ειχε σκονη, βρωμια. μανιωδως προσπαθουσε να το καθαρισει.
γερο τζαμι. παλιο.
ετριβε ..ετριβε... ακουγε τον ηχο της τριβης του πανιου με το παραθυρο.
μετα απο επιπονη προσπαθεια, καταφερε να δει εξω.
ο ηλιος καρφωσε τις αχτιδες του πανω της. σαν να εδειχνε μοναχα εκεινη.
στιγμη περιεργη. φωτισμενα ολα, εδειχναν τοσο λευκα.
γυρισε απο την αλλη. με την πλατη ακουμπισμενη στο τζαμι, κοιτουσε το ρολοι τοιχου.
μεγαλο κ επιβλητικο. οι δεικτες εγερναν ρυθμικα .
η σιωπη κλονιζοταν στους ηχους τους.
ο χρονος τρεχει, ψελλισε.
και γω ...? καθαριζω?
πηγε γρηγορα στο ατελιε και εψαξε τις νερομπογιες της...
πηγε στο παραθυρο και ζωγραφισε την νυχτα.
προσθεσε ενα φεγγαρι και πολλα πολλα αστερια.
μετα ζωγραφισε ενα τριανταφυλλο.
διπλα του εναν μικρο πριγκιπα.
απο κατω μια αλεπου.
εκρυψε τον ηλιο.
επλυνε τα χερια της.
ντυθηκε και εφυγε μ ενα αναλαφρο χαμογελο.
σημερα ειμαι πανεμορφη, ειπε ... και ο χρονος θα βγει μαζι μου.
No comments:
Post a Comment