Cry Room

σωνουν οι ανασες και ζαλιζομαι. αδυναμια.

κλεινω τα ματια να χαθω μεσα σ αυτη τη ζαλη. να εστιασω ο.τι ζωντανο μου απεμεινε.

να με βρω.

δεν θελω να χτυπησω την πορτα.

αποφευγω.

μια γουλια νερο, ενα χαδι, ενας γλυκος λογος... ενεργοποιει τις αισθησεις μου με το περιβαλλον.

''εισαι καλα?''

'' οχι, μα που ειμαι? ''

'' σε βρηκα εξω, πεσμενη, και σ εφερα εδω να ξαπλωσεις λιγο. ελπιζω να μην σε πειραζει.''

'' σ ευχαριστω. τι ειναι εδω? ''

'' δωματιο σκεψεων''

'' μηπως ζωντανεψα στου Οργουελ το βιβλιο 1984 και δεν το καταλαβα? '' , αστειευτηκα

'' ισως..''

περιεργος μου φανηκε, απροσιτος μεν, αγαθος δε.

δεν μ αφησε να παω στο αλλο δωματιο.

με συμβουλεψε πως δεν ειμαι ετοιμη ακομα.

ισως να μην ειμαι και ποτε.

και η αληθεια ειναι, οταν μου πας κοντρα σε κατι... οταν μου παιρνεις κατι που θελω... οταν μου κοβεις το οξυγονο....

θελω περισσοτερο

λαιμαργα.

εγωιστικα.

απλα ζηταω πιο πολυ.

και οσο δεν μου δινεις.

ζηταω περισσοτερο.

δεν θελω ομως τελικα να μπω εκει μεσα και γω.

ειμαι ικανη να τα διαλυσω ολα.

να τα δια-λυσω.

και να κοιμηθω επιτελους ησυχα.

δεν θα χτυπησω την πορτα αυτη ποτε .

αφησα ανοιχτα τα παραθυρα μου

και ευχαριστησα αυτον τον ξενο...

για το νερο που μου δωσε.