Destiny or Promise?

You break my heart..
Την σκορπάς σε μέρη, όπου μονάχα εσύ ορίζεις πως είναι κατάλληλα για να ακουμπήσεις τα κομμάτια μου
Γνωρίζεις,πλέον, καλά πως τα μάτια σου είναι το αγαπημένο μου ταξίδι ..


Παίρνω την αγκαλιά σου και την πλάθω σε σχήματα ...σε σχήματα μοναδικά..και μόνο εγώ βλέπω..κατανοώ
την αγκαλιά σου την τυλίγω γύρω μου..
την νιώθω..απορροφάω κάθε ίχνος θερμότητας

Σφαδάζει η νοσταλγία μου..την ακούω στις γοερές κραυγές της..
και γίνομαι χρυσόσκονη και σε στολίζω παντού// με κάθε λαμπερό μου βλέμμα..
αντανακλώ εσένα// μην απορείς



αγγίζω το κορμί σου και γελιέμαι για λίγο..
χάνομαι σε ένα παιχνίδι του χρόνου//
σε μια αντίφαση.. σε μια στιγμή μπλεγμένη ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα?

τι να πιστέψω?
την αίσθηση στα δάχτυλα μου?
την σιωπή σου?
την ανάσα σου?

Το χέρι σου όμως με τραβαει,με το αγγιγμά σου με ξυπνάς..
σε μυρίζω ..
θαρρώ πως υπάρχεις..

είσαι εδώ..
για πόσο όμως?

κλέινω τα μάτια μου και παλεύω με τους πόθους μου και τις νοσταλγίες μου

''Without you, I am your dream..that's it...and that is all..'' Pablo Neruda

θυμάσαι?

Memory’s Massacre

23-08-1985

The landscape of death..

Ενα συνοθύλευμα κραυγών..πόνου και μιας ανεξήγητης φοβίας..

Τρεμεις..σε νιωθω

Ιδρωνεις ..μην φοβασαι,ομως, ειμαι διπλα σου και οτι νιωθουμε οπου να ναι θα περασει

Και η γαληνη θα αφεντευσει στο προσωπο μας

Ανοιξε τα ματια σου αργα και δες..δες τους πως χορευουν στο σκοταδι

Υποταγμενοι στη σιωπη τους

Υποταγμενοι στον θανατο

Μας γυρευουν, μας ψαχνουν..

Μην φοβασαι ψυχη μου..κοιτα δεξια σου στο παραθυρο του χρονου

Εκει ειναι το παρελθον..κοιτα που ησουν..που ημουν..

Δεν υπαρχει λογος να δακρυζεις

Ολα τελειωσαν

Ολα αρχιζουν

Δεν ηταν δειλια..μη δισταζεις..μη μετανιωνεις…ολα ειναι κατι παραπανω απο θεληση

Κλεισε τωρα τα ματια σου παλι..και ταξιδεψε

Ταξιδεψε με την ψυχη σου στο τρισβαθο σκοταδι

Αναιρεσε τους κανονες της λογικης τους

Ανετρεψε τους

Κατεστρεψε οτι θελεις

Και ανακαλυψε τον κοσμο που σου ανοιγεται μπροστα

Φαντασου πως ειναι ενα κοκκινο τριανταφυλλο που ξανοιγεται και απελευθερωνει το μεθυστικο του αρωμα

Ασε το αιμα να κυλησει..απο καθε φλεβα

Αστο να σε ζεστανει..και να το νιωθεις να φευγει..

Ανακουφιση ετσι δεν ειναι?

Οργασμος θανατου

Υπεροχή στον κοσμο που υποσυνειδητου

Υπεροχή της εσωτερικης σου δυναμης

Δεν εχεις δακρυα..ουτε λιγμο

Εχεις αισθηση ομως.

Ει!εδω ειμαι σου λεω..μην φοβασαι!

Βγηκαμε απο τη φυλακη μας

Κειτονται τα κουφαρια μας

Θα σαπισουν

Θα λιωσουν

Εγω ομως θα μαι διπλα σου..

Για παντα..

Μαζι θα βουτηξουμε στο σκοταδι

Τα παιδια της νυχτας θα ναι οι προστατες μας

Θα μας φυλανε απο καθε φοβο

Απο καθε υπεκφυγη

Θα μας ρουφηξει σαν ετερωνυμα που ελκονται

Θα μας καταπιει και στο τελος θα μας δειξει την εξοδο..

Λες να τα καταφερουμε να βγουμε?

Μην απορεις

Εμεις θα βγουμε

Βγηκαμε απο την 1η εξοδο..η 2η ειναι η περιπετεια μας

Ειναι η δοκιμη μας

Μυριζεις το χωμα? Γινεται ενα με την υλη μας

Καταπινει τα σωθηκα μας σαν κινουμενη αμμος

Τρωει τα αποσυντεθειμένα κομματια μας

Αχορταγο χωμα

Απληστη γη

Ελα, ηρθε η ωρα

Ακολουθα τη φωνη μου

Δεν υπαρχει λογος για δισταγμους και πισωγυρισματα

Δεν υπαρχει χρονος

Ξυπνα

Σηκω απο το βασανιστηριο σου

Μπορεις

Σηκω σου λεω

Ειχα ιδρωσει..ετρεμα φοβομουν

Ακουγα φωνες γυρω μου..δεν μπορουσα να διακρινω..ανδρικη..γυναικεια..

Ακουγοταν απο καπου πολυ βαθεια…απο καπου μακρυα..ενιωσα ομως οτι βγαινει απο μεσα μου…

Δεν ειχα αισθηση χρονου κ τοπου..ειχα αφοσιωθει στη φωνη..

Ηθελα να την εντοπισω

Ποιος ειναι?

Ανοιξα τα ματια μου ..εβγαλα ολα μου τα ρουχα..πνιγομουν

Πηγα στο μπανιο

Ξαπλωσα μεσα στην μπανιερα

Και σ ακουκολουθησα φωνη μου

Απλα…σε παρακαλω..συνεχισε να μου μιλας..

Δεν θελω να χαθω ..θελω να σε βρω στην τελευταια μας εξοδο…

Aποψε σκοτωσα τις αναμνησεις μου

..........................................................

Χρονια σου Πολλα BLiSS…καλως ηρθες στον κοσμο των 23

Unavailable

....( πριν ξεκινησεις να διαβασεις την συνεχεια της ιστοριας μου...βαλε να παιζει το κομματι πανω δεξια)...






Μέρος Β΄





Σαν ενα φως που σπαει διακριτικα το σκοταδι μου...ενιωσα τον φοβο να με περιλουζει με τις χάρες του και τη δυναμη μου...τοσο αδυναμη που ημουν ..τοσο ευθραυστη...
Με λενε Θάλια...και στο μυαλο μου υπαρχει μονο ενα μονογραμμα ''Μ''
Ο Μιχάλης προσπαθει ακομα...
εγω τα παρατησα


εχω δεμενα χερια και δεμενη γλωσσα



κομποι με εχουν κανει να υποταχθω σε καθε τους επιθυμια..και να διωξω τις δικες μου..
ή εστω να τις φυλακισω..



Καθε μερα κυριευομαι απο ενα εντονο συναισθημα
με καθηλωνει μπροστα του και μου κλεβει οτι μου εχει απομεινει

Νομιζω δεν ειναι φυσιολογικο
Δεν τον ηξερα για πολυ καιρο..και ομως τοσο γρηγορα επεσα σαν πρωταρα στις αγκαλες του ερωτα
στην ουσια δεν τον γνωριζω και πολυ καλα...ουτε και κεινος εμενα...οι λιγοστες φορες που βλεπεις καποιον δεν σημαινει ανακαλυπτεις τις πτυχες του
να γωρισω
τις ομορφες παραξενιες του
ολα αυτα που ειναι ερωτευσιμα σ εναν ανθρωπο

ο Μιχαλης ομως επαιζε με ανοιχτα χαρτια
παραδοξο στις μερες μας
μου δωσε θαρρος και μια βαση να πατησω
εγω ομως ειμαι ασταθης

θεε μου!καθομαι μπροστα απο ενα καθεφτη και μιλαω μονη μου στον εαυτο μου...
μονο εσυ μ ακους αλλα δεν μου απαντας σε τιποτα..
-Θαλια τι εχεις?
-Εχω διαγραψει το παρελθον μου..και περιπλανιεμαι στον παρον μου...
δεν θα αντεξω να φτασω στο μελλον
-Ο Μιχαλης ομως διαπερασε το παρελθον σου..και στεκεται εδω...μπροστα σου..



Αφου ηπια το κρασι μου και εκανα την κλασσικη μου βολτα στις στιγμες μας
χτυπησε το κουδουνι...
δεν περιμενα ποτε να...
και ομως...
ηρθε.

ποσο με ενθουσιαζει η συμπεριφορα του...
απροβλεπτος...απροσμενος...οπως καταφερε και μπηκε στο μυαλο μου
και εγινε η σκεψη μου..
ετσι περπατησε..σιγα σιγα μεσα στο διαμερισμα...
του εβαλα λιγο παγωμενο κρασι και κατσαμε στον καναπε...

δεν ειχαμε ανεση...μπλεξαμε και οι δυο..το ξεραμε...και δεν γνωριζαμε αν επρεπε να βρουμε την ακρη ή να δημιουργησουμε μια νεα πλοκη...

-Τρεχω, μου λεει...
-Δηλαδη?
-Δουλειες...υποχρεωσεις..αγχος...σκεψεις..ολα μαζεμενα...ολα..εσυ?τι κανεις?
-Υπαρχω
-Που?
-εδω
-δεν εισαι καλα?
-δεν σου φαινομαι καλα?
-χμμ..δεν ξερω εσυ θα μου πεις..
-δεν εχω λογια να σου προσφερω...μονο την σιωπη μου
-δεν σε καταλαβαινω
-γιατι ηρθες?
-δεν εφυγα ποτε
-γιατι δεν φευγεις?
-...επειδη..


ομολογω πως καθε του βλεμμα μου εκοβε την ανασα
ηθελα απλα να τον κοιταζω και να μην μιλαω
ηθελα τοσο πολυ αυτον τον ανθρωπο
ηθελα να τον μαθω και αλλο
ημουν αβοηθητη..χανομαι μεσα του
και η ειρωνια ειναι πως δεν του το πα ποτε...


-Καλα..μαλλον δεν εχεις ορεξη..καλυτερα να πηγαινω
απλα δωσε κανα σημειο ζωης..μη χαθεις

-δεν χανομαι...με βρηκες στα βαθεια και μ εβγαλες εξω..
και δεν θελω να μαι μεσα στο σκοταδι ξανα..
καπου στο φως θα με δεις να γυαλιζω..
-οπως νομιζεις
-καληνυχτα


εκλεισε η πορτα και δεν αφησα ουτε εναν αναστεναγμο να βγει
συνειδητοποιησα ο James Blunt δεν ακουγοταν πια απο τα ηχεια..
και ενα κομματι..ειχε παρει τη θεση του...


'' This love
This love is a strange love''


νιωθω κενη..

.... In that it can lift a love
This love

This love
I think I'm gonna fall again
And ever when you held the hand
And turn 'em in your fingers, love

This love
Now rehearsed we stay, love
Doesn't know it is love
This love

This love
Doesn't have to feel love
Doesn't care to be love
It doesn't mean a thing
This love

This love loves love
It's a strange love, strange love

This love
This love
This love is a strange love, strange love
I'm gonna fall again love
Doesn't mean a thing
Think I'm gonna fall again
This Love....

Η Θαλια φοβηθηκε πως θα τον χασει..και εβαλε κατω εγωισμους και δειλιες
και τον πηρε τηλεφωνο...
εκεινος ομως δεν απαντησε ποτε...
μια φωνη βγηκε...''the person you have called is not available..please try again later''



Ο Μιχαλης ηταν προβληματισμενος
ειχε βυθιστει και αυτος στις σκεψεις του
ειχε χαθει λιγο στον δικο του κοσμο
κατι τον τραβουσε σε κεινη..και κατι τον γυριζε πισω
σαν ελατηριο οι ποθοι του και οι επιθυμιες του
...


ο χρονος περασε...και οι δυο τους εμειναν κλεισμενοι μεσα στο δικο τους παραμυθι
μακρια ο ενας απο τον αλλον..






Tι πρεπει να γινει αραγε γι αυτους τους δυο ηρωες?



Μετα απο λιγους μηνες ο Μιχαλης μετακομισε
οι δουλειες του στην Αγγλια ειχαν κλεισει ...ολες..


ετσι και εφυγε



η Θαλια συνεχισε τη ζωη της και κεινη...
επλασε ενα κοσμο μεσα της που δεν επετρεπε σε καμια ταξιδιαρα και κρυφη σκεψη να εισβαλλουν
τις ειχε κλειδωσει για τα καλα τις σκεψεις αυτες σ ενα κουτι μεσα της

και το κλειδι δεν το εχει εκεινη...

ανηκει στον Μιχαλη..


Αφιερωμενο σ ενα ζευγαρι γαλαζια ματια

BLiSS

Unavailable

Mερος Α'







Volume-09
playing James Blunt
Track 01

Χαμεγελο ανακουφισης..ενθουσιασμου..χαμογελο πονηρο
πρωτα λογια κομματιου...''Beautiful Dawn''

Απαλο φως..και η σκεψη ελαβε θεση να ορισει και να θεσπισει δικα της μονοπατια..
μονοπατια φωτεινα μεσα στο σκοταδι της νοσταλγιας και του χωρισμου..
ενα παιχνιδι μολις αρχισε
ή μηπως τελειωσε πριν καν αρχισει?

αχ αυτη η σκεψη - ψυχη μου- την θεωρεις αδικη? πλανευτρα....τιμωρο? γλυκεια τυραννια?
ισως ενα δειγμα απο τα ανωθεν χαρακτηριστικα...
αξιζει τον κοπο...η σκεψη του ερωτα...εστω και του ανεκπληρωτου..εστω και του πληγωμενου
σε κανει να ζεις σ αλλο κοσμο
σ αλλα μηκη κυμματος...δικες σου συχνοτητες...απιαστες για τον καθενα ...
μονο εσυ θα ακους τις σκεψεις σου..μονο εσυ θα τις ζεις..και θα αναπολεις..


Η Θ. ηπιε ηρεμη το κοκκινο κρασι της καθισμενη στον καναπε ακουγοντας τον James Blunt και κανοντας ολους αυτους τους συνειρμους
χαζευε τη θεα εξω απο το παραθυρο
-δεν ηταν τυχαιο το διαμερισμα που αγορασε στο Λονδινο, πολυκατοικια..μοναδικη για τις καινοτομιες και τη σικατη αρχιτεκτονικη της και την επιβλητικοτητα της,ζουσε στον 4ο οροφο...και το διαμερισμα ειχε μια πλευρα τοιχου ολο παραθυρο...γι αυτο αλλωστε το
διαλεξε...-


Track no2: My life is brilliant...
I saw an angel...she smiled to me on the subway..you re beautiful...

Αχ!απο που να ξεκινησει το ταξιδι των σκεψεων της..
να τα παρει ακομα ενα βραδυ απο την αρχη?
ή να κανει επισκεψεις στα γεγονoτα ανακατεμενα?
ισως εχει περισσοτερη πλακα...ισως νιωσει πιο εντονα συναισθηματα..
ισως να μην θελει να νιωσει πολλα...να αποφυγει την σκεψη του..
της λειπει η φωνη του..δεν ειναι ψεμα...της λειπει η μορφη του...
τα ματια του...της λειπει εκεινος!
δεν φανταζοταν να δει τοση ομορφια σ εναν ανθρωπο...
και δεν μιλαει για την εξωτερικη...
Ειναι ομορφος το ξερει..αλλα το μεσα του ηταν ακομα πιο ομορφο
πιο αγνο
...
δεν μπορουσε να καταλαβει τι κυριαρχει περισσοτερο πανω σ αυτον τον ανθρωπο...
τα ομορφα ματια του με το σκεπτικο του βλεμμα?
ή η τρυφεροτητα του?
πφφφ αδικα προσπαθει...δν εχει λογια να τον περιγραψει τον Μ.


γυρισε το βλεμμα της παλι στη θεα εξω απο το διαμερισμα..
η πολη φωτισμενη..
η νυχτα της ταιριαζει τελικα
της ξεβραζει ποθους..αναμνησεις..αισθηματα...

but its time to face the truth...i will never be with you...
ακουγοντας αυτη την ατακα του κομματιου
χανει το χαμογελο της..
χανει την ελπιδα της
σαν να της κοβονται τα φτερα

προχωραει ομως...track no3: couldn't escape from you-there is no way out now..

Ο Μ. της εχει γινει μονιμη σκεψη πλεον..
εχει κατακτησει καθε της κομματι...
σαν ενα παιχνιδι σκακι...ανεπαφος..αδιστακτος...ισως χωρις καν να το καταλαβει
της εκλεψε την βασιλισσα...
κατεκτησε την πλευρα της και της απειλουσε τον βασιλια...

υπηρχε σωτηρια αραγε για κεινη?
φοβηθηκε...
προτιμησε να ριξει μονη της το βασιλια κατω και να ληξει εκει το παιχνιδι..
αποδεχτηκε την ηττα της..και θελησε να φυγει..
μακρια του
χωρις καν να γευτει τα χειλη του
χωρις να νιωσει την αγκαλια του

τρομαξε...
η ειρωνια ειναι πως εκεινη τα ξεκινησε ολα...
μεσα στην τρελα της...στον ενθουσιασμο της
καταπατησε καθε ειδους συνειδησης..και ρισκαρε να τον γνωρισει και το πετυχε...

ενιωσε καποιος την κατεκτησε μετα απο τοσο καιρο..μετα απο τοσους μηνες
και τρομαξε...

λες να ναι μια κατακτηση οπως κ οι αλλες?
αδιεξοδη? χωρις νοημα?

τα ματια του Μ. ομως εδειχναν αλλο...
δεν πιστευε σε αλλες εποχες..και ας ηθελε να ζησει σε μεσαιωνικες εποχες
ισως ηθελε απλα να τονισει τα αισθηματα της

τον αφησε η Θ. τον Μ......τον αφησε και τον περιμενει!
γιατι τον περιμενει?
αφου δεν θα ερθει και γνωριζει καλα..

το cd συνεχιζει
.....i saw the end ..before we began
i m here for you...if you only care
my heart was blinded by you...

goodbye my lover

Οσο θυμαται εκεινη τη μερα...
στο μετρο...ο προορισμος και των δυο τους ηταν το Πικαντιλι
περπατουσε βιαστικη να παει να βρει εναν συμφοιτητη της να του δωσει μια εργασια
ανεβαινε τα σκαλια κ βλεπει διπλα της εναν αντρα..ψηλο..ξανθο..γαλαζια ματια..
Αγγλος? Σουηδος?Ιταλος? τι?...δεν χανει ευκαιρια.. βγαζει απο την τσαντα της τα χαρτια και τα πεταει ''κατα λαθος'' μπροστα του...
εκεινος σταματαει..
-May i help?
- ( τα χασε...ακουσε τη φωνη του..Ουαου)...erhmm..no thank you its fine..its my fault anyway ..την τυχη μου!
της ξεφυγε κ το ελληνικο μπροστα του..που να το φανταζοταν!
-Ελληνιδα? την ρωταει
-Ωχ!ε καλα..αυτο και αν δεν το περιμενα...
-Χμμ...ψελλισε ο Μ. και την βοηηθησε στο μαζεμα
....χαμογελα ξεπροβαλαν χωρις κανενα δισταγμο..


της λειπει..αυτο ειναι ολο...τον εχασε κ τον κραταει μεσα της ζωντανο
εκλεψε ενα απο τα λαμπερα του χαμογελα και εξαφανιστηκε...εφυγε πρωτου φυγει εκεινος...
...μπορει να κρατησε λιγο αλλα το εζησε εντονα..
κατι ειχε αλλαξει μεσα της

η Θ. τα θυμαται ακομα..και τα ταξιδια που εκαναν μαζι...ναι και ομως..σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα...καταφεραν να ταξιδεψουν μαζι...
η εικονα που επλασε παλι στο μυαλο της..ηταν η δικη του
να κοιταει επιμονα τα ομορφα γαλαζια του ματια...ο απεραντος ουρανος
που τη νυχτα αναβλυζαν τα αστερια μεσα απο τα ματια του...
αυτα κοιτουσε και ελιωνε
παγωνε το σωμα της
ετρεμε..
και μετα χανοταν η οψη του...


Φτασαμε στο track no5; i wish i could walk through the doors...of my mind
i wish i could choose between heaven an hell..
heaven and hell
..
heaven ...and hell..
μαζι με τη λεξη hell..καταπιε και την τελευταια γουλια του κρασιου
κατι της θυμησε αυτο..''déjà vu'' ?
α ναι!
ενα βραδυ του ειχε στειλει ενα μνμ με κατι στιχους...
'' So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have we found? The same old fears.''


ηταν ενα παιχνιδι που του ειχε βαλει...να μαντεψει τους στιχους
δεν προλαβε να το στειλει..
ο Μ. απαντησε...

''WISH YOU WERE HERE''

Pink Floyd :-)




Συνεχιζεται...

Κρεμαλα

...παιχνιδι στις μερες μας...παιχνιδι με λεξεις
τοτε ομως?
λες να επαιζαν με λεξεις...?
ισως...αλλωστε ενα ξορκι περιλαβανει λεξεις..αλλοτε περιεργες αλλοτε δυσκολες προς κατανοηση
γνωστο το αμπρα καταμπρα
γνωστη και η σκονη που εβαζε εκεινη η μαγισσα..καθε φορα που με ελουζε με κεινη ψελλιζοντας τα μαγικα της...μυριζα λες κ ημουν σ ενα απεραντο λιβαδι με λεβαντα
και μετα..ανθη τριανταφυλλων επεφταν πανω μου



ακομα το θυμαμαι αυτο το αρωμα
το νιωθω πολλες φορες να με τριγυριζει

ηταν μοναχικη η Λευκή...έτσι την ελεγαν..ειχε ασπρα μαλλια..και τοτε ολοι νομιζαν ηταν καταραμενη
για μενα ομως ηταν κατι παραπανω απο μια ανθρωπινη υπαρξη..
πιστευα εχει περισσοτερες αντοχες απο μας
πιστευα ακομα και στον τονο της φωνης της..

η Λευκη με αγαπουσε σαν κορη της...της κρατουσα συντροφια καθε φορα που ξεκλεβα ωρες απο τις δουλειες του σπιτιου...ή του σχολειου

δεν με νοιαζαν αυτα..ηξερα πως οταν θα γινω 18 θα φυγω
η Λευκη μου χε υποσχεθει θα με κανει να πεταξω!

Ξορκια αγαπης..φιλτρα μαγικα..Ξορκια φιλιας...Ξορκια απαλλαγης πονου κ θλιψης
βαλσαμο

με βοηθησε να προχωρησω σε καθε δυσκολια μου
σαν φυλακας αγγελος

κανενας στο χωριο δεν την ηθελε..την ελεγαν κακια μαγισσα και τρελη
αφορμη εψαχναν να την γραπωσουν και να την οδηγησουν Εκει..
Εκει οπου οδηγησαν και αλλες σαν την Λευκη
Εκει οπου ψυχες εγιναν ενα με τη φωτια? με το χωμα?ή με τον ουρανο?

δεν ξερω τι μπορει να πιστεψεις απ ολα αυτα
αλλα εγω τα εζησα
τα βιωσα
και ακομα νιωθω το αρωμα αυτο
το κουβαλαω μεσα μου..οπου κ αν παω..περιμενω την Λευκη..
την περιμενω να με κανει να πεταξω

μου μαθε πολλα μυστικα της μαγειας...ειχα αποκοπει απο ολους κ αφοσιωνομουν στις
περιεργες συνταγες της
αν ηθελα εφτιαχνα χρηματα και εφευγα μια και καλη απο το χωριο
αν ηθελα εφτιαχνα ομορφα ροουχα...να βγαλω αυτο το παρταλι απο πανω μου
αν ηθελα γινομουν πριγκιπισσα...
δεν εκανα τπτ ομως απ ολα αυτα...ειχα σεβαστει την Λευκη και τις δυνατοτητες που μου δινε
να ανακαλυπτω πραγματα!
ειχα εμμονη να πεταξω
κοιταζα την σκουπα της και καθε φορα που εφευγε μονη της το βραδυ και μ αφηνε μονη στο εργαστηριο της να προσεχω στη φωτια ενα πρασινο υγρο..επρεπε να το ανακατευω μεχρι να φερει ενα σπανιο φυτο για να τελειοποιησει το μαγικο φιλτρο της!

εκεινο το βραδυ ...βγηκα εξω και την παρακολουθουσα...πεταξε ..σταθηκε λιγο πανω απο ενα δεντρο και μου πε να προσεχω το σπιτι της...και μου στειλε ενα αερινο φιλι..που ηρθε σαν απαλη λαμψη φωτος κ εκατσε στο μετωπο μου και μια ομορφη ευωδια με καλυψε!

δεν την ειδα ξανα την Λευκη απο τοτε...
περιμενα 3 βραδια..η Λευκη πουθενα..
ανεβηκα στην αποθηκη που ειχε τα βιβλια της
βρηκα αυτο που ζητουσα
εκανα απειρες προσπαθειες να πετυχω το ξορκι
και ολες βγηκαν ματαιες

κοντοσταθηκα πανω απο ενα κοκκινο τριανταφυλλο
και θυμηθηκα πως μου μετεφερε την μυρωδια του καθε φορα..
χαμογελασα απλα..μαζεψα τα πραγματα της και τα φυλαξα καπου οπου κανεις δεν θα τα εβρισκε...

στο χωριο κανενας δεν μιλουσε για την Λευκη
αν ειχε συμβει κατι κακο...θα το ειχα μαθει
ειδικα αν την πηγαιναν Εκει
....

πηρα ενα μαντηλι της κ το καλυψα γυρω μου..
ειχα αναγκη να την νιωθω διπλα μου
ειχα αναγκη να ξερω πως θα ρθει παλι

στο δρομο για το σπιτι μου..με βλεπει ενας αντρας
με κοιταει με επιμονο βλεμμα..κρυβω το προσωπο μου κ προχωραω φοβισμενη..
-Μια στιγμη,φωναζει
-Παρακαλω,λεω χαμηλοφωνα
-Σε περιμενει...Εκει!γρηγορα

αρχικα τα χασα...δεν ηξερα τι να πω...δεν ηθελα πολυ να καταλαβω...εφυγα τρεχοντας
φτανω εκει...
επικρατουσε ηρεμια
μυριζε γιασεμι
παντου

για 1η φορα ειχα παει σ αυτο το μερος...ακουγα θρυλους και ιστοριες
λενε τα βραδια ακους κραυγιες και βλεπεις οπτασιες..
οτι ειναι τα φαντασματα τους που στοιχιωνουν ολοενα κ περισσοτερο την ψυχη μας
παιρνουν δυναμη απο αυτο κ ερχονται παλι σε ανθρωπινες μορφες
ενας φαυλος κυκλος..

ετρεμα στην ιδεα πως η Λευκη θα γινοταν ενα με ολα αυτα
η κρεμαλα ηταν απλη...ενα σκοινι...ενας ξυλινος μικρος διαδρομος
και μια τρυπα στην μεση

ανεβηκα πανω..

κοιταξα στον ουρανο
εβαλα το σκοινι γυρω απο το λαιμο μου
το εσφιξα
και επεσα μεσα

δεν πονεσα
δεν ενιωσα τπτ
οι παρατηρητες λενε τρεμοσβηνεις
εγω οχι

Εγω!Ειμαι εδω
το Εκει εσβησε...

η Λευκη μου εμαθε να πεταω

ελευθερωσε την ψυχη μου
πηρε το σωμα μου
και γυρισε παλι σε σας

δεν ξερω αν θες να πεταξεις κ συ...

αλλα μη βιαζεσαι να φυγεις....

Αρχη

Nαι...κοιταω ψηλα στον ουρανο
απλωνω το χερι μου και παιρνω απο κει
ενα συννεφο γκριζο με λιγο γαλανο
για να φτιαξω τη δικια μου φυλακη

πλαθω τα ονειρα μαζι μου για να παρω
με λιγο χωμα που πιανω απο τη γη
Κραταω Δροσια κ Αερα για να τραταρω
τον πονο και τον φοβο με φυγη

μα δεν μπορω
ειναι τα ματια μου θολα και δεν βλεπω καθολου μεσα εκει

Ναι κ αυτα που μισησα πολλα μεσα στη δικια μου φυλακη





Ναι ψυχη μου απλωθηκες πολυ
και πηρες αγκαλια οσα σου εμοιαζαν καλα

Ηπιες Χαρα την Εφτυσες Χολη

τρομαξες για λιγο και φερθηκες δειλα
ζηλεψαμε κ οι δυο τις σταλες τις βροχης
πεσαμε χαμηλα
κυλησαμε παντου
στην καταιγιδα διαλεξες μοναχη να κρυφτεις
φορεσες τα γκριζα να μοιαζεις τ ουρανου

μα δεν μπορω
ακομα ολα ειναι θολα
νιωθω οτι πεθαινουμε κ οι δυο μας μεσα εκει

Ναι!
και οσα μισησαμε ξανα ζουμε στη δικη μας φυλακη