Το Πρασινο Mαξιλαρι

Καθηλωμενος σε μια πολυθρονα και καρφωμενο το βλεμμα του σε μια ανουσια σαπουνοπερα, ειχε κλεισει τον διακοπτη του μυαλου.

Ηθελε παυση.Ηθελε ν απαξιωθει απο καθε σοφο ρητο. στο Μηδεν.

Μετα απο λιγα λεπτα εστρεψε τα ματια στο ταβανι. η εικονα εμεινε στασιμη για αρκετη ωρα. φωτογραφικες μνημες ενεργοποιησαν τους μηχανισμους αισθηματων.

''θυμαμαι'', ειπε.

Δακρυσε, χωρις να το καταλαβει. Βουρκωναν τα ματια του και κοκκινιζαν. καταπινε το σαλιο του με δυσκολια νιωθοντας στο βαθος ενα εμποδιο. παρεμποδισμοι ειναι τα συναισθηματα, στις φυσικες μας λειτουργιες, τις απαραιτητες τελικα.

Κοιτουσε ακομα επανω.στο ασπρο. στη γωνια. επιμονως αδιαφορα.

Στανικως θα ελεγε και ο Μακρυγιαννης.

ενιωθε πως τον σκεπαζει. τον καλυπτε σ εναν ακαλυπτο τροπο σκεψης.

''Με πνιγει'', αποκριθηκε

Ηπιε μια γουλια κονιακ και αφησε το μπουκαλι κατω στο πατωμα.

Επτα αστερων.

Επτα φωτεινων αστερων.

προσμενοντας και τα 7 να σβησουν.

να σβησουν τη νυχτα. για να κανεις μια ευχη.

μια ευχη και μια αρνηση.

'' ποτε θα νυχτωσει τελικα?''

Ημουν εκει. στο ιδιο δωματιο. μαζι του. διπλα του.. τον παρατηρουσα διαρκως.

δεν ελεγα τιποτα.

οπως κοιτουσε εκεινος το ταβανι, σαν να το επεξεργαζεται.

ετσι επεξαργοζομουν εγω εκεινον.

το δακρυ του. την παγειωση του βλεμματος του.

την απολυτη σιωπη του. ακομα και ο τροπος που καταπινε το κονιακ του μ ευχαριστηση.

Ηταν γαληνιος.

'' Βαλε λιγη μουσικη'', ειπε σπαζοντας ξανα την σιωπη του,ταρακουνωνοτας την δικη μου

Σηκωθηκα και ανοιξα το ραδιο. πηρα ενα γαλαζιο ινδικο μεταξωτο μαντηλι

εκανα κυκλους γυρω απο τον εαυτο μου και το αφηνα να αεριζει και να δινει χρωμα στο δωματιο.σταματησα να του χαμογελασω.

καθαγιασμενες πραξεις. ατυπες κουβεντες..αλλα θετικη αυρα γυρω μας.

Το ενιωσε και μου αρκει.

κοιταξα επιμονα γυρω μου στον χωρο. εκει στη γωνια του κρεββατιου ειδα αφημενο ενα πρασινο μαξιλαρι.

μου εκανε εντυπωση το χρωμα.

κατι σαν το μαντηλι μου και αυτο, επαναστατουσε στην ασπρομαυρη εικονα μας.

το βουτηξα στα χερια μου και το αγκαλιασα. ενιωσα την αφραδα του. ζωντανεψα στο χρωμα του.ηθελα να πνιξω το κεφαλι μου μεσα του ...σ αυτην την υπεροχη μυρωδια του και την απαλοτητα του.

εφερε κατι απο εκεινον.

το ηθελα.

Εκεινος απλα με κοιτουσε. φροντισε καλα να μην αφησει καμια λεξη να ξεφυγει απο το στομα του.

Χαμογελουσε ομως. και αυτο μ αρεσει ξερεις.

Ετρεξα διπλα του και του το εδωσα.

Το εβαλε πανω στα ποδια του και εγειρε το κεφαλι μου προς τα κει.

μου χαιδευε απαλα τα μαλλια και ενιωθα την ανασα του .

Ενιωθα πως ζω τ ονειρο ενος γελοιου. ενος αλλου και νεοτερου Ντοστογιεφσκι.

Ενιωθα πως διαβαζομαι σε σελιδες βιβλιου η καποιου ημερολογιου.

πως ειμαι ενας φανταστικος χαρακτηρας...και εκεινος το ξωτικο της δικης μου φαντασιας.

Αλικη στη χωρα των θαυματων ενα πραγμα.

δεν θελω να με σταματησω να γραφω γιατι αλλιως πολυ φοβαμαι ..θα χαθω πισω στις σελιδες.

νυχτωσε ηδη και ειχαμε αποκοιμηθει στο ατερμονο σιωπηλο μας θεατρο.

οι ρολοι μας ηταν συγκεκριμενοι και το τελος ηταν κοντα.

οσο πλησιαζε τοσο περισσοτερο ηθελα να μου κοψω την ανασα μεσα στο μαξιλαρι.

ενα ελιξηριο και ενα εξιτηριο

''δεν σε ξερω'', μου ειπε

''ουτε και εγω'', απαντησα

''πως σε λενε,τελικα?''

'' BLiSS''

'' θα με κανεις χαρουμενο?''

''εισαι ηδη''-''εσενα πως σε λενε?''

''δεν θυμαμαι. αλλα μπορεις να με λες αστερι''

οσο ειχα το κεφαλι μου ακουμπισμενο πανω του ενιωθα το οξυγονο να λιγοστευει μεσα μου.

μουδιαζα.

γινομουν καταπρασινη.

'' Μην φοβασαι..μαζι θα φυγουμε, σε λιγο σβηνω και γω''

Οσο μας εβλεπα μεσα απο την φωτογραφια, τοσο αδειο μου φαινοταν το δωματιο με εμας μαζι.

Ακουγα μονο τις φωνες μας και τις ανασες μας αιχμαλωτες μεσα σ αυτο το πρασινο μαξιλαρι.

στοιχειωνοντας την σιωπη.

Dedicated to Hior C and his green pillow.