Ξυπναω μ ενα τρομερο πονοκεφαλο, με λιγες ωρες υπνου
κανονικα θα πρεπε να κοιμαμαι...αλλα δεν νυσταζω καθολου...
υπερενταση?
τσακωνω τον εαυτο μου να συμβαδιζει με λεξεις που κανονικα δεν θα επρεπε να χει πει.
να τον μαλωσω?
τελικα οχι, ειναι ομορφο να βλεπεις τον εαυτο σου σε εκτροχιασμενες κατευθυνσεις.
ο.τι εγινε , εγινε.
ξερεις...σκεφτεσαι λιγο μηπως εκανες λαθος...
αλλα δεν εχει και ιδιαιτερη σημασια.
ακουω ομως αυτο το ηρεμο κομματι....και κοιταω λιγο το παραθυρο...το φως το χει καλυψει ολακερο.
η κουρτινα λειτουργει σαν μια μεμβρανη που χαιδευει νοητα τα μικρα αυτα μορια που την διαπερνουν.
κολλανε μετα πανω μου.διψαω τοσο πολυ.
το αγαπημενο μου φυτο η Atropa belladonna... .... οχι ιδιαιτερα ομορφο....αλλα θανασιμο για οποιον το πλησιασει. ετσι και εγω. ο χαρακτηρας μου. απομακρη. υπερπροστατευτικη στα βηματα μου.
χρειαζομαι ομως φως ...
κατι σαν Cellulose Sunshine....
κατι σαν εσενα? να σε αφησω να περασεις την κουρτινα μου?
τελικα νυσταξα
.
No comments:
Post a Comment