του πουθενα ο τοπος..ειναι εδω

-βιαστηκες πολυ το ξερεις? γιατι?
τι σε πνιγει και δεν μιλας...

-δεν βιαζομαι..απλα στη σκεψη σου τρεχω
μιλαω, εσυ δεν ακους

-....κουραζεις τον εαυτο σου τελικα


-ηρεμω στην αυρα σου

-που πας?

-πουθενα..

-δλδ?

-μενω εδω


Κλεινεις τα ματια σου και κανεις μια βουτια στις σκεψεις σου
σκεφτεσαι πηδας απο μια ψηλη κορυφη
ανοιγεις διαπλατα ποδια κ χερια ...σαν να παιρνεις αγκαλια σου τον αερα...
η μηπως να σε παιρνει αυτος?
οσο πεφτεις...οι σκεψεις ειναι σε αδρανεια...
απλα νιωθεις..
αρχιζεις να νιωθεις...
βουτας με δυναμη σε οσα σε απασχολουν
σε οσα σε στρεσσαρουν



πιανεις τον πατο-ειναι σκοτεινα κ τρομαζεις
ξερεις ομως τι κανεις εκει μεσα?
κολυμπας...
με δυναμη...
παλευεις να βγεις παλι στην επιφανεια...να παρεις οξυγονο
να δεις παλι το φως κ να παρεις λαμψη //
επειτα αφηνεσαι...εισαι πανω σε μια ζυγαρια...
ισορροπεις αναμεσα στις πραξεις και στις σκεψεις σου

απολαμβανεις το λυκοφως πανω σ εναν βραχο
εχεις στεγνωσει πια...

χαμογελας...και ανοιγεις τα ματια σου...
εχεις δουλεια...να μαζεψεις καινουριες σκεψεις...

ωραια αυτη η ρουτινα τελικα.