οι ιστοριες ειναι διδαγματα για τους μικρους και αναμνησεις για τους μεγαλους.
η ροη ολοκληρωνεται στο απειρο, και η νοσταλγια στο μηδεν.
τα ονειρα παραμενουν ονειρα.. και δεν θελω να μου τα χαλανε γιατι αγγιζουν την πραγματικοτητα.
πηρα μια αποφαση. μια τζουρα καφε. και τα χερια παλι πισω στην δακτυλογραφηση.
χωρις αμφιβολιες. πηρα ασπρο χρωμα και ποτισα το χθες.
λευκη σελιδα ξανα.
χωρις καν τις παλιες αναμνησεις.
βρισκομαι στα εγκατα του αμνιακου μου σακου.
και τρεφομαι απο μελλοντικα βηματα.
ολα μπορεσα να τα διωξω απο διπλα μου.
εκτος απο σενα.
σε κρατησα ως μοναδικο κυτταρο μνημης.
γιατι θελω να γεννηθω ξανα με το χαμογελο που εχω τωρα στα χειλη μου.
να κοιταξω την ασπρη σελιδα....
και να δωσω πινελιες κοκκινου....
μεσα σ ενα κοκκινο μπαλονι θα σε βαλω...
και θα σε δεσω με κλωστη.
θα σε κραταω μαζι μου.
και αν ποτε σε παρει ο αερας....
θα φυγω.
για παντα.
5 comments:
είδα κόκκινο και ηρθα να πετάξουμε μαζί ;-)
στις λευκές σελίδες λοιπόν. εν λευκώ
Bansky...
ταξιδεύεις πάντα με όσα ονειρεύεσαι...
ψηλά στον ουρανό όλα δείχνουν πιο όμορφα...
θα θελα να ήμουν το μπαλόνι και να αναλωθώ στους αιθέρες...
Ουφ
όμοργο το Κόκκινο Μπαλόνι σου
Δεν έχω κάποια λόγια να προσθέσω...
Μαζί σου...
Καλή αρχή, Bliss...
Take Care...
Ίσως να είναι ο μόνος τρόπος να χαιρετήσεις το κόκκινο μπαλόνι σου χωρίς να πέσεις με τα μούτρα στη γη, το χώμα και τις πέτρες. Να το χαζεύεις να πετάει ελεύθερο στα σύννεφα.
Post a Comment