Λιγο ακομα.

μερες αγχους. μερες που τα νεα ρεουν γρηγορα. οχι καλα νεα.
ποτε αλλαζει η ροπη κ παιρνεις ανασα ικανοποιησης. ισως καλυτερα αισθηση ανακουφισης.
παει και αυτο ε?

παει και αυτο. παει και κεινο. το ξεπερασαμε . το ξεχασαμε. το προσπερασαμε.

σε πηρα τηλεφωνο πολλες φορες. οχι να σε ακουσω. αλλα να μην μου απαντησεις ποτε.
σε πλησιασα. για να με αποφυγεις. σε καλεσα. για να με διωξεις.

λιγο ακομα και θα μπορουσα να πω, πως εκλεισα την πορτα. δεν σου ανοιξα.
μαλακια ομως, γιατι προλαβα κ σε ειδα απο το παραθυρο. γαμημενες κουρτινες. παντα τις αφηνω λιγο ανοιχτες. οχι τιποτα αλλο, να μπαινει λιγο ρημαδοφως στη νταρκιλα που ονομαζω αρνηση.

δεν μου αρκει η λεξη του καθε παπαρα . αυτη η σκατοφορεμενη καραμελα. με την ιδια αηδιαστη γευση.
μου προκαλει εμμετο και με κουραζει.

με ξενερωνει.


κυλιεμαι στο γρασιδι με δυο μπουκαλια κοκκινο κρασι.
εχω γυρω μου πολλους. κοζαρω. σκαναρω. αποφασιζω θυμα.

δεν γαμιεται. τι να σου κλασουν τα πιωματα. γερμανοι, πολωνοι, σερβοι, ελληνες.
εκεινη την ωρα ολοι μου φαινονται λιγοι.

αδιαφοροι.
εχω τον πονο μου ρε φιλε. οχι την καυλα σου. το καταλαβαινεις?
στ αρχιδια μου really αν παρεξηγησες πως σε θελω παραφορα.

αποψε ειμαι ρεζερβε με την παρεα και τον εαυτο μου. αποψε . και αυριο. και γενικα. για οσο.

λιγο ακομα σου λεω. και φτανω εκει που θελω.