Παρατημένες Σκεψεις..

Σκονισμένες στιγμές και αναμνήσεις που οδηγούν στο αδιέξοδο
Παρατημένα στιγμιότυπα,ξεχασμένα σε υποσυνείδητα του πουθενά

Δεν θυμάμαι ποιά ήταν η τελευταία φορά που έβαλα σε μια σειρά τις σκέψεις μου
Χάος σε τόσο μικροσκοπικά κύτταρα …μια εικόνα μονο φτάνει να ερεθίσει τις λειτουργίες τους
Μια λέξη μονο αρκεί να αφυπνίσει κάθε τι παλιό και ξεχασμένο
Μια αναγέννηση..Μια επανάληψη στο μυαλό μου

Δεν θυμάμαι, όμως, πότε άνοιξα τα μάτια μου και μου είπα ‘Καλημέρα΄

Ξέχασα πως ειναι να κοιμάσαι μόνος
Και η αίσθηση μου ξενίζει
Σαν να το ζω για 1η φορά
Χωρίς καμια ανάμνηση απο το ‘τότε’

Χωρίς καμια απορία και φοβία, απλά πατάω στο σκαλοπάτι του «Πάλι από την αρχή»

Μεσα μου μεγαλώνουν προσδοκίες ..αισθάνομαι πως μια γυναίκα γεννιεται και παίρνει εκούσια τη θέση του παιδιού που έχει παρατήσει όλες αυτές τις σκέψεις

Έπαψα να μετράω τα αστέρια
Ο ουρανός μου τα έχει πλεον πολυ καλα κρυμμένα
Ανώφελο να περιμένω κάθε βράδυ σ’ένα παραθυρο χωρίς θέα
Είναι βαμμενο με δικα του χρώματα..
Εχει γεμισει από κομματια ψευδαισθήσεων και ουτοπιων

Ξεχασα να μυριζω τα πρωτα βηματα του φθινοπωρινου καιρου
Δεν αρκει να ντυνεσαι μοναχα συμφωνα με τις προσταγες της εποχης

Δεν αρκει τελικα ουτε ενα «Μου λειπεις»
Τι αρκει ομως?

Αρκει που προσπαθω να σε μυρισω
Ναι , εσενα λεω..με τα καφετι σου χρωματα και το γκρι σου το καπελο που το απλωνεις για πεπλο στον ουρανο μου
Που μου κρυβεις τα αστερια

Εσενα που ειναι δυσκολο να σε βγαλω απο τη σκεψη μου
Ενω παλευω να σε παρατησω και σενα
Για να φτασω στον Χειμωνα μου

Ξεχασα και να γραφω
Κοντευω να γινω η ιδια μια παρατημενη σκεψη

Να μην ξεχασω να σκεφτω
Να μην σκεφτω γιατι θα ξεχασω

Ισως ομως ξεχαστω…
Μοναδικο μου Φθινοπωρο

BLiSS