου
μεσα στα ματια μου κρατησα φυλακισμενη την εικονα του
γιατι πλεον βλεπω εναν ουρανο μπλε..και ασπρο
ασπρο και μπλε...
και με μπερδευει..
αναμενω σιωπηλα το μελλον..
αναμενω..
