Σκεψη = Πραξη ?

αγγιζω το χαρτι απαλα.

το χαιδευω.

το μυριζω.

το αφηνω διπλα στον καφε μου.

παιρνω την πενα .. παλιο και ανεκτιμητο δωρο

γεματο το μελανι.

δαγκωνω τα χειλη μου.

δισταζω.

αλλα.

θελω.

σου αφησα ενα σημειωμα ...πανω στο γραφειο σου.

δεν λεει πολλα .

δεν θελω να πω πολλα.

θελω να κανω

μαζι σου.

μονο.

Σαν να μυριζει Δεκεμβρης

Ισως να το εχεις ξεχασει

ισως ολοι μας να το εχουμε ξεχασει.

αλλωστε ειναι στη φυση μας.

πρεπει να προχωραμε.

ολα ειναι μια επιβιωση.

κανεις για κανενα. ολοι για ολους.

μια ειρωνια, μια αντιφαση.

θυμαμαι περυσι. την ξαφνικη ανατροπη. μια χωρα ελαμψε μεσα σ ενα 24ωρο.

μια χωρα θρηνησε .

φορτισμενες αναμνησεις, λουσμενες με οργη και θλιψη.

δακρυσμενα ματια και εναντιωση.

το αισθημα της αδικιας, σου εκαιγε το δερμα. τοσο που ηθελες να το βγαλεις απο πανω σου.

να μεινεις ωμος ανθρωπος.

οπως ειναι αυτοι.

αυτοι που δεν νοιαζονται παρα μοναχα για το συμφερον.

αυτοι που ψηφιζουμε, και ξαναψηφιζουμε.

αυτοι που χωρις γνωσεις παιρνουν μια θεση μονιμη.

αυτοι που χωρις ψυχολογικα Τεστ... βαφτιζονται Αστυνομοι.

Μπατσους τους λεμε εμεις. αυτους ,ξερεις.

Σκοτωθηκε ενα παιδι. τοτε. θυμασαι?

Μυριζει Δεκεμβριος απο αυριο.

Μυριζει η οργη σου. θα μας καλυψει ολους.

Σκοτωθηκες τοτε. θυμασαι?

μαζι σου και εμεις. σκοτωσαμε την αγανακτηση, την υπομονη και την αδικια.

σκοτωσαμε την αθωοτητα και γεννησαμε μισος.

Η ζωη ειναι γεματη εκπληξεις, αρκει να εισαι εκει να τις προλαβεις.

η δικη σου μαλλον σε προλαβε. δεν θα πρεπε.

αναρωτιεμαι, ο ανθρωπος χωρις την παιδεια μεσα του ποσο ζωο θα εδειχνε σ ενα δασος.

ποσο φοβο θα εσπερνε στα υπολοιπα.

φοβαμαι. φοβαμαι το μελλον. το απροσδιοριστο

τρεμω στην ιδεα πως χανονται ψυχες για ενα κομματι ψωμι.

χανονται ψυχες για ενα τιποτα.

ποσο κριμα .

και ποσο λιγες φαινονται οι λεξεις μπροστα στα αισθηματα.

θυμασαι?

Μου μυριζει Δεκεμβριος και θυμαμαι την θλιψη μεσα μου.

κατι θυμαμαι ακομα.

ισως και συ να μην εχεις ξεχασει τελικα.

ισως...

μην βουλωνεις τ αυτια σου και την μυτη σου.

μην κλεινεις τα ματια σου.

και μην αφηνεσαι στην σιωπη.

Σκοτωθηκε μια ψυχη τοτε.

και το θυμασαι.

Γερνας. αλλα ποτε δεν ξεχνας.

Καλο Μηνα για το αυριο .

Monitored

δεν ειναι ιστορια, ουτε καν φανταστικη

ειναι στιγμη που θες να την αποβαλλεις απο το μυαλο.

ειναι μπερδεμα, χαος, μικρος πονος, θυμος.

εφτασα σε σημειο που δεν θελω εισβολεις στην ηρεμια μου

δεν θελω επαναληψεις παρελθοντος.

θελω ηρεμια.

ειμαι δεμενη - ριζωμενη πανω σ αυτην την στιγμη.

και δεν μπορω να κοψω τα δεσμα.

σαν αλυσιδα με πνιγει και με τυλιγει.

και πρεπει να σπασει.

δεν θελω αλλο.

δεν θελω αλλο ουτε εσενα. και δεν θελησα τιποτα τελικα. κουραστηκα.

το οριο ηρθε. φωτιστικαν οι κοκκινες γραμμες του. ηχοι προειδοποιησης.

ηχοι τελικης αποφασης.

ηχοι πραξεων και οχι μισολογων.

ηχοι ακορεστοι. και καθοδηγητικοι.

κουραστηκα.

ξεπερασα τις κοκκινες γραμμες... ξεπερασα το οριο μου.

και αυτο ειναι υπερβολη στην γραφικη μας παρασταση.

ειναι βγαλμενη νιοτη απο τα δανεικα μας ονειρα.

δεν θελω ονειρα κοινα.

δεν θελω συμβιβασμους.

θελω πισω εμενα.

και εσυ που μ εφερες σ αυτο το σημειο τωρα... εχεις πολλα προσωπα.

και το θετικο πλεον ειναι πως τα θυμαμαι ολα .

θυμαμαι.

νιωθω οργη. μεγαλη. και απαθεια.

οταν σπασουν τελειως τις αλυσιδες μου.

θα γινουν αδιαφορια στο διαβα τους.

και τοτε εγω θα ειμαι ελευθερη.

ηδη. νιωθω.

ξεκινησα να γραφω.

και ν ακουω.

παρτε τα βεβηλικια σας και αμε μου στο διαολο.

ριχτε το στα ναρκωτικα, στην μαλακια, στην ανηθικοτητα, στην τελειωμενη βλακεια σας.

βαρεθηκα να βλεπω τη φατσα σου μεσα σε πολλα προσωπα.

βαρεθηκα ν ακουω την εξυπναδα σου μεσα απο το συνολο σας.

αηδιαζω. αηδιαζω . αηδιαζω.

ΦΦφφφφφΦφφφφΦΦφφφΦΦφφφφ

Φι.

το γραμμα Φι μας παραπεμπει σε εκατονταδες λεξεις

μπορεις να το χρησιμοποιησεις βεβαια και οταν ξεφυσας.

για να δηλωσεις αγανακτηση, ενοχληση, δυσαρεσκεια.

εγω βασικα... το χρησιμοποιω και για εναν ακομα λογο.

οταν δεν εχω λεξεις να ερμηνευσω και να μεταφρασω αυτα που νιωθω μεσα μου ή σκεφτομαι

λεω Φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!

Ειναι οταν αισθανεσαι κατι...που δεν ξερεις ακριβως τι ειναι. ενω ειναι καλο. το φοβασαι λιγο.

Σκηνη 1

Ειχα παει σ ενα καφε, εκει κοντα στα Εξαρχεια να διαβασω. ειναι ωραιο να κανεις καταληψη σε τραπεζακι και καρεκλα και στην διπλανη θεση να βαζεις μπουφαν και τσαντα ..επισημαινοντας στους υπολοιπους πελατες του μικρου καφε...πως δεν δινω την καρεκλα πουθενα!

μενει εκει διπλα μου.

εκει που ανοιξα την βιβλιογραφια του Van Gogh - οχι για να το παιξω κουλτουριαρα αλλα γιατι ειναι εργασια απο την καθηγητρια μου στα γαλλικα ... πεφτω στην αγαπημενη μου φραση

''Je ne suis plus que la ruine de ce que j'aurais pu etre, bien que le noyau reste bon''

....

σημαινει πως δεν ειμαι πια η καταστροφη που θα μπορουσα να ειμαι... εφοσον ο πυρηνας στεκεται καλα.

και ηταν κατι που το ταυτισα αυτοματα με τον εαυτο μου.

περασα απο περιεργες φασεις- ηλιθιες φασεις θα ελεγα.

εχασα τον χρονο μου με πολλα ατομα που δεν εχουν κατι ουσιωδες να μου προσφερουν η να θυμαμαι στο μελλον ...και να λεω ''Ναι ρε..μπορει να παιχτηκε βλακεια..αλλα εμαθα αυτο το πραγμα''.

Μηδεν σου λεω.περα απο τους φιλους μου. που ακομα και σημερα απο αυτους μαθαινω.

απο την οικογενεια μου. που θα μαθαινω οσο μεγαλωνω.

απο τις ασχολιες μου. απο τα ονειρα μου.

Ξεκαθαρισα την περιοδο που η BLiSS ηταν ανωριμη.. με την περιοδο που η BLiSS ωριμαζει.

βαζει μυαλο. σκεφτεται διαφορετικα.

και κυριως εχει ορεξη να μαθει. να μαθει ο,τιδηποτε! να αφομοιωσει θετικα πραγματα απο ατομα που μπαινουν στην ζωη της. και να τα υιοθετει.

καθως λοιπον σκεφτομουν ολα αυτα και χαθηκα λιγο στην κουπα του καφε μου, αφηνοντας το βιβλιο λιγο πιο περα, παρατηρω καποιον στο διπλανο τραπεζακι.

Δεν ειμαι απο τα ατομα που θα κοιταζω επιμονα, ισως γιατι ντρεπομαι τελικα, ισως γιατι δεν μ αρεσει και μενα να με κοιτουν επιμονα, νιωθω μου παιρνουν το οξυγονο!

επινε εναν εσπρεσο απ οσο καταλαβα ( καθοτι για μενα Περα απο τον Νες Ζεστο Αχτυπητο, δεν υπαρχει αλλος καφες)...

...και ειχε ενα βιβλιο στο χερι ..το οποιο ηθελα τοσο πολυ να μαθω ποιο ηταν.

Ενταξει ειμαι περιεργη! Λιγο γατουλα!αλλα λιγακι!

Πινω μια γουλια καφε και παιρνω παλι το βιβλιο στα χερια μου. προσπαθησα να διαβασω μια προταση

''...et il n'est pas facile de se peindre soi-meme....Vincent est seul.''

Μονος του λοιπον ο Vincent. και παλι εγινα ενα με τη ζωη του εκεινη την στιγμη.

Ημουν μονη και γω.

δεν καταφερα να συγκεντρωθω, εστρεψα διακριτικα το βλεμμα μου στον διπλανο μυστηριωδη ''τυπο''.

διαβαζε χωρις να νιωθει καμια ενοχληση απο την μουσικη εκει μεσα, ουτε απο τον κοσμο που μπαινοεβγαινε, ουτε απο τα χασκογελακια.

η αληθεια ειναι πως εγω αρχιζα να εκνευριζομαι. δεν φημιζομαι για την υπομονη μου.

Εκανε διαλειμμα .. αφησε το βιβλιο του πανω στο τραπεζι και ηπιε μια γουλια καφε.

εκει... με ειδε που τον κοιτουσα ...και παγωσα.

ντραπηκα. ηθελα να διακτινιστω αλλου!!! ηθελα να γινω αορατη.

θα με περασε για καμια τρελλη.

μου χαμογελασε.

και ο πανικος αρχιζε να σβηνει απο το προσωπο μου.

χαμογελασα και γω.

ξαναχαμογελασε. ξαναχαμογελασα.

αυτο το παιχνιδακι κρατησε για ωρα. και ηθελα απλα να βαλω τα γελια.

αλλα κρατηθηκα.

ειχε τοσο γλυκο υφος που δεν μπορουσα να μην ανταποδωσω χαμογελο και γω.

ηπια τον καφε μου μαζεψα τα βιβλια και εφυγα.

...................

Σκηνη 2

γιναμε φιλοι. μιλουσαμε καθε μερα. μου χαρισε Το πρασινο μαξιλαρι.

μιλουσαμε για πολλα θεματα. και το μυαλο μου σιγα σιγα... ανοιξε σαν αλεξιπτωτο... και στην ελευθερη πτωση.. ενιωθα πως αναπνεω φρεσκο αερα... ενιωθα πως μπορω να μπλεχτω σε εκατομμυρια μορια ατμοσφαιρας και να τ αφησω να με περικυκλωσουν

να με μυρισουν

να με γευτουν.

το μυαλο μου .. περπατουσε σε ηρεμα σοκακια.

και ηταν κατι που αναζητουσα καιρο.

και εγω σου λεω τωρα ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!!!

και συ καταλαβαινεις ακριβως τι θελω να πω.

και γω τα χανω.

Και εσυ μου χαμογελας διαρκως.

και εγω κομπλαρω.

και εχεις δημιουργησει μια μικρη συγχιση μεσα μου.

και γω αναρωτιεμαι

και σ ακουω οταν κανεις εκπομπη

και νευριαζω που δεν μιλας περισσοτερο και σε κλεινω.

Και εσυ εισαι λιγο κρυωμενος τελευταια

και γω αρχιζω να τα παιρνω που δεν εχεις βαλει κωλο κατω!

καταλαβες?

ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ

Xαζοκειμενο απο την BLiSS

Moυσικη Επιλογη Ηior Chronik (:)

: Στοες :

Mεσα σε μια στοα τον ακουσα. ξερεις αυτες τις μικρες καπου χωμενες στο κεντρο της Αθηνας.

ελεγε πως η αναγκη οριζεται απο το τιποτα. και το τιποτα οριζει το παντα.

τον ρωτησα αν μπορουσε να με βοηθησει γιατι χαθηκα μεσα μου, στις στοες των εχθρικων ανταποδωσεων, βελη αρνητικα στιγματιζοντας τα θελω μου.

με κοιταξε για ωρα απορημενος.

με πλησιασε και κολλησε στο αυτι μου.

εσυ οριοθετεις BLiSS μου αυτο το τιποτα και σταυρωνεις το παντα.

αλλα μην μενεις στασιμη. ουτε λεπτο. προχωρα. περπατα. φυγε.

αν εκεινος βρει την δυναμη ποτε ξανα, ισως να σε ξαναβρει.

αλλιως δεν εχει σημασια.

δεν ηθελα ομως τετοια απαντηση. γιατι πρεπει ολα να ναι επηρεασμενα απο τα ερωτικα μας.

το θεμα δεν ειναι αν εισαι ερωτευμενος η οχι. ουτε αν πληγωνεσαι η οχι.

το θεμα παντα βυθιζεται μεσα σου.

σε σενα. σε κανεναν αλλο.

εσυ το ζεις. εσυ το πολεμας. το κυριευεις και το δαμαζεις.

και μενει η αγαπη.

και αν οντως υπαρχει, δεν σε νοιαζει να την χαρισεις εκει που ξερεις πως θα την ριξει κατω να κατρακυλησει σαν νερο δροσερο απο μπουκαλι.

ναι σου λεω. την αγαπη την κρατας μεσα σου.

και αυτη η αγαπη ριζωνει. γινεται μιασμα της γαληνης σου.

και σε δυναμωνει. και σε ταξιδευει εκει που το μυαλο σε ωθει.

σε φανταστικες τοποθεσιες. δαση και ποταμια αγρια. μαζι με την φυση.

σε μελλοντικα βηματα που αφορουν εσενα. εσενα μονο. εστω και μονη.

ετσι που λες. βαρεθηκα ν ακουω για ερωτες. βαρεθηκα να μιλαω για ερωτες.

τον ειδα εκει στην Στοα και ολες αυτες οι σκεψεις...εγιναν ξαφνικα ενα με μενα.

το νοημα υπαρχει oπου υπαρχει τροφη.

και εγω τρεφομαι απο αυτα που νιωθω.

Mενω...γιατι θελω να φυγω.

και φευγω γιατι ελπιζω να ξαναρθω.

Το Πρασινο Mαξιλαρι

Καθηλωμενος σε μια πολυθρονα και καρφωμενο το βλεμμα του σε μια ανουσια σαπουνοπερα, ειχε κλεισει τον διακοπτη του μυαλου.

Ηθελε παυση.Ηθελε ν απαξιωθει απο καθε σοφο ρητο. στο Μηδεν.

Μετα απο λιγα λεπτα εστρεψε τα ματια στο ταβανι. η εικονα εμεινε στασιμη για αρκετη ωρα. φωτογραφικες μνημες ενεργοποιησαν τους μηχανισμους αισθηματων.

''θυμαμαι'', ειπε.

Δακρυσε, χωρις να το καταλαβει. Βουρκωναν τα ματια του και κοκκινιζαν. καταπινε το σαλιο του με δυσκολια νιωθοντας στο βαθος ενα εμποδιο. παρεμποδισμοι ειναι τα συναισθηματα, στις φυσικες μας λειτουργιες, τις απαραιτητες τελικα.

Κοιτουσε ακομα επανω.στο ασπρο. στη γωνια. επιμονως αδιαφορα.

Στανικως θα ελεγε και ο Μακρυγιαννης.

ενιωθε πως τον σκεπαζει. τον καλυπτε σ εναν ακαλυπτο τροπο σκεψης.

''Με πνιγει'', αποκριθηκε

Ηπιε μια γουλια κονιακ και αφησε το μπουκαλι κατω στο πατωμα.

Επτα αστερων.

Επτα φωτεινων αστερων.

προσμενοντας και τα 7 να σβησουν.

να σβησουν τη νυχτα. για να κανεις μια ευχη.

μια ευχη και μια αρνηση.

'' ποτε θα νυχτωσει τελικα?''

Ημουν εκει. στο ιδιο δωματιο. μαζι του. διπλα του.. τον παρατηρουσα διαρκως.

δεν ελεγα τιποτα.

οπως κοιτουσε εκεινος το ταβανι, σαν να το επεξεργαζεται.

ετσι επεξαργοζομουν εγω εκεινον.

το δακρυ του. την παγειωση του βλεμματος του.

την απολυτη σιωπη του. ακομα και ο τροπος που καταπινε το κονιακ του μ ευχαριστηση.

Ηταν γαληνιος.

'' Βαλε λιγη μουσικη'', ειπε σπαζοντας ξανα την σιωπη του,ταρακουνωνοτας την δικη μου

Σηκωθηκα και ανοιξα το ραδιο. πηρα ενα γαλαζιο ινδικο μεταξωτο μαντηλι

εκανα κυκλους γυρω απο τον εαυτο μου και το αφηνα να αεριζει και να δινει χρωμα στο δωματιο.σταματησα να του χαμογελασω.

καθαγιασμενες πραξεις. ατυπες κουβεντες..αλλα θετικη αυρα γυρω μας.

Το ενιωσε και μου αρκει.

κοιταξα επιμονα γυρω μου στον χωρο. εκει στη γωνια του κρεββατιου ειδα αφημενο ενα πρασινο μαξιλαρι.

μου εκανε εντυπωση το χρωμα.

κατι σαν το μαντηλι μου και αυτο, επαναστατουσε στην ασπρομαυρη εικονα μας.

το βουτηξα στα χερια μου και το αγκαλιασα. ενιωσα την αφραδα του. ζωντανεψα στο χρωμα του.ηθελα να πνιξω το κεφαλι μου μεσα του ...σ αυτην την υπεροχη μυρωδια του και την απαλοτητα του.

εφερε κατι απο εκεινον.

το ηθελα.

Εκεινος απλα με κοιτουσε. φροντισε καλα να μην αφησει καμια λεξη να ξεφυγει απο το στομα του.

Χαμογελουσε ομως. και αυτο μ αρεσει ξερεις.

Ετρεξα διπλα του και του το εδωσα.

Το εβαλε πανω στα ποδια του και εγειρε το κεφαλι μου προς τα κει.

μου χαιδευε απαλα τα μαλλια και ενιωθα την ανασα του .

Ενιωθα πως ζω τ ονειρο ενος γελοιου. ενος αλλου και νεοτερου Ντοστογιεφσκι.

Ενιωθα πως διαβαζομαι σε σελιδες βιβλιου η καποιου ημερολογιου.

πως ειμαι ενας φανταστικος χαρακτηρας...και εκεινος το ξωτικο της δικης μου φαντασιας.

Αλικη στη χωρα των θαυματων ενα πραγμα.

δεν θελω να με σταματησω να γραφω γιατι αλλιως πολυ φοβαμαι ..θα χαθω πισω στις σελιδες.

νυχτωσε ηδη και ειχαμε αποκοιμηθει στο ατερμονο σιωπηλο μας θεατρο.

οι ρολοι μας ηταν συγκεκριμενοι και το τελος ηταν κοντα.

οσο πλησιαζε τοσο περισσοτερο ηθελα να μου κοψω την ανασα μεσα στο μαξιλαρι.

ενα ελιξηριο και ενα εξιτηριο

''δεν σε ξερω'', μου ειπε

''ουτε και εγω'', απαντησα

''πως σε λενε,τελικα?''

'' BLiSS''

'' θα με κανεις χαρουμενο?''

''εισαι ηδη''-''εσενα πως σε λενε?''

''δεν θυμαμαι. αλλα μπορεις να με λες αστερι''

οσο ειχα το κεφαλι μου ακουμπισμενο πανω του ενιωθα το οξυγονο να λιγοστευει μεσα μου.

μουδιαζα.

γινομουν καταπρασινη.

'' Μην φοβασαι..μαζι θα φυγουμε, σε λιγο σβηνω και γω''

Οσο μας εβλεπα μεσα απο την φωτογραφια, τοσο αδειο μου φαινοταν το δωματιο με εμας μαζι.

Ακουγα μονο τις φωνες μας και τις ανασες μας αιχμαλωτες μεσα σ αυτο το πρασινο μαξιλαρι.

στοιχειωνοντας την σιωπη.

Dedicated to Hior C and his green pillow.

1+1= 1

Δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο την στιγμη της σιωπης μεσα σου.

αδεσποτες σκεψεις ερχονται και σε μυριζουν δειλα δειλα.
και συ τις χαιδευεις.
τις κρατας.

μ ενα λουρι τις δενεις στο προσκεφαλι σου,και τις στολιζεις μεσα σε ξυλινα καδρα με λουλουδια κιτρινα και κοκκινα.

δεν θελω να διωξω αυτες τις σκεψεις και ας με απομακρυνουν απο αλλους οριζοντες.
και ας με αιχμαλωτιζουν στην απραξια.

με την χρηση μιας σφυριχτρας, μπορω να τις αφησω να βολταρουν σ ολο μου το μυαλο ...και να γυρισουν παλι πισω.
ζωντανες.
πιο φρεσκες απο ποτε.
πιο ομορφες απο ποτε.

δεν θελω να τα χασω...
και ας εχω χασει ηδη εσενα.

I got 4 Responses to You.

Δεν ζωγραφιζεται αλλο.
ουτε ακουγεται πλεον τοσο δυνατα.
δεν υπονοειται. και δεν εξυπακουεται.

Δεν σαμποταρεται και δεν μενει αδιαφορο.

Παρουσιαζεται με 4 κινησεις.
Ρουα Ματ.

με την 1η απαντηση . δημιουργω ενα μεγαλο Λαμδα. να σημαδεψω οσα Λαθη εκανα. να τα διορθωσω στην επομενη μου απαντηση.
με την 2η απαντηση. γραφω στο μυαλο μου ενα μεγαλο Ομικρον.
να προσπαθησω να ζησω τ Ονειρο μεσα μου.
και να το ζησω.εντονα. εστω και χωρις εσενα..αλλα με σενα...
στην 3η απαντηση. Ενωνω γα χερια μου και φτιαχνω μια πεταλουδα.
εκει κρυμμενο ειναι το V.... αν το παρατηρησεις αυτο το γραμμα... εχει δυο γραμμες...που εχουν ενα κοινο σημειο αναφορας.
και στην 4η μου απαντηση.
σου στελνω ενα μεγαλο Ε.
για να σου υπενθυμισω πως η Ελευθερια ...αισθηματων ειναι ανοσια στην παιδευμενη ''φυλακη'' των σκιων μας.



Ακουστηκε ρηχη, επαναλαμβανομενη,κουραστικη, αδιαφορη.
ομως ακρως αληθινη.
δεν εχει κατι πλεον να περιμενει.
ομως μενει εκει σταθερη.
εχοντας 4 απαντησεις στο βλεμμα της καρφωμενες.
οπου και να κοιταξει, λαμπει η ματια της και αντικατοπτριζονται σε καθε γυαλιστερη επιφανεια.

και τα διαβαζει ξανα και ξανα.
για σενα, για σενα, για σενα.

χωρις ιχνος σχολαστικοτητας.
μενει με την απορια ποσο ακομα θα μπορει να τα διαβαζει αυτα τα γραμματα.

ποσο ακομα πρεπει να τα διαβαζει.
και φοβαται τοσο πολυ που στο τελος...πιστευει πως δεν θα θελει να δημιουργησει τετοιες εικονες ξανα μεσα της.
φοβαται τοσο πολυ που θελει να κρυφτει.και ειναι τοσο εκτεθιμενη εκει εξω.
ειναι τοσο φανερη. τοσο λαμπερη.που παρακαλαει η λαμψη να την τυφλωσει ..

να εχει μηδεν εικονες. για μηδεν απαντησεις.
μηδεν συναισθηματα. για μηδεν προσωπα.
γιατι το 1 της φαινεται πολυ .. και ακατορθωτο.
και προτιμαει το τιποτα.

σε παρακαλεσε να την απορριψεις. να την αφησεις πισω γιατι ετσι την αιχμαλωτιζεις.
ποναει, το ξερω... μπορεις να την αφησεις? πισω? ...
μου ειπε να σου πω.. πως εκεινη δεν μπορει ...γιατι δεν θελει... και πρεπει εσυ να φερεις αυτες τις 4 απαντησεις ..φτιαγμενες απο τα χερια... σε μια γροθια χεριου.να τα σπασεις.

καντο.

Profile Updated

Μπορεις να συνδυασεις ενα ακεραιο τοπιο με κατι ζωντανο?

να μπλεξεις την μουνταδα με την αδρεναλινη?


Μπορω να γινω τραγουδι ....γαματο...δυνατο....
να χτυπιεμαι πανω κατω

και σε καθε χοροπηδητο να σκεφτομαι πως οι στιγμες που εκανες το προσωπο μου θλιμμενο...gone wasted.

Μια γυναικα λενε μολις νιωσει αυταρκης με αυτα που εχει διπλα της...και αποδυναμωσει τις ευαισθητες χορδες προς ατομα που δεν στελνουν ΝΟΤΕΣ....

τοτε ... καλει τον Μαεστρο...και ξεκινανε με αλλο κομματι.


και εκει ξεκιναει παλι το χοροπηδητο.

Ποσο μου λειπει που μου λειπεις. και ποσο μου ελειψα να μου λειπω.

Αντιστρεφω τα βελακια να τεινουν σε αμφιδρομες χημικες αντιδρασεις.
και τα στοιχεια που ριχνω μεσα στην χημικη μου αντιδραση... αποστελλουν σηματα ευεξιας και αντιδρασης σε καθε τι που αντιτιθεται στην πορεια μου.

δεν ειναι επιθεση,ουτε οργη.

ειναι ακορεστη στιγμη θερμαινομενη απο το παγωμενο βλεμμα μου.
ειναι η μαγνητικη μου ανωμαλια που σε στελνει αφορτιστο στη βαση σου . την μηδενικη. την στοιβαδα. ξερεις εσυ. χημεια.


Με αγαπω οταν αγαπαω.
και δυναμωνω οταν με περνουν για αδυναμη.

Μ αρεσει οταν με γνωριζεις να με θεωρεις τρελη!
Μ αρεσει οταν με κοιτας να θελω να σε αγκαλιαζω.
Μ αρεσει που εισαι παντελως αγνωστος... και σ αγαπαω.

Μ αρεσει που εισαι το καινουριο της μερας μου.
Και αν σ αρεσει και σενα... ισως μια μερα...σε ονομασω .. '' Παλιο''.



Αφιερωμενο στις απροσμενες στιγμες και στις απροσμενες ανακαταταξεις μας.
Cheers