Κρυφο καναλι

στο σημειο που περπατας ανακλυπτεις το σκουριασμενο δαπεδο να λιωνει και να γινεται μπογια κοκκινη.
μπογια κοκκινη κυλαει κατω απο τα ματια σου και βαφει τα χειλη σου.
τα χειλη σου πλησιαζουν διακριτικα το προσωπο μου και με στιγματιζουν μ ενα φιλι.
Φιλι φονικο.
Ο φονιας μου δεν εχει προσωπο....ειναι μια αυρα, μια σκια

με τυλιγει με το Κρυο του...και τρεμω.
τρεμω πριν προφτασω να δω το βλεμμα του.
τρεμω πριν προφτασω να τον αγγιξω μεσα του.τρεμω πριν νιωσω το φιλι του.

πεφτω κατω και κυλιεμαι στην κοκκινη μπογια
γινομαι χειλη
τα χειλη του
γινομαι κοκκινη
η αυρα του
γινεται υπαρκτος
στη σκια μου
αγγιζει την κρυφη μου πλευρα
περναει στο καναλι μου
και στεκεται στη μεση
στο φως μου
το κρυβει.
και μου το αντανακλα με τα ματια του...

εκει τον ειδα για πρωτη φορα..
τον φονια μου..τον πριγκιπα μου

Υγ. Υπαρχεις


Πηγη Φωτογραφιας: BLiSS

Burial- Archangel