TrainSurfing

Xρωμα

Εικονα. παυση.

Κινηση. Μαυρο. Ασπρο.

Αντιθεση.

Μουσικη.

Κραυγη.

Φευγω, του ειπα. και δεν αντεδρασε.

Χαμογελασε.

Ανεβηκα στο βαγονι

κρατησα σφιχτα την τσαντα

φορεσα τ ακουστικα μου

ισιωσα τα γυαλια μου

Εβαλα δυνατα τη ενταση. Beat.

Ταξιδευω, του ψελλισα, και δεν αντεδρασε.

Χαμογελασε. μονο.

Χαζεψα στην ταχυτητα και ενιωσα αντικειμενο φερομενο απο τον εναν πλανητη στον αλλον.

Λες να μαι το φεγγαρι?

Λες να μ εφαγε και αυτος οπως εκανε ο Ποσειδωνας στο δικο του φεγγαρι?

Περνουσαν οι ωρες, και η σιωπη μου ηταν η σταθερα μου.

οι σκεψεις μου ομως, θορυβωδεις οπως παντα.

καμια ισορροπια.

τρεχω, και δεν μπορω να σταματησω.

τρεχω και δεν οριζω εγω την ταχυτητα.

με παει. ο χρονος. που δεν σταματαει ποτε.

δεν ξερω που θα κανω σταση.

μ αρεσει εδω πανω.

ηρεμω.

ακολουθω. του ειπα.

ακολουθω πορειες.

και δακρυσε.

εφυγα απο την εμβελεια του.

ταξιδευω, μου φωναξα.

και αποκοιμηθηκα.

Metaphase::.

Τι σημαινει Μεταφαση?

Η μιτωτικη ατρακτος,ολοκληρωμενη σου απαντω.

Και τι σημαινει αυτο?

Η φαση οπου τα χρωμοσωματα μας βρισκονται στην πιο ευδιακριτη και καθαρη τους μορφη.

Και τι σχεση αυτο με τον τιτλο του κειμενου σου? Τι σχεση εχει η Βιολογια με την Τεχνη?

ο Συνδιασμος,καλε μου. ο Απολυτος συνδιασμος.

οσο μεγαλωνει η BLiSS αλλο τοσο ο γραφικος της χαρακτηρας γινεται πιο ευδιακριτος.

απλος, αληθινος, κατασταλαγμενος.

Και εσυ τι σχεση εχεις με αυτην την BLiSS?

εγω... την γεννησα.

Και σου μοιαζει?

Οχι, με την Margo δεν μοιαζει και πολυ . Γι αυτο την αποκαλω Αlter Ego.

Και πως συνυπαρχετε?

Συναισθηματα. αυτα μας τροφοδοτουν. Εντονα συναισθηματα.

Δεν ειναι λαθος τακτικη?

Καθολου, διοτι δεν μετανοιωνεις ποτε οταν λες την αληθεια, καθε αλλο, θα μετανοιωνα στο ψεμμα .

Και εσυ τι εντονο συναισθημα εχεις?

Πολλα..

και η BLiSS?

το ιδιο με μενα.

Θα χωρισετε ποτε?

τα χρωμοσωματα μικρε μου πανε ζευγαρια παντα... αλληλοσυμπληρωνονται.

δεν εχω σκοπο να μου δημιουργησω μεταλλαξεις.

Βρισκομαστε στην Αψογη Μεταφαση

και μας βλεπεις... απο το μικροσκοπιο σου.

500 mL

Τι ειναι? ενα μικρο σοκακι, ενα δρομακι...που περναει καθημερινα απειρος κοσμος.

καμια φορα ομως...οι ιδιοι και ιδιοι..

μεσα σ αυτους και εγω.

το πρωινο ειναι η αγαπημενη μου στιγμη. ανοιγουν τα μαγαζακια τους οι παππουδες, ριχνουν νερο και σαπουναδες στο δρομο, και οταν φοραω αθλητικα γλυστραω παντα στα ιδια σημεια... σαν να ζω μια Λουπα.

Το στενακι που περιγραφω δεν θα σου πω ποιο ειναι, ισως το γνωστοτερο για τα στεκια του Κεντρου της Αθηνας, αλλα θα σου πω ποιον πετυχα εκει σαν πρωτη γνωριμια φυσιογνωμιας.

Περπατουσα για την δουλεια, με ακουστικα παντα στ αυτια, γυαλια ηλιου, τσαντες γεματες φακελους .. και μια βιασυνη απεριγραπτη.

σε καποια φαση, βλεπω μπροστα μου ενα προσωπο, τοσο γνωριμο..απορησα.

Μπα λεω..ιδεα μου.

Απο την αλλη ομως , ενιωσα πως αυτο το προσωπο το γνωριζω κατα μια εννοια.

τελικα δεν επεσα εξω, οι υποψιες αποδειχτηκαν αληθεις, μετα την επιβεβαιωση του ιδιου.

τι χαζη , σκεφτηκα, δεν του ειπα ουτε Καλημερα.

Ετσι που λες, τα επομενα πρωινα, αναλογιζομουν, ισως τυχει να την πω ..

Η Καλημερα ομως, εγινε Καλησπερα .. και αυτη τη φορα οχι απο εμενα... αλλα απο το γνωριμο προσωπο.

Αναπαντεχη στιγμη

αυτες τις στιγμες τις αγαπαω. μπορει να λες κατι τυπικο, αλλα σκεψου το πριν..

οταν περπατας στο δρομο με τη μουσικη σου, και το μυαλο σου παει σε 1000 εικονες....

ξαφνικα επανερχεσαι σε κατι απροσμενο και αληθινο.

γι αυτο το αγαπαω. με επαναφερει.

Ακουγοντας μια αντρικη φωνη να λεει τ ονομα μου... ενιωσα πως δεν ειμαι και τοσο χαμενη στο διαστημα.

500 mL . οριζω το συνολο των στιγμων μας εκ των οποιων 5.5% περιεκτικοτητας εξαφνων .

Το προσωπο αυτο, μου εβγαλε θετικη ενεργεια ακομα και στα 2 λεπτα ομιλιας - του ποδιου- που ειχαμε.

Και καταληγω πως με 3 mL της μερας μου, καθε πρωι θα μαι λιγο μεθυσμενη.

Ps. For D. Borros

66 Promises

11.50 μμ

20/03/2010

Λιγες ωρες μετα απο ενα προσφατα ποσταρισμενο κειμενο στο blog .

η Bliss ανταποκρινεται σε ερεθισματα ηχητικα.

Ακουει λεξεις διαρκως.λογια.πολλα λογια.

εχει φτιαξει καφε και πριν ξεκινησει την μελετη για τις υποχρεωσεις της,θελει να σπασει ενα μπουκαλι γραφοντας σ ενα χαρτι και να μαζεψει τον θυμο σ ενα ποστ.

Λυτρωνεται η στιγμη.αναζητειται ενταση.

ατερμονες αντιφασεις σμηλευουν το μυαλο της. αρχιζει και το γουσταρει.

σημερα ξεκιναει με τον εαυτο της μια μαχη ισορροπιας.

ο αδερφος της, την πλησιασε και της ειπε να βαλει προταιρεοτητα το μελλον της και τον εαυτο της.

Να φτασει στην ηλικια του,των 30, και να νιωθει ηδη γεματη απο το ειναι της. να μην εχει αναγκη να πιαστει αποκουμπι απο κανεναν αντρα.

Λατρεψε τον τροπο που της μιλησε, ειναι ο Συμμαχος της. Ετσι αποκαλεσε τον εαυτο του και τους γονεις τους. Συμμάχους.

Και στο μυαλο της η αρενα ηταν το σημειο αναφορας της.

Εκει εμφανιζομαι και εγω μαζι της.

αυτη τη φορα ομως αντιμετωπες. θελω να της δωσω να καταλαβει πως δεν εχω να παλεψω με φαντασματα παρελθοντος. αυτα τα εξοντωσα εδω και πολυ καιρο

.

δεν εχω να παλεψω με κεινον...που ισως δεν μου εχει καμια εμπιστοσυνη, τον θελω συμμαχο!

παλευω με τον χρονο που θα ερθει και τροφοδοτω δοσεις δυναμης για οσα εχω να φερω εις περας.

Νιωθω αισθημα ανεξαρτησιας . στους στοχους και σκοπους.

στον δυναμισμο μου που πηγαζει απο την υπερευαισθησια μου.

Ξερω ποια ειμαι και τι κανω.

Η πραγματικοτητα ειναι κληρονομικη. καλα τα λεει η Δημουλα.

Κληρονομειται απο γονεις σε παιδια

και ειναι πλεον γονιδιο επικρατες.

Ο Νομος του Μεντελ αποδεικνυεται ευλαβικα.

Θα κανω γιο, σκεφτομαι. και το δικο μου παιδι θα κληρονομησει απο μενα τον Χρονο.

θα μαθει την ουσια του σε συνδιασμο με το μυαλο του. να χρησιμοποιει και τα δυο ως ασπιδα.

οσο μεγαλωνει ο δικος του χρονος θα εχει αυξοντα βαθμο και ο συντελεστης των διευρυμενων οριζοντων του.

θ αγαπησει τις αντιφασεις σαν την μαμα του.

θ αγαπησει τα εντονα συναισθηματα σαν την BLiSS.

θα ζει στη φαντασια και θα πραττει στην πραγματικοτητα.

θα ειναι αξεπεραστα αντιφατικος χαρακτηρας.

θα του περιγραψω τις μαχες μου και θα τον αφησω να ζησει τις δικες του. θα μ εχει συμμαχο.

Θα του διαβαζω τα 66 Παραμυθια. αυτα που θ ακουει οσο θα σφυρηλατείται το αθωο του μυαλουδακι.

θα μαθει 66 Παραμυθια για να μυθοποιεί τους γελωτοποιούς και να τους βαζει στο δικο του παραμυθι, αυτο το αληθινο.

Θα κληρονομησει το προτέρημα της επιλογης, αυτο που αναρριχάται απο τη μαμα του τωρα.

Δεν θα γινει ποτε Επιλογη. αλλα θα γινει ο Δημιουργος Επιλογων.

Θα ειναι καλος Παιχτης. σε καθε τομεα. Ποικιλομορφία, 66 Παραμυρια αλλωστε, μη το ξεχνας.

Μεγαλωμενος με πνευμα ελευθερο

12.19 πμ.

21/03/2010

Ακολουθω τις επιθυμιες μου κατα σειρα

θ αλλαξω την θλιψη σε χαμογελο

θ αλλαξω τον θυμο σε αγαπη

και θα στα χαρισω.

γιατι δεν περιμενω πως οι 66 Υποσχεσεις σου θα γινουν πραξεις.

Σου δινω ομως μια πραξη δικη μου, χωρις καμια υποσχεση...

Ειμαι εδω... για την ωρα.

Bang-Bang

Eκλεισε τα ματια της και προσπαθουσε να παρει βαθειες ανασες.

το κεφαλι πονουσε οικτρα και εκεινη χανοταν στο κενο.

ηθελε να σταματησει τον χρονο και να ουρλιαξει.

σκεφτεται, σκεφτεται, σκεφτεται...

ματαιο, ματαιο,ματαιο.....

κρυβεται κατω απο το παπλωμα να νιωσει σκοταδι.

ακολουθουν σειρες σκεψεων με ζωντανα χρωματα και μουσικες.

νευριαζει κ κλεινει τον διακοπτη του νου της.

ε φτανει πια.

νιωθει κενη. απογοητευμενη. ευκολοπιστη.

απο την αλλη μερια νιωθει δυνατη,ηρεμη,παθιασμενη.

ποια πλευρα της πρεπει να υπερνικησει

?

το τροπαιο της το αφησε δωρεα στις απορες αναμνησεις.

θελει συναγωνισμο και οχι ανταγωνισμο.

μην πυροβολεις.

ποναει.

την ακουσε??

αυτο δεν θα το μαθει.

τουλαχιστον... ζει στη στιγμη του τελους.

η ανασα προδιδει το ονειρο

η αναγκη τ αλλαζει ολα.

σε θελει.

για οσο.

ακουσε την.

Trippin with Melodies

Μου ζητησε να γραψω μια ιστορια πραγματικη

μια μελλοντικη στιγμη.

κατι που θα ζησω και θα παρατηρησω.

να το πλασω στο μυαλο μου οσο πιο ομορφα μπορω, να το προσφερω απλοχερα στην φαντασια της και να φυγουμε παρεα με δυο βαλιτσακια στα χερια.

Αυτο ειναι το δωρο που μου ζητησε για τα γενεθλια της.

και ως μεγαλυτερη ξαδερφη, ηταν ποτε δυνατον να της χαλασω το χατηρι?

Μικρη μου πεταλουδα,

θα βαλουμε σε δυο μικρες βαλιτσες τα απολυτως απαραιτητα, χωρις υπερβολες και ασημαντα πραγματα μαζι.

εχουμε στο γυρισμο πολλες αναμνησεις να κουβαλησουμε, δεν θα ηταν ωραιο να χουμε και το βαρος ανουσιων αντικειμενων. ε? δεν συμφωνεις?

Θα παμε λοιπον στην Αγγλια, εκει που εμεινα 5 χρονια, και οπως το βλεπω το πραγμα για πολλους λογους τελικα, θα ξαναπαω και θα μεινω αρκετα.

δεν ειναι μονο η φυγη μου, ειναι η μοναδικη αγκαλια που οταν την αποζητω, ξερω θα ειναι παντα εκει να με περιμενει.

δεν θα φυγει ποτε, γιατι ξερει ποσο την αγαπαω.

θα σε παω στο μικρο Canterbury. ν απολαυσεις το απλετο πρασινο και το καθαρο οξυγονο.

θα χουμε παντα στο λαιμο ενα κασκολ δεμενο, και ενα καπελακι στο κεφαλι.

θα σε κανω περιπατους και θα λεμε ο,τι μας ερθει στο μυαλο.

θα σε παω για φαγητο στο αγαπημενο μου εστιατοριο Thomas Becket, που ειναι ουσιαστικα μια μικρη ξυλινη Pub, με κρεμασμενα ανθη Λυκισκου παντου ( ξερεις της μπυρας ο 1ος ερχομος), με απαλη Jazz μουσικη ... και διακοσμημενο με παλια αγγλικα αντικειμενα...

τοσο παλιο κτιριο.. τοσο ζεστη εικονα.

Αργοτερα θα παμε για Coctail στο Cuban Bar, αρκει να κουβαλας ταυτοτητα μαζι σου, γιατι αν εγω εδειχνα μια φορα μικρη που μου ζητουσαν διαβατηριο καθε φορα, φαντασου εσυ μικρη μου!!χαχα!

Εκει μεσα θα σου γνωρισω τον James, εναν σερβιτορο -φοιτητη που ειχα γνωρισει πριν 3 χρονια και ειχα ενα πανεμορφο και αθωο φλερτ!!Το μισο Canterbury ειχε ξετρελαθει με δ αυτον!

Παρα τ αυτα, δεν μπλεκουμε με τετοιους τυπακους, αναξιοπιστοι στο φουλ και να το θυμασαι.

Θα χορεψουμε Salsa μιας και θα εχει την κλασσικη Μπαντα εκει... και τις ιδιες γνωριμες φυσιογνωμις καθε φορα που πηγαινα...

ωραιος κοσμος.

και ωραια Coctail !!!

θα παμε σπιτι, στο τελευταιο που εμεινα τους μηνες πριν ερθω ελλαδα, μενει εκει ακομα μια πρωην μου συγκατοικος και καλη μου φιλη, θα μας φιλοξενησει...

εχει κατι υπεροχους δερματινους καναπεδες στο σαλονι, πολλες φορες μας επαιρνε ο υπνος εκει και θα λιωσουμε βλεποντας ολα τα επεισοδια IT Crowd που σ εκανα φανατικη!!!

αχ... πανεμορφο σπιτι...πανεμορφο....

θα σε ξυπνησω στις 7 το πρωι να χαζεψεις εξω τον αχο του πρωινου

να απολαυσεις την απολυτη ηρεμια

και να πιεις δυο τζουρες νες καφε...

θα ετοιμαστουμε για την πολη.. κλασσικα ποτε λεωφορειο, και περασμα μεσα απο το δασος... για να φτασουμε στο κεντρο

θα δεις τον πανεμορφο καθεδρικο ναο και την βαση του προτεσταντισμου.

παρ ολο που ειναι πανεμορφο κτιριο, οταν μπηκα μεσα, μ επιασε ενα ψυχοπλακωμα..λες και ημουν σε κηδεια, επειδη μου μοιαζες, θα αισθανθεις το ιδιο, αλλα καλο ειναι ολα να τα ζουμε ε?

Ξεχασα να σου πω, πως η μουσικη δεν θα μας εγκαταλειπει στιγμη.

θα μπορουσα να σε παω στο Λονδινο. αλλα αυτο ειναι ενα συνεχες χαος. και δεν το συμπαθω τοσο στη φασαρια του, οσο αγαπαω την απολυτη ηρεμια του Canterbury.

Θα σε παω στο Πανεπιστημιο μου, να δεις ποσο Καημενη ειναι η Ελλαδα στο Συστημα της Παιδειας της.

και η αποψη μου αυτη δεν θα αλλαξει ποτε μα ποτε!

θα κατσουμε για καφεδακο στο Gulbekian Theatre και θα χαζευεις απο ψηλα την πολη.

θα σου γνωρισω παλιους συμφοιτητες μου, παλιους φιλους, και παλιες εικονες της ζωης μου

να γνωρισεις τα δικα μου λαθη

και να τα αρχειοθετησεις μεσα σου.

και αυτο ειναι το δωρο μου για σενα ( οχι μονο αυτο), να γνωρισεις πολλες πλευρες των ανθρωπων, πως λειτουργουν και πως ζουν σε αλλο περιβαλλον.

τον τροπο σκεψης.

μεγαλο ζητημα η σκεψη και μεγαλο ζητημα επισης να της δινεις ερεθισματα, αρνητικα η θετικα

να μην αφηνεις το μυαλο σου ποτε στασιμο.

να αποζητας πληροφοριες, εστω και αχρηστες.

και να συγκρινεις τον εαυτο σου σε ολα αυτα.

οταν γυρισουμε πισω μικρη μου!

θα χεις μεγαλωσει ακομη ενα χρονο.

Να Σε Χαιρομαστε.

Sudden:::.

Ενας ομορφος ανθρωπος μου ειπε χθες.... καλο ειναι να μην μιλαμε πολυ...και αυτα που λεμε να ναι ουσιωδη.

οι επαναλαμβανομενες εικονες στο μυαλο μου σταματησαν και οι σκεψεις απεφυγαν να με κυριαρχήσουν την σημερινη μερα.

ανασες ελευθεριας. ουδετερο εδαφος γευομαι και ο καφες προσπαθει εντονως να με συνεφερει στην απιστευτη μυρωδια του.

Πιες Με....μου φωναζει....και διωχνω την κουπα παραπερα.

Θεμιτο Θελω εκανε ενα Τικ στο ρολοι μου και το φορεσα. ειναι το Θελω που κυνηγαω και ποτε δεν μπορω να φτασω. κρυβεται ευκολα και με ξεγελαει συνεχως.

Το χτυπημα πορτας με κουφαινει. και αφηνω τα ματια ανοιχτα μεχρι δακρυων .

κοκκινο χρωμα μπαινει στο δωματιο.

αγγιζει το γραφειο μου.

το καλυπτει.

αγγιζει τα χαρτια μου και τα πεταει μπροστα μου.

Γραψε!..... μου ειπε επιτακτικα.

πηρα μολυβι και ξεκινησα τρεμαμενη και φοβισμενη.

Τι θελεις να σου γραψω?, ρωτησα δειλα.

''Πες μου που κρυβεται το Θελω σου. πρεπει να το βαψω κοκκινο ... και να το παρω μαζι μου στον ουρανο, εκει που κοιτας καθε μερα. ονειροπολα μια ζωη ησουν BLiSS, ζεις στο παραμυθι σου. και εδω που ειμαστε δεν ισχυουν οι δικες σου φαντασιες.

Γραψε!!''

πιεζω το μυαλο μου να βγαλει λεξεις. το κουραζω. δεν το εχω για σημερα.

δεν γινεται αυτο που μου ζηταει.

Το κοκκινο νευριασε μαζι μου.

μου ειπε πως δεν θα ξαναρθει ποτε στα παραθυμια μου

και δεν θα το βλεπω ποτε να πεταει στο παραθυρο μου, σαν κοκκινο μπαλονι.

μου ειπε ακομα πως οσο μεγαλωνω... θα με τιμωρει και θα ξεχναω και το Θελω μου.

ενας μικρος πριγκιπας εκατσε στο χερι μου και το κοιτουσα αμιλητη ..για ωρα...

Ειμαι δικος σου ΒLiSS...

και του χαμογελασα.

οταν ανοιγοκλεισα τα ματια... ειχε εξαφανιστει.