Sic Luceat Lux

Κλωτσησα το μπλε κουβαρι κλωστης...και πλεχτηκε ενα ομορφο παραμυθι Κρεμασα στον ηλιο μου δυο ακρες κλωστη ..να ανεβαινω οταν αντκρυζω παγωμενα βλεμματα... διαβασα συλλαβιστα και πολυ πολυ δυνατα...το σημειωμα σου...
'' Δεν θα χασεις ποτε τον δρομο σου...γιατι η λαμψη σου ...σε καθοδηγει..''

Μια σταση ανασα...και ανοιξα το παραθυρο να ακουσω την βουη του αυτοκινητοδρομου..
Αποσυντονισμος...και συγχρονισμος...στους ηχους λαστιχων και μεταλλων
στους τοιχους...βαμμενων ξεθωριασμενων γραμματων
στην αμεσοτητα λεξεων...
στην χλειδη..αδειων σωματων
στην ακροτητα μισων νευματων...

και γλιστρυσα σ ενα χαοτικο ρυθμο..
ενα τυμπανο εδινε το tempo
και μια ξεκουρδιστη κιθαρα..καλυπτε τα παραφωνα βηματα σου..
καλυπτε τα βηματα σου
καλυπτε?

οχι...

παραπατησες..και χωθηκες μεσα σ αυτο το παραμυθι...
σκονταψες ομως και επεσες...
χτυπησες?

ναι...

ξερεις γιατι..στο σημειωμα σου...μιλησες για τη λαμψη μου...και εσυ ακολουθησες...
αλλα δεν ηταν δικη σου...
τυφλωθηκες?

οχι...

απλα....ακουσες την κιθαρα...να σου στελνει νοτες...χαμηλες...ψηλες...
και μετα μια σιωπη..να κανει ουδετερο το συρματοπλεγμα σου...



Μετα...ακουσα εγω τη φωνη σου...

μου τραγουδησες...

Don't go...
μου ηχογραφησες...

Don't go...

με μια κιθαρα...
δικη σου..
με μια νοτα..
δικη σου...

με μια αυρα...
δικη σου...

και πηρες την σκεψη μου για
δικη σου...