A walk in my shoes.

εχεις δυο επιλογες. ν ακολουθησεις ή να μεινεις πισω.

δεν σε χρονομετρω, ουτε βαζω καποιο οριο.

ειναι δυσκολο να παρεις εν θερμω αποφαση οταν δεν εχεις συνηθησει σε τετοιου ειδους tempo.

καταλαβαινω ομως, αληθεια.

μπηκες και συ στον λαβυρινθο της αταξιας.

της μικρης ουτοπικης ελευθεριας.

απο μικρη θεωρουσα πως ξεχωριζω στον συναισθηματικο κοσμο.

δεν ηθελα να το παραδεχτω,τοτε.

αλλα σημερα νιωθω τη μοναδικοτητα.

και θελω να σε κερασω λιγο απο αυτο το γλυκο του κουταλιου.

να ερθεις εκει που παταω.

να περπατησεις ..εκει που περασα.

να παρεις μεσα σου το ιδιο οξυγονο.

να αναπνευσεις εμενα.

να σε καψει το αρωμα μου

και οι ουλες να γινουν φιλια.

να φορεσεις τα μαυρα σταρακια μου

και να νιωσεις ποσο παιδι ειμαι.

παιδι αυθορμητο.

παιδι παρεξηγησιμο.

αλλα παιδι....

θελω να σε παω μια βολτα ...στα χναρια μου.

PS. πηγη φωτογραφιας: Katerina Nonentity Michalopoulou