3.27.2010

TrainSurfing



Εικονα. παυση.


Κινηση. Μαυρο. Ασπρο.

Αντιθεση.


Μουσικη.
Κραυγη.

Φευγω, του ειπα. και δεν αντεδρασε.

Χαμογελασε.

Ανεβηκα στο βαγονι
κρατησα σφιχτα την τσαντα
φορεσα τ ακουστικα μου
ισιωσα τα γυαλια μου


Εβαλα δυνατα τη ενταση. Beat.

Ταξιδευω, του ψελλισα, και δεν αντεδρασε.

Χαμογελασε. μονο.

Χαζεψα στην ταχυτητα και ενιωσα αντικειμενο φερομενο απο τον εναν πλανητη στον αλλον.

Λες να μαι το φεγγαρι?


Λες να μ εφαγε και αυτος οπως εκανε ο Ποσειδωνας στο δικο του φεγγαρι?


Περνουσαν οι ωρες, και η σιωπη μου ηταν η σταθερα μου.
οι σκεψεις μου ομως, θορυβωδεις οπως παντα.

καμια ισορροπια.

τρεχω, και δεν μπορω να σταματησω.

τρεχω και δεν οριζω εγω την ταχυτητα.

με παει. ο χρονος. που δεν σταματαει ποτε.


δεν ξερω που θα κανω σταση.
μ αρεσει εδω πανω.
ηρεμω.

ακολουθω. του ειπα.
ακολουθω πορειες.
και δακρυσε.

εφυγα απο την εμβελεια του.

ταξιδευω, μου φωναξα.

και αποκοιμηθηκα.


2 comments:

#lockheart# said...

ο χρονος...
κυλα...δεν εχει ορια...
ξεχυλιζει...
σε πνιγουν οι δειχτες του και υστερα αντε να σωθεις...

καλησπερα

Μικρές ανάσες said...

Να είναι το ταξίδι σου οτι πιο απελευθερωτικό έζησες μέχρι σήμερα...