αυτη τη φορα προλαβα.
πριν να'ναι αργα.
αξιολογησα εγκαιρως ανθρωπους και καταστασεις γυρω μου.
βλεπω καθε μερα γυρω μου τοση βλακεια...ανυπερβλητη δυναμη,ισχυροτερη και απο την ελξη δυο ετερωνυμων.
παλια στενοχωριομουν...προβληματιζομουν.
πλεον το πηρα αποφαση. ειναι απλα βλακες.
οι τασεις φυγης μου εξουδετερωνονται απο τη στιγμη που αποφασισα να μεινω σε κατι σταθερη.
οι ορεξεις μου για μαθηση ξαφνικα ανεβαινουν επιπεδα και διακρινω οτι ανεβαινω σκαλοπατια κ αλλοι μενουν πολυ πισω μου. εγωιστικο αλλα το γουσταρω πολυ.
συμπαγεις αποχρωσεις στιγματιζουν ελαφρα τις σκεψεις μου.
τις ομορφαινουν και καλυπτουν τα νοθευμενα βλεμματα που ηταν στραμμενα πανω μου.
τους φτυνω .
ισως η ωρα αλλαγης ναι ηρθε τωρα. και μενω εγω αντιμετωπη με τον εαυτο μου.
ισως τελικα να μην εχουμε πλεον διαμαχες....να βαδιζουμε στην ιδια πορεια...
στην καλυτερη συμμαχια.
οσο για τα τραγελαφικα γυρω μου, τα αφηνω να περνανε και να προσπερνανε...
ουτως η αλλως η εμβελεια τους ειναι απειροελαχιστη στον επηρεασμο της δικης μου.
λεω να παω ενα απιστευτο μουσικο ταξιδι ...
χωρις κανεναν στο πλαι μου.
θα τα ξαναπουμε.
κρατας μια σκυταλη που σε καθοδηγει σε μια συγκεκριμενη κατευθυνση...
και πρεπει να την παραδωσεις ακριβως εκει που την πηρες...
στην αφετηρια....
εγω ομως δεν θελω να συμμετεχω σε τετοιο αγωνα.
δεν θελω να παραδωσω τιποτα και ξανα απο την αρχη. ειναι σαν να κανω ενα πισωγυρισμα στον χρονο. σαν να ξεκιναω παλι απο την αρχη...θελω εναν ατερμονο αγωνα.
ηταν η στιγμη που βγηκα για τσιγαρο και η ομιχλη με καλυψε...με τυλιξε.
ολα ηταν σκοτεινα και γω λουσμενη απο ενα ασπρο συννεφο. -ενιωσα δικη της-.
η φοβια δεν κρατησα πολυ, παρασυρθηκα απο το δεος και σκαλωσα σ αυτο τον κυκλο ...
ημουν το επικεντρο
το τσιγαρο τελειωνε αδιακοπα στα χερια μου...
δεν ειχα καταλαβει τιποτα, ουτε καν το ελαφρυ καψιμο στο χερι.
ημουν η ομιχλη της σκεψης μου, το αερινο αυτο πλασμα που οταν ορμαει σαν χειμαρος πανω σου και σε τυλιγει...σου φερνει γαληνη και ηρεμια.
ηταν τοσο μαγικα...στο ξαναλεω.
εγω λιγο καπως....και εκεινη...απλα ετσι.
δεν εβλεπα τιποτα αλλο γυρω μου παρα την ομιχλωδη αυρα της.
ξερεις ο καπνος του τσιγαρου ετινε να αγγιξει τα δικα της σημεια αναφορας.
ηταν τοσο ευδιακριτη η διαφορα τους...
μονο και απο τον χρονο διαρκεια τους..καταλαβαινες...ποιος επικρατουσε...
ημουν εκει, μια συντεταγμενη σ ενα τριγωνικο κυκλο.
το μονο που σκεφτομαι τωρα και μου λειπει....ειναι ο καφες....
μεσα στο επομενο λεπτο...ξυπναω μεσα σε μια αιθουσα γεματη φοιτητες.
μπροστα μου μια οθονη με πληροφοριες βιολογιας και ανθρωπολογιας...χαρτια δεξια και αριστερα και στο χερι κρατημενος ενας καφες.
που ημουν πριν?
