No One Knows....

Κανεις Και Ποτε.

Ετσι το αποφασισα, ετσι θα το συνεχισω.

καταφερες να με αγγιξεις μεσα μου.
ματαιως.
ισα που ακουμπησες την εξωτερικη μεμβρανη της ψυχης μου.
δεν προλαβες να δεις τιποτα.
δεν προλαβες και δεν σε αφησα.

δεν μπορεσες και δεν σε βοηθησα.

εχω κατι μαγικο μεσα μου, κατι που ο δικος σου νους...δεν μπορει να συλλαβει.
ενα χαμογελο δεν σημαινει μονο χαρα.

δεν εχει σημασια πια. δεν εχω χρονο να σου εξηγησω το καθετι γυρω μας.
καποτε μπορει να ειχα την επιθυμια να σου ανοιξω τα κλειστα σου ματια...να σου βγαλω τις γαζες...και να δεις τον κοσμο ετσι οπως δεν ειχες ποτε φανταστει.

ισως να με θεωρεις ρομαντικη..ισως απλα σπαταλη χρονου και ονειροπαρμενη.

δεν θα το αρνηθω. παρα τ αυτα δεν θα το αποδεχτω
γιατι ο κοσμος που επελεξες να ζεις εσυ, ηταν μια ομιχλη.και ειναι ακομα.
εκει δεν διεκρινες ποτε σωστα. δεν επραττες ποτε ευσεινηδητα. και κατευθυνοσουν σε δαση γνωστα, καλο πατημενα.

αφηνοντας πισω σου την αγρια αυτη φυση. το αγνωστο αυτο και αγουρο δασος.
δεν δοκιμασες την μαγεια του.
εκει βρισκεις τον εαυτο σου.
ερχεσαι αντιμετωπος με το αλλο σου μισο.
ξεθαβεις τους φοβους σου και τους αφηνεις να μεγαλωσουν. τοσο πολυ ωστε να γινουν συνηθεια. και η συνηθεια ζωη.
θα βγαλουν ανθους και θα τους γευεσαι.
θα νιωθεις μοναδικος που καρποφορουνται οι φοβοι σου και τους αποδεχεσαι.

δεν θα υπαρχουν φαντασματα.μονο εσυ ... εσυ ως αναμνηση.

νιωθω υπεροχα που υπαρχω εδω, καθισμενη κατω απο ενα πανεμορφο δεντρο.
η σκια του με προστατευει την ημερα...και το βραδυ φοβεριζει τα αγνωστα θερια.

προστατευομαι απο τους ιδιους μου τους φοβους και δυναμωνω ολοενα και περισσοτερο.
χαλαλι οι προσπαθειες.
εδωσαν φλογα εναρξης στην πολυποθητη φυγη σου.
και αυτη τη φορα κραταω εγω το μαγκαλι.
και αυτη τη φορα, διαλεγω εγω ποτε θα νυχτωσει.


Ειναι σπουδαιο να κρυβεις θησαυρο μεσα σου και να μην μπορει ο αλλος να στο ανακαλυψει.
Ειναι σπουδαιο που δεν το καταλαβες ποτε και δεν θα το μαθεις.
εχω λογο να γινομαι μοναδικοτερη.

Πιστευα ειχες τα ιδια ακριβως με μενα, πιστευα διεφερες...
ενα κουτι της Πανδωρας ησουν και σε ανοιξα.
δεν φοβηθηκα ομως.
ισα ισα. δυναμωνω σου λεω.

Χαζευω την πολη οταν κοιμαται, και ο αχος με νανουριζει ... δροσια ξεχυνεται σ ολο μου το κορμι ...και εγω ανακαλυπτω το μελλι που τρεχει απο τις πληγες του δεντρου μου.


Οι ερωτες ειναι στιγμες. στιγμες ομορφες και αξεχαστες..ισως.
οι ερωτες οι αληθινοι....ζητανε καταφυγιο. ασφαλες.
και οχι σχοινια ισσοροπιας.
γιατι απλα θα πεσουν.
και αυτο δεν ειναι ερωτας.
αλλα πληγη.

πληγη που οσο την πειραζεις. την μεγαλωνεις σαν μπαλονι.
και αυτο μια μερα σκαει.
και στο ΜΠΑΜ του, χανεις τις ανασες...που μαζευτηκαν μεσα...απο τα φιλια σου.
ανεκτιμητος θησαυρος.
αλλα χαμενος χρονος? αναρωτιεμαι.

οπως και να χει...μενει αναμνηση ο κροτος.
μενει αναμνηση και η πληγη. αφηνει σημαδι, το οποιο διαλεγω να το σβησω.
το απαλο δερμα μου δεν μου επιτρεπει σημαδια.
επιτρεπει πνοες αθωες. αληθινες. πιστευτες. μαγικες. υπαρχουσες.

η δικη σου ? που ειναι?


αλλα Νο Οne Knows...I m Gone!