''Εκλειπουσες Σχεσεις''

η Μοναξια σε τρομαζει. σε απομονωνει. σε αλλαζει.
εγω την αγαπω. αρχικα με εριχνε..υπερβολικα...πιστευα δεν μπορω να συμπορευτω μαζι της. την εκανα επιλογη μου. οχι εξαναγκασμο.
οι σχεσεις γυρω μας γινονται περιπλοκες.πολυπλοκες. βλεπω ατομα να φερονται απαισια, απρεπα, σιχαμενα, ηλιθιωδως, ανωριμα...και απλα αναρωτιεμαι τι ειδους ανθρωποι ειναι.
τους λες ανθρωπους?
βασικα ναι τους λες. ουτως η αλλως τα ζωωδη ενστικτα μας ποτε δεν σβηνουν απο μεσα μας.
γι αυτο και εχουμε το ρημαδι το μυαλο...να φερουμε την διαφορα.
μερικοι απλα δεν ειναι ικανοι να το χρησιμοποιουν.και γινονται απλα ηλιθιοι ανθρωποι.
δεν ειναι να νευριαζεις τελικα. απλα ετσι ειναι. απλα ετσι θα ειναι. και αυτο φυσικα δεν σε επηρεαζει στα επομενα σου βηματα.
η αληθεια ειναι τα τελευταια δυο χρονια ειχα κανει κατι χαζες σχεσεις και απορω με τον εαυτο μου πως εριξα τοσο χαμηλο επιπεδο να ασχοληθω με ατομα που δεν εχουν φτασει καν τα δικα μου επιπεδα γνωσεων και αντιληψεων.
με τρομαζει η ιδεα που εμπλεξα με ατομα χωρις κυρος. δεν φταινε φυσικα αυτοι. φταιω εγω που ειχα παρει την κατιουσα και δεν ηξερα που πατω και που βρισκομαι.
ομως ολα ειναι εμπειριες.

και δεν ειναι ουτε να κλαιγεσαι γι αυτα πλεον. με τον χρονο ολα τα ξεχνας τελειως και οταν τα ξανασκεφτεσαι περνανε τοσο αδιαφορα απο το μυαλο σου.
προσπαθησα μερικες αναμνησεις να θυμηθω και δεν μπορουσα να συμπληρωσω το παζλ...
μου ηταν τρομερα δυσκολο να κολλησω την εικονα του εαυτου μου στο παραμικρο στιγμιοτυπο.
τραγικο?
και μετα λενε δεν ξεχνας.
μωρε ξεχνας και αυτο ειναι το ομορφο.
μετα σου ερχεται το μυαλο,η ωριμοτητα, η αλλαγη σταδιων..απο παιδι γινεσαι πλεον κατι αλλο...αλλαζεις ... προς το καλυτερο.
αφηνεις την αθωα σου πλευρα πισω βεβαια...

ειναι ομορφα σταδια αυτα
γνωριζεις και αλλα ατομα
γνωριζεις ατομα που σου δειχνουν τα χαρτια τους...χωρις παιχνιδια
και τα διωχνεις ολα απο διπλα σου

γιατι τελικα θες απλα να σαι μονος σου.
σ αρεσει αυτο.
θες ενα κομματι του εαυτου σου να το μοιραστεις με σενα και την παρεα σου
και οχι σε αλλο επιπεδο παραπανω.

και οι στιγμες μοναξιας ...ειναι ιδανικες.
δεν ειπα ποτε πως ειναι ευχαριστες
ομως ειναι σαν κλωστη πολυχρωμη... και τη στιγμη που θα θελησεις να κανεις ενα βημα...θα σπασουν τοσο ευκολα

δεν υπαρχει λογος για φοβους
ανασφαλειες και σαχλαμαρες.
ολα ειναι ομορφα
ολα ειναι λαμπερα
χαρωπα και θλιμμενα

ειναι γυρω σου...και σε καθε σημειο που σταματας...απεχεις ισες ακτινες απ ολα αυτα.

εγω βρισκομαι σ ενα τελειο σημειο!
αναλογιζομαι τις πραξεις μου
σκιαγραφω εικονες και μελλοντικες στιγμες.
φτιαχνω το μελλον μου...
τοσο απλα
και τοσο ομορφα!


και ξερεις ποσο χαμογελαω απο μεσα μου?

δεν νιωθω μονη
γιατι δεν ειμαι μονη!
ανοιξου στις στιγμες σου
και κοιταξε περα απο αυτο το γκρι συννεφο!

αυτο το κιτρινο χρωμα που αναδυεται
ειναι οι ελπιδες σου


BLiSS

ps αυτο το κειμενο το αφιερωνω σε μερικα ατομα που τελευταια δεν θελουν να αποδεχτουν τις καταστασεις γυρω τους. και ειναι κριμα να χανουν χρονο!