Τελειώνει το τραγούδι

ειναι αυτος ο ρυθμος..αυτη η μελωδια που μου κλεινει τα ματια ...που με ταξιδευει
διπλα σου
στην μυρωδια σου

δεν υπαρχει καλυτερο μερος απο εσενα...οπως και να χει

ειναι στιγμες που η φωνη δυσκολευεται να βγει -να σου μιλησει
ισως φρακαρει μεσα μου και μου απαγορευει την παραμικρη κουβεντα
καθεται μεσα μου πεισμωτικα
και ξεβραζεται απο τα ματια μου
αυτα σου μιλανε
...προσπαθουν ομως να κοιτανε αλλου

ειναι αυτη η στιγμη που με κανει να θελω να τρεξω διπλα σου
ετσι απλα
χωρις να μιλησω
χωρις τιποτα

δεν τις γνωριζεις αυτες τις στιγμες μου
δεν στις εχω πει ποτε
τις νιωθω ομως

επειδη μου λειπεις
επειδη μου ελειπες
και επειδη θα μου λειψεις


θελω να σου δωσω την φωνη μου
αληθεια
θελω

θελω να με ακους
αληθεια
θελω

θελω την αγκαλια σου
αληθεια
πριν τελειωσει αυτο το τραγουδι ...
να μαι κρυμμενη εκει μεσα
και οχι στην μελωδια

μου χρωστας εναν χορο...

Madrugada-quite emotional

3 Βήματα ---1/2/3---

Play me :






Με το Αλφα..κανω την Αρχη ...
Με το Ωμεγα κλεινω τα ματια μου και ξεκιναω μεσα μου το παραμυθι
δινω χτυπο και ρυθμο -- δινω ηχο

γραφω λογια και λεξεις--γραφω σκεψεις

ζωγραφιζω θαλασσες και ηλιους--χαριζω εικονες

ειμαι ΤΡΙΑ βηματα μακρια σου...
εισαι τοσο μακρια
ειμαι ΤΡΙΑ βηματα μακρια απο το τελος...φαινεται πολυ κοντα...
με πλησιαζει βγαζει ενα κοκκινο χρωμα στο διαβα του..και μυριζω τον καπνο της ζωγραφισμενης φωτιας
βγαζει μαυρο χρωμα και τυλιγομαι στο γκρι της σταχτης
ειμαι ΤΡΙΑ βηματα πιο περα απο εσενα... εσυ περιστρεφεσαι γυρω απο τον εαυτο σου αποζητω τον ποθο
να γινω ο πλανητης σου
οπως η γη και το φεγγαρι
οπως η γη και ο ηλιος
εσυ εισαι παντα η ΓΗ (μου) ......και γω θα μαι παντα 3 βηματα μακρια σου


κουραζομαι μεσα στο μυαλο μου και βαζω παυση
θα αλλαξω τη σελιδα και με μια λευκη θα ζωγραφισω εσενα
διπλα μου
μεσα μου
τοτε εγω θα ειμαι εσυ και εσυ θα εισαι εγω
τοτε τα τρια βηματα θα ειναι μηδεν
και θα το γραψω στο χαρτι
θα το στολισω με λουλουδια---μαργαριτες -κατακοκκινα τριανταφυλλα-γιασεμι και ορχιδεες---
θα γεμισει με αρωμα θα το θυμασαι
...
παντα.


θα του πλεξω εναν μανδυα με τα χρωματα της γης
και ξερεις γιατι?
ακομα κ να ειμαι μεσα σου
ακομα και αν εισαι μεσα μου
εσυ θα εισαι η γη μου
παντα.
το ξερεις?
Πλησιαζουν οι μερες
να προχωρησω... θελω να μηδενισω τα βηματα και να μην φτασω
ποτε στο τελος.


Song: Koop- Baby ( d' Malicious Remix)

Αφιερωμενο στον Θάνο μου!

VS

με ορμη εμπηξε τα νυχια της στο δερμα
με αποτομη κινηση εγδαρε τη μια μερια του χεριου της
δεν πονεσε , ειπε, εκεινη τη στιγμη...την ερεθιζε τοσο πολυ το κοκκινο σημαδι και η γραμμη που
δειλα εδειχνε σημαδια απο αιμα...
της αρεσε

εβγαλε μια κραυγη και τυλιχτικε να κρυφτει απο το τρεμουλο που την κυριευε
απο την φοβια που την κηνυγουσε
απο τις σκιες που την κοιτουσαν αθορυβες...ακινητες...γυρω της

ανοιξε τα ματια της και σηκωσε το βλεμμα στο ταβανι
ηταν ασπρο ..τιποτα το ιδιαιτερο να χαζεψεις
στα ματια της ομως εβλεπες πως την ειχε καταπιει αυτη η μαυρη σκια
της εκοβε την ανασα
την μολυνε με την αισθηση της φοβιας και εκεινη εμενε ακινητη
αβοηθητη
σιωπηλη

τεντωθηκε λιγο πιο περα να πιασει τα τσιγαρα και τον αναπτυρα
διπλα μια πεσμενη συριγγα
της προκαλεσε αηδια
ομως εκεινη τη στιγμη ηταν η απολαυση της
αναψε το τσιγαρο και χαζευε το ταβανι
χωρις να πει λεξη
απλα το κοιτουσε
δαγκωσε τα χειλη της με δυναμη
γευτηκε το τελευταιο της τσιγαρο
ξαπλωσε

η σκια παρεμενε εκει σταθερη...
σαν κερι που εκαιγε εβγαζε δηλητηριο στον αερα και κεινη απλα καθοταν κ ανεπνεε
η καρδια της μειωσε τους χτυπους
ζητουσε ξεκουραση

το τσιγαρο επεσε πανω στην κουβερτα της
και κεινη κοιμηθηκε
....


ονειρα γλυκα
Μy Visceral Holocaust

Στου χρονου το τραινο

μερες//νυχτες//στιγμες// εσυ//μακρια μου//
εγω//προσπαθω να σε πλησιασω αλλα αυτο το τραινο..//ολο τρεχει-τρεχει-τρεχει και μ αφηνει πισω του
με αφηνει στη δικη μου διασταση οπου ο χρονος δεν υφισταται
με αφηνει
μερες//νυχτες//στιγμες//
με περιμενεις?//εσυ
θα ρθω//εγω
σε ρωτησα-θυμασαι?-μπορεις να μηδενισεις τον χρονο?
αδυνατο -μου απαντησες
χθες ομως και εγω και εσυ το καταφεραμε
και μερες κ νυχτες κ στιγμες...εφυγαν
υπαρχουν
ερχονται
θα φυγουν παλι
μερες-νυχτες-στιγμες στο δικο μας τραινο
μην ξεχασεις να κανεις σταση σε μενα
μην ξεχασεις
μην ξεχασω να ανεβω αυτες τις μερες και τις νυχτες να γεμισω τις στιγμες μου μαζι σου!
θυμασαι?-τα λουλουδια?
χρωματιστα κιτρινα-κοκκινα-τοσο ομορφα
θυμασαι?
την θαλασσα?-την παραλια?
μην ξεχνας δυο βοτσαλα πεταμενα στα ρηχα ειναι ακομα εκει μεσα στο νερο
ακομα εκει
ταξιδευουν μαζι
μην ξεχνας


Sometimes, the last thing you want comes in first,
Sometimes, the first thing you want never comes,
And I know, the waiting is all you can do,
Sometimes...

ονειρα γλυκα
αυτες τις νυχτες
μου λειπεις
αυτες τις μερες
σε νοσταλγω
αυτες τις στιγμες
θελω να τις προσπερασω // προσπαθω ομως//
προσπαθω να φτασω του χρονου μου το τραινο

Μου λειπεις
μην ξεχνας
Ι ll put a spell on you
You'll fall asleep and I'll put a spell on you.
And when I wake you,
I'll be the first thing you see,
And you'll realize that you love me.


Song: Aqualung -Strange and beautiful

του πουθενα ο τοπος..ειναι εδω

-βιαστηκες πολυ το ξερεις? γιατι?
τι σε πνιγει και δεν μιλας...

-δεν βιαζομαι..απλα στη σκεψη σου τρεχω
μιλαω, εσυ δεν ακους

-....κουραζεις τον εαυτο σου τελικα


-ηρεμω στην αυρα σου

-που πας?

-πουθενα..

-δλδ?

-μενω εδω


Κλεινεις τα ματια σου και κανεις μια βουτια στις σκεψεις σου
σκεφτεσαι πηδας απο μια ψηλη κορυφη
ανοιγεις διαπλατα ποδια κ χερια ...σαν να παιρνεις αγκαλια σου τον αερα...
η μηπως να σε παιρνει αυτος?
οσο πεφτεις...οι σκεψεις ειναι σε αδρανεια...
απλα νιωθεις..
αρχιζεις να νιωθεις...
βουτας με δυναμη σε οσα σε απασχολουν
σε οσα σε στρεσσαρουν



πιανεις τον πατο-ειναι σκοτεινα κ τρομαζεις
ξερεις ομως τι κανεις εκει μεσα?
κολυμπας...
με δυναμη...
παλευεις να βγεις παλι στην επιφανεια...να παρεις οξυγονο
να δεις παλι το φως κ να παρεις λαμψη //
επειτα αφηνεσαι...εισαι πανω σε μια ζυγαρια...
ισορροπεις αναμεσα στις πραξεις και στις σκεψεις σου

απολαμβανεις το λυκοφως πανω σ εναν βραχο
εχεις στεγνωσει πια...

χαμογελας...και ανοιγεις τα ματια σου...
εχεις δουλεια...να μαζεψεις καινουριες σκεψεις...

ωραια αυτη η ρουτινα τελικα.

Quite Emotional..Now

-To κειμενο ειναι αφιερωμενο στον αντρα μου-



''....Μετραω απο μεσα μου τα δευτερολεπτα που περνανε... καθως πινω μια γουλια καφε,αφηνω τον εαυτο μου να ξεδιπλωσει καθε του επιθυμια η μοναδικη επιθυμια μου ομως..εισαι εσυ μου λειπει η αγκαλια σου...η μορφη σου..το φιλι σου...η ανασα σου...παλια ακουγα δυο ανασες μαζι..να γινονται ενα... τωρα λειπεις...''

το χαμογελο της χαθηκε...βουρκωσε...
τα εντονα συναισθηματα την κατακτουσαν και ηταν ετοιμα να την ριξουν στον λυθαργο των σκεψεων
την κυριευσαν και της εκλεψαν την δυναμη της
ηταν ευαλωτη μπροστα σε οτι ενιωθε ...

η βροχη εξω δεν ελεγε να σταματησει...το κρυο ειχε γινει μιασμα με τα πρωτα βηματα του χειμωνα..
μπορουσες αχνα να δεις τις πατημασιες που ειχε αφησει πανω στο καφετι χαλι του φθινοπωρου...
ο αερας επαιρνε τα φυλλα και τα στολιζε στην ατμοσφαιρα σαν σαλι... επαιρναν διαφορα σχηματα..και μετα απαλα επεφταν στο υγρο γρασιδι...

η νυχτα σαν βασιλισσα ...εκατσε στον θρονο της...και απλωσε το πεπλο του μεγαλειου της

σκοτεινιαζοντας καθε μικρη γωνια ...καθε φωτεινη σκεψη
εκλεψε οτι εμοιαζε με μερα και το αντικατεστησε με το αρωμα της
το αρωμα της...
το νιωθεις καθε βραδυ ειναι αυτο που σου ξεθαβει τους ποθους σου τις αναμνησεις σου
εκει τις ζεις ξανα και ξανα...σε αποπλανουν..
και μετα σε εγκαταλειπουν μολις μια αχτιδα ηλιου αγγιξει στο κορμι σου απαλα...

λιγο περιεργο..αλλα και κεινη σκεφτοταν πως το δικο του χαδι..ηταν σαν τις αχτιδες του ηλιου τοσο γλυκες...τοσο απαλες...της εδιναν φως...ανοιγε τα ματια της και ειχε νοημα η καθε της αισθηση...
της λειπει εκεινος..
και η νοσταλγια την ρουφαει μεσα στην δινη της σαν ανεμοστροβυλος ..


την παιρνει μακρια απο την γη που πατα και την γυριζει κυκλικα στο επικεντρο του...
στην εικονα του


εβαλε το παλτο και τις μποτες της..
πηρε τα κλειδια του αυτοκινητου
κατεβηκε γρηγορα τις σκαλες -ανοιξε την πορτα... και πηγε στο αμαξι της

το μαυρο της παλτο ειχε γλειψει καθε σταγονα της βροχης που επεφτε
τις σκουπισε για να μην φανουν τα δικα της δακρυα .. οχι απο ντροπη.. '


'The passion you invoke in me the melting of my soul; fingers that caress my lips, and I lose control. Melding bodies into one. The warmth that fuels the fire. Whispering words of passion to the one that I desire.''*


ξεκινησε να οδηγα..χωρις προορισμο ξεκινησε και ακομα ταξιδευει



αν την δεις πουθενα...πες της πως την περιμενεις να ρθει να σε βρει
σε θελει πολυ ...
μου ειπε ψιθυριστα ,εκεινο το βραδυ


Lyrics: Madrugada-Quite Emotional

We're slow raised by the break of day
You are now entirely mine again
Still I hold you in my arms
There is not much to talk about anyway

Quite emotional now
Drive by noise and straight to the bone, for you
Quite emotional now, not making sense
So I come here in your arms

You keep on whispering that you won't stop
I take it back, babe
Everything that I have said
And I hold you in my arms
There's no better place for you anyway

Quite emotional now
Drifting miles apart, of reasons away
Quite emotional now, not making sense
Quite emotional now, not making sense
Quite emotional now, not making sense

So I came in your arms, your hair
Quite emotional now



* η φραση ειναι απο το blog : http://people.tribe.net/lady_desire

Φυγη μου....Ντροπη σου

Περιμενω καιρο...μα δεν ερχεται
περιμενω ωρα...μα καθυστερει
κουναω το ποδι με σπασμωδικη κινηση...
ανυπομονω

Δεν εχω ωρα...ισως δεν εχω ορεξη


θελω να μεινω -αλλα φευγω
θελω να φυγω αλλα καθομαι ακομα εδω

Μπορω και βλεπω-παρατηρω

Μπορω και ακουω-αφουγκραζομαι


εκει..που κουλουριαζομαι μεσα στο παλτο μου...να προστατευτω απο το κρυο του χειμωνα
βλεπω να ρχεσαι εσυ
σταματας μπροστα μου ...σβηνεις τη μηχανη σου...
και με περιμενεις....
αδικα περιμενεις..



Υποταγμενη στις ασυναρτητες φωνες του πληθους
μεθυσμενη πλεον...αφηνομαι σε καθε ψιθυρο
αλλα οχι στον δικο σου ηχο..
με φωναζεις...
ματαια...
το βλεμμα μου κοιταζει αλλου...
δεν μπορω να σε ακουσω

Φευγεις
και μενω πισω

Φευγεις...και σε κοιταω

σε αφηνω...γιατι δεν εχω λογο να χαθω παλι σε σενα
σε εγκαταλειπω γιατι δεν εχω λογο να ερωτευτω την μοναξια μου

Μην ξεχασεις ποτε...πως εσυ μ εφερες στον τελικο μου προορισμο

Μη ξεχασεις ..πως μου δωσες δυναμη μεσα στην θλιψη

Φυγη μου...Ντροπη σου...
σου ειχα πει να μην ξαναρθεις...!!!!



Υγ.Μη ξεχασεις ποτε...πως μ εφερες στην ομορφοτερη αγκαλια του κοσμου...
και δεν φευγω απο δω...
απλα ξεχασε εμενα...

Music:Calexico-Hair Like Spanish Moss

Στα Ματια Μου ...Φυλακισα Την Πολη Των Αγγελων

ενα ζευγαρι ματια...
μπροστα στο ακουσμα μιας απιστευτα ταξιδιαρικης μελωδιας δημιουργησαν μαζι με το μυαλο μια εικονα...
πλασματικη αραγε?
δεν ξερω να σου πω..
γιατι ακομα μπορω και την βλεπω την νιωθω
μεσα σ αυτα φυλακισα την εικονα σου
σε βλεπω να ερχεσαι προς τα μενα..με ενα ζευγαρι φτερα στην πλατη σου..
βλεπω τα γαλαζια σου ματια και μπερδευομαι ...που ειναι ο ουρανος..που ειναι η θαλασσα...που ειναι τα ματια σου...
νιωθω το πατημα σου στη γη να τρανταζει καθε μου αισθηση... ενα ριγος με διαπερναει ...και συνεχιζω να σε κοιταω...
ολα γυρω μου μοιαζουν παραμυθενια..
οτι βλεπω γυρω μου ..μου χαριζει απλοχερα χαμογελα...
ανταποκρινομαι σε καθε τι...φωτιζοντας με το δικο μου χαμογελο..καθε τους κρυφη ματια...

ουσιαστικα εκλεψα απο την λαμψη σου...και σκορπαω σαν χρυσοσκονη γυρω απο σενα...

απλα μη με φυσηξεις...αγγελε μου... ασε με να κατσω πανω στα φτερα σου...
να σε γεμισω με περισσοτερη λαμψη
ασε με...
μη...
η πολη που ζω..ειναι μαγικη..ονειρικη...
κοιταω με λαγνο βλεμμα -ειμαι χαμενη σε μια μελωδια- σε μια μυρωδια
σε εναν αντρα- στην μορφη του
αν χαθει αυτη η μορφη απο τα ματια μου...
θα αλλαξει η εικονα
θα αλλαξεις εσυ
θα εξαφανιστω εγω
μη σου λεω..
μη με φυσηξεις...
ασε με να σε στολιζω...

αρκει που...

εγω
σημερα

μπορω

και

αναπνεω



........


οξυγονο υπαρχει παντου....

I am always here..

Ενας μαγνητης με τραβηξε

Με εσυρε αναμεσα στα κρυφα του μαγνητικα πεδια

Με εκρυψε πισω απο το σκοταδι

Επειτα περπατησα μεσα σε μια ξεχασμενη αφισα

Εικονιζομενο νερο και μια κρυφη πηγουλα ξεδιψασαν την

Επιθυμια μου για ζωντανια

Πεταξα σ εναν χαρτινο ουρανο και

Καθησα στο πιο ομορφο φεγγαρι

Οχι δεν ειμαι κανενας μικρος πριγκιπας...ουτε φτιαχνω παραμυθια

Απλα παρατηρησα πως ειναι να βλεπεις τις νοσταλγιες σου να παιρνουν μορφη αληθινη

Μορφη πανεμορφη

Μορφη τελεια

Σχεδιασα το συμπαν μου που λες..

Και ζωγραφισα μεσα σ αυτο καστρα

Ιπποτες

Μαχες

Λαχταρα για ζωη και αγρια φυση

Νερο που κυλαει παιρνοντας στο διαβα του πτωματα

Ξεχασμενες ψυχες...ταξιδιωτες του τοτε...ταξιδιωτες του τωρα..

Κειτονταν εκει περα...και γω επαιζα με τον καμβα μου

Ξυπνησα μεσα σ ενα κουτι

Ειχε μια μικρη τρυπα ισα να παιρνω οξυγονο

Αρκετο για τα πνευμονια μου

Το κουτι μεσα ηταν αδειο

Ημουν μονη μου

Ομως αυτη η ζεστασια που εκρυβε μεσα του

Μ εκανε να το κρατησω για φωλια

Μεσα στο μυαλο μου προλαβα να φτιαξω καταπρασινους κηπους

Εκει υπηρχε μονο ενα τριανταφυλλο

Μονο του

Κατακκοκινο

Οι ακτινες του ηλιου του χαριζαν ενα ιριδιζων χρωμα

Του χαριζαν ζωντανια

Ομορφια

Μοναδικοτητα

Αλλα ηταν και παλι μονο...μεσα εκει...

Ενας χτυπος τηλεφωνου με επανεφερε σε μια γνωριμη εικονα και στιγμη

‘’ελα μωρο μου, κατα τις 9.30 εισαι ευκαιρη?’’

‘’Για σενα...παντα..’’

I won't settle for less

I know someone is here with me

i know someone is being watching me

the thing i don't i know, though, is for how long..

how long is this going to take...i hold my breath..
i am trying not to miss that feeling

the feeling of being scared
...seems like phobos..whispering ...phobos..phobos..Phobos..the mighty son of Mars..


he might be behind the curtains...or flying around my room...
or my mind..
over and over...
protecting me ? or..?

maybe..he wants me with him
up to the moon
up to the sky...over the dark side of my mind

no...it is completely nonsense...its insane and not even a stable thought that could give me any clues of what the hell i am thinking of at the moment

come on..wake up...it's a dream...''it 's a dream...phobos...phobos...is here..go to him''...
''dont make him waiting for you...dont...''
''run..''
''hide''



but..i know..someone's here...
i assure you...i hear him..that weird voice...that whisper...invading my eardrums..my mind...activating all my nerve cells...i am alone
and I..

i feel him...
i m even shakin and feelin cold...
the worst part of this moment..
i cant feel my tongue
i cant speak
i cant scream
....
no toxins in my blood , promise
the only thing i can feel flowing inside me is Cold blood

the only thing i can see now is me...inside your head..

can you hear me now?
my friend?

Παρατημένες Σκεψεις..

Σκονισμένες στιγμές και αναμνήσεις που οδηγούν στο αδιέξοδο
Παρατημένα στιγμιότυπα,ξεχασμένα σε υποσυνείδητα του πουθενά

Δεν θυμάμαι ποιά ήταν η τελευταία φορά που έβαλα σε μια σειρά τις σκέψεις μου
Χάος σε τόσο μικροσκοπικά κύτταρα …μια εικόνα μονο φτάνει να ερεθίσει τις λειτουργίες τους
Μια λέξη μονο αρκεί να αφυπνίσει κάθε τι παλιό και ξεχασμένο
Μια αναγέννηση..Μια επανάληψη στο μυαλό μου

Δεν θυμάμαι, όμως, πότε άνοιξα τα μάτια μου και μου είπα ‘Καλημέρα΄

Ξέχασα πως ειναι να κοιμάσαι μόνος
Και η αίσθηση μου ξενίζει
Σαν να το ζω για 1η φορά
Χωρίς καμια ανάμνηση απο το ‘τότε’

Χωρίς καμια απορία και φοβία, απλά πατάω στο σκαλοπάτι του «Πάλι από την αρχή»

Μεσα μου μεγαλώνουν προσδοκίες ..αισθάνομαι πως μια γυναίκα γεννιεται και παίρνει εκούσια τη θέση του παιδιού που έχει παρατήσει όλες αυτές τις σκέψεις

Έπαψα να μετράω τα αστέρια
Ο ουρανός μου τα έχει πλεον πολυ καλα κρυμμένα
Ανώφελο να περιμένω κάθε βράδυ σ’ένα παραθυρο χωρίς θέα
Είναι βαμμενο με δικα του χρώματα..
Εχει γεμισει από κομματια ψευδαισθήσεων και ουτοπιων

Ξεχασα να μυριζω τα πρωτα βηματα του φθινοπωρινου καιρου
Δεν αρκει να ντυνεσαι μοναχα συμφωνα με τις προσταγες της εποχης

Δεν αρκει τελικα ουτε ενα «Μου λειπεις»
Τι αρκει ομως?

Αρκει που προσπαθω να σε μυρισω
Ναι , εσενα λεω..με τα καφετι σου χρωματα και το γκρι σου το καπελο που το απλωνεις για πεπλο στον ουρανο μου
Που μου κρυβεις τα αστερια

Εσενα που ειναι δυσκολο να σε βγαλω απο τη σκεψη μου
Ενω παλευω να σε παρατησω και σενα
Για να φτασω στον Χειμωνα μου

Ξεχασα και να γραφω
Κοντευω να γινω η ιδια μια παρατημενη σκεψη

Να μην ξεχασω να σκεφτω
Να μην σκεφτω γιατι θα ξεχασω

Ισως ομως ξεχαστω…
Μοναδικο μου Φθινοπωρο

BLiSS

Destiny or Promise?

You break my heart..
Την σκορπάς σε μέρη, όπου μονάχα εσύ ορίζεις πως είναι κατάλληλα για να ακουμπήσεις τα κομμάτια μου
Γνωρίζεις,πλέον, καλά πως τα μάτια σου είναι το αγαπημένο μου ταξίδι ..


Παίρνω την αγκαλιά σου και την πλάθω σε σχήματα ...σε σχήματα μοναδικά..και μόνο εγώ βλέπω..κατανοώ
την αγκαλιά σου την τυλίγω γύρω μου..
την νιώθω..απορροφάω κάθε ίχνος θερμότητας

Σφαδάζει η νοσταλγία μου..την ακούω στις γοερές κραυγές της..
και γίνομαι χρυσόσκονη και σε στολίζω παντού// με κάθε λαμπερό μου βλέμμα..
αντανακλώ εσένα// μην απορείς



αγγίζω το κορμί σου και γελιέμαι για λίγο..
χάνομαι σε ένα παιχνίδι του χρόνου//
σε μια αντίφαση.. σε μια στιγμή μπλεγμένη ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα?

τι να πιστέψω?
την αίσθηση στα δάχτυλα μου?
την σιωπή σου?
την ανάσα σου?

Το χέρι σου όμως με τραβαει,με το αγγιγμά σου με ξυπνάς..
σε μυρίζω ..
θαρρώ πως υπάρχεις..

είσαι εδώ..
για πόσο όμως?

κλέινω τα μάτια μου και παλεύω με τους πόθους μου και τις νοσταλγίες μου

''Without you, I am your dream..that's it...and that is all..'' Pablo Neruda

θυμάσαι?

Memory’s Massacre

23-08-1985

The landscape of death..

Ενα συνοθύλευμα κραυγών..πόνου και μιας ανεξήγητης φοβίας..

Τρεμεις..σε νιωθω

Ιδρωνεις ..μην φοβασαι,ομως, ειμαι διπλα σου και οτι νιωθουμε οπου να ναι θα περασει

Και η γαληνη θα αφεντευσει στο προσωπο μας

Ανοιξε τα ματια σου αργα και δες..δες τους πως χορευουν στο σκοταδι

Υποταγμενοι στη σιωπη τους

Υποταγμενοι στον θανατο

Μας γυρευουν, μας ψαχνουν..

Μην φοβασαι ψυχη μου..κοιτα δεξια σου στο παραθυρο του χρονου

Εκει ειναι το παρελθον..κοιτα που ησουν..που ημουν..

Δεν υπαρχει λογος να δακρυζεις

Ολα τελειωσαν

Ολα αρχιζουν

Δεν ηταν δειλια..μη δισταζεις..μη μετανιωνεις…ολα ειναι κατι παραπανω απο θεληση

Κλεισε τωρα τα ματια σου παλι..και ταξιδεψε

Ταξιδεψε με την ψυχη σου στο τρισβαθο σκοταδι

Αναιρεσε τους κανονες της λογικης τους

Ανετρεψε τους

Κατεστρεψε οτι θελεις

Και ανακαλυψε τον κοσμο που σου ανοιγεται μπροστα

Φαντασου πως ειναι ενα κοκκινο τριανταφυλλο που ξανοιγεται και απελευθερωνει το μεθυστικο του αρωμα

Ασε το αιμα να κυλησει..απο καθε φλεβα

Αστο να σε ζεστανει..και να το νιωθεις να φευγει..

Ανακουφιση ετσι δεν ειναι?

Οργασμος θανατου

Υπεροχή στον κοσμο που υποσυνειδητου

Υπεροχή της εσωτερικης σου δυναμης

Δεν εχεις δακρυα..ουτε λιγμο

Εχεις αισθηση ομως.

Ει!εδω ειμαι σου λεω..μην φοβασαι!

Βγηκαμε απο τη φυλακη μας

Κειτονται τα κουφαρια μας

Θα σαπισουν

Θα λιωσουν

Εγω ομως θα μαι διπλα σου..

Για παντα..

Μαζι θα βουτηξουμε στο σκοταδι

Τα παιδια της νυχτας θα ναι οι προστατες μας

Θα μας φυλανε απο καθε φοβο

Απο καθε υπεκφυγη

Θα μας ρουφηξει σαν ετερωνυμα που ελκονται

Θα μας καταπιει και στο τελος θα μας δειξει την εξοδο..

Λες να τα καταφερουμε να βγουμε?

Μην απορεις

Εμεις θα βγουμε

Βγηκαμε απο την 1η εξοδο..η 2η ειναι η περιπετεια μας

Ειναι η δοκιμη μας

Μυριζεις το χωμα? Γινεται ενα με την υλη μας

Καταπινει τα σωθηκα μας σαν κινουμενη αμμος

Τρωει τα αποσυντεθειμένα κομματια μας

Αχορταγο χωμα

Απληστη γη

Ελα, ηρθε η ωρα

Ακολουθα τη φωνη μου

Δεν υπαρχει λογος για δισταγμους και πισωγυρισματα

Δεν υπαρχει χρονος

Ξυπνα

Σηκω απο το βασανιστηριο σου

Μπορεις

Σηκω σου λεω

Ειχα ιδρωσει..ετρεμα φοβομουν

Ακουγα φωνες γυρω μου..δεν μπορουσα να διακρινω..ανδρικη..γυναικεια..

Ακουγοταν απο καπου πολυ βαθεια…απο καπου μακρυα..ενιωσα ομως οτι βγαινει απο μεσα μου…

Δεν ειχα αισθηση χρονου κ τοπου..ειχα αφοσιωθει στη φωνη..

Ηθελα να την εντοπισω

Ποιος ειναι?

Ανοιξα τα ματια μου ..εβγαλα ολα μου τα ρουχα..πνιγομουν

Πηγα στο μπανιο

Ξαπλωσα μεσα στην μπανιερα

Και σ ακουκολουθησα φωνη μου

Απλα…σε παρακαλω..συνεχισε να μου μιλας..

Δεν θελω να χαθω ..θελω να σε βρω στην τελευταια μας εξοδο…

Aποψε σκοτωσα τις αναμνησεις μου

..........................................................

Χρονια σου Πολλα BLiSS…καλως ηρθες στον κοσμο των 23

Unavailable

....( πριν ξεκινησεις να διαβασεις την συνεχεια της ιστοριας μου...βαλε να παιζει το κομματι πανω δεξια)...






Μέρος Β΄





Σαν ενα φως που σπαει διακριτικα το σκοταδι μου...ενιωσα τον φοβο να με περιλουζει με τις χάρες του και τη δυναμη μου...τοσο αδυναμη που ημουν ..τοσο ευθραυστη...
Με λενε Θάλια...και στο μυαλο μου υπαρχει μονο ενα μονογραμμα ''Μ''
Ο Μιχάλης προσπαθει ακομα...
εγω τα παρατησα


εχω δεμενα χερια και δεμενη γλωσσα



κομποι με εχουν κανει να υποταχθω σε καθε τους επιθυμια..και να διωξω τις δικες μου..
ή εστω να τις φυλακισω..



Καθε μερα κυριευομαι απο ενα εντονο συναισθημα
με καθηλωνει μπροστα του και μου κλεβει οτι μου εχει απομεινει

Νομιζω δεν ειναι φυσιολογικο
Δεν τον ηξερα για πολυ καιρο..και ομως τοσο γρηγορα επεσα σαν πρωταρα στις αγκαλες του ερωτα
στην ουσια δεν τον γνωριζω και πολυ καλα...ουτε και κεινος εμενα...οι λιγοστες φορες που βλεπεις καποιον δεν σημαινει ανακαλυπτεις τις πτυχες του
να γωρισω
τις ομορφες παραξενιες του
ολα αυτα που ειναι ερωτευσιμα σ εναν ανθρωπο

ο Μιχαλης ομως επαιζε με ανοιχτα χαρτια
παραδοξο στις μερες μας
μου δωσε θαρρος και μια βαση να πατησω
εγω ομως ειμαι ασταθης

θεε μου!καθομαι μπροστα απο ενα καθεφτη και μιλαω μονη μου στον εαυτο μου...
μονο εσυ μ ακους αλλα δεν μου απαντας σε τιποτα..
-Θαλια τι εχεις?
-Εχω διαγραψει το παρελθον μου..και περιπλανιεμαι στον παρον μου...
δεν θα αντεξω να φτασω στο μελλον
-Ο Μιχαλης ομως διαπερασε το παρελθον σου..και στεκεται εδω...μπροστα σου..



Αφου ηπια το κρασι μου και εκανα την κλασσικη μου βολτα στις στιγμες μας
χτυπησε το κουδουνι...
δεν περιμενα ποτε να...
και ομως...
ηρθε.

ποσο με ενθουσιαζει η συμπεριφορα του...
απροβλεπτος...απροσμενος...οπως καταφερε και μπηκε στο μυαλο μου
και εγινε η σκεψη μου..
ετσι περπατησε..σιγα σιγα μεσα στο διαμερισμα...
του εβαλα λιγο παγωμενο κρασι και κατσαμε στον καναπε...

δεν ειχαμε ανεση...μπλεξαμε και οι δυο..το ξεραμε...και δεν γνωριζαμε αν επρεπε να βρουμε την ακρη ή να δημιουργησουμε μια νεα πλοκη...

-Τρεχω, μου λεει...
-Δηλαδη?
-Δουλειες...υποχρεωσεις..αγχος...σκεψεις..ολα μαζεμενα...ολα..εσυ?τι κανεις?
-Υπαρχω
-Που?
-εδω
-δεν εισαι καλα?
-δεν σου φαινομαι καλα?
-χμμ..δεν ξερω εσυ θα μου πεις..
-δεν εχω λογια να σου προσφερω...μονο την σιωπη μου
-δεν σε καταλαβαινω
-γιατι ηρθες?
-δεν εφυγα ποτε
-γιατι δεν φευγεις?
-...επειδη..


ομολογω πως καθε του βλεμμα μου εκοβε την ανασα
ηθελα απλα να τον κοιταζω και να μην μιλαω
ηθελα τοσο πολυ αυτον τον ανθρωπο
ηθελα να τον μαθω και αλλο
ημουν αβοηθητη..χανομαι μεσα του
και η ειρωνια ειναι πως δεν του το πα ποτε...


-Καλα..μαλλον δεν εχεις ορεξη..καλυτερα να πηγαινω
απλα δωσε κανα σημειο ζωης..μη χαθεις

-δεν χανομαι...με βρηκες στα βαθεια και μ εβγαλες εξω..
και δεν θελω να μαι μεσα στο σκοταδι ξανα..
καπου στο φως θα με δεις να γυαλιζω..
-οπως νομιζεις
-καληνυχτα


εκλεισε η πορτα και δεν αφησα ουτε εναν αναστεναγμο να βγει
συνειδητοποιησα ο James Blunt δεν ακουγοταν πια απο τα ηχεια..
και ενα κομματι..ειχε παρει τη θεση του...


'' This love
This love is a strange love''


νιωθω κενη..

.... In that it can lift a love
This love

This love
I think I'm gonna fall again
And ever when you held the hand
And turn 'em in your fingers, love

This love
Now rehearsed we stay, love
Doesn't know it is love
This love

This love
Doesn't have to feel love
Doesn't care to be love
It doesn't mean a thing
This love

This love loves love
It's a strange love, strange love

This love
This love
This love is a strange love, strange love
I'm gonna fall again love
Doesn't mean a thing
Think I'm gonna fall again
This Love....

Η Θαλια φοβηθηκε πως θα τον χασει..και εβαλε κατω εγωισμους και δειλιες
και τον πηρε τηλεφωνο...
εκεινος ομως δεν απαντησε ποτε...
μια φωνη βγηκε...''the person you have called is not available..please try again later''



Ο Μιχαλης ηταν προβληματισμενος
ειχε βυθιστει και αυτος στις σκεψεις του
ειχε χαθει λιγο στον δικο του κοσμο
κατι τον τραβουσε σε κεινη..και κατι τον γυριζε πισω
σαν ελατηριο οι ποθοι του και οι επιθυμιες του
...


ο χρονος περασε...και οι δυο τους εμειναν κλεισμενοι μεσα στο δικο τους παραμυθι
μακρια ο ενας απο τον αλλον..






Tι πρεπει να γινει αραγε γι αυτους τους δυο ηρωες?



Μετα απο λιγους μηνες ο Μιχαλης μετακομισε
οι δουλειες του στην Αγγλια ειχαν κλεισει ...ολες..


ετσι και εφυγε



η Θαλια συνεχισε τη ζωη της και κεινη...
επλασε ενα κοσμο μεσα της που δεν επετρεπε σε καμια ταξιδιαρα και κρυφη σκεψη να εισβαλλουν
τις ειχε κλειδωσει για τα καλα τις σκεψεις αυτες σ ενα κουτι μεσα της

και το κλειδι δεν το εχει εκεινη...

ανηκει στον Μιχαλη..


Αφιερωμενο σ ενα ζευγαρι γαλαζια ματια

BLiSS

Unavailable

Mερος Α'







Volume-09
playing James Blunt
Track 01

Χαμεγελο ανακουφισης..ενθουσιασμου..χαμογελο πονηρο
πρωτα λογια κομματιου...''Beautiful Dawn''

Απαλο φως..και η σκεψη ελαβε θεση να ορισει και να θεσπισει δικα της μονοπατια..
μονοπατια φωτεινα μεσα στο σκοταδι της νοσταλγιας και του χωρισμου..
ενα παιχνιδι μολις αρχισε
ή μηπως τελειωσε πριν καν αρχισει?

αχ αυτη η σκεψη - ψυχη μου- την θεωρεις αδικη? πλανευτρα....τιμωρο? γλυκεια τυραννια?
ισως ενα δειγμα απο τα ανωθεν χαρακτηριστικα...
αξιζει τον κοπο...η σκεψη του ερωτα...εστω και του ανεκπληρωτου..εστω και του πληγωμενου
σε κανει να ζεις σ αλλο κοσμο
σ αλλα μηκη κυμματος...δικες σου συχνοτητες...απιαστες για τον καθενα ...
μονο εσυ θα ακους τις σκεψεις σου..μονο εσυ θα τις ζεις..και θα αναπολεις..


Η Θ. ηπιε ηρεμη το κοκκινο κρασι της καθισμενη στον καναπε ακουγοντας τον James Blunt και κανοντας ολους αυτους τους συνειρμους
χαζευε τη θεα εξω απο το παραθυρο
-δεν ηταν τυχαιο το διαμερισμα που αγορασε στο Λονδινο, πολυκατοικια..μοναδικη για τις καινοτομιες και τη σικατη αρχιτεκτονικη της και την επιβλητικοτητα της,ζουσε στον 4ο οροφο...και το διαμερισμα ειχε μια πλευρα τοιχου ολο παραθυρο...γι αυτο αλλωστε το
διαλεξε...-


Track no2: My life is brilliant...
I saw an angel...she smiled to me on the subway..you re beautiful...

Αχ!απο που να ξεκινησει το ταξιδι των σκεψεων της..
να τα παρει ακομα ενα βραδυ απο την αρχη?
ή να κανει επισκεψεις στα γεγονoτα ανακατεμενα?
ισως εχει περισσοτερη πλακα...ισως νιωσει πιο εντονα συναισθηματα..
ισως να μην θελει να νιωσει πολλα...να αποφυγει την σκεψη του..
της λειπει η φωνη του..δεν ειναι ψεμα...της λειπει η μορφη του...
τα ματια του...της λειπει εκεινος!
δεν φανταζοταν να δει τοση ομορφια σ εναν ανθρωπο...
και δεν μιλαει για την εξωτερικη...
Ειναι ομορφος το ξερει..αλλα το μεσα του ηταν ακομα πιο ομορφο
πιο αγνο
...
δεν μπορουσε να καταλαβει τι κυριαρχει περισσοτερο πανω σ αυτον τον ανθρωπο...
τα ομορφα ματια του με το σκεπτικο του βλεμμα?
ή η τρυφεροτητα του?
πφφφ αδικα προσπαθει...δν εχει λογια να τον περιγραψει τον Μ.


γυρισε το βλεμμα της παλι στη θεα εξω απο το διαμερισμα..
η πολη φωτισμενη..
η νυχτα της ταιριαζει τελικα
της ξεβραζει ποθους..αναμνησεις..αισθηματα...

but its time to face the truth...i will never be with you...
ακουγοντας αυτη την ατακα του κομματιου
χανει το χαμογελο της..
χανει την ελπιδα της
σαν να της κοβονται τα φτερα

προχωραει ομως...track no3: couldn't escape from you-there is no way out now..

Ο Μ. της εχει γινει μονιμη σκεψη πλεον..
εχει κατακτησει καθε της κομματι...
σαν ενα παιχνιδι σκακι...ανεπαφος..αδιστακτος...ισως χωρις καν να το καταλαβει
της εκλεψε την βασιλισσα...
κατεκτησε την πλευρα της και της απειλουσε τον βασιλια...

υπηρχε σωτηρια αραγε για κεινη?
φοβηθηκε...
προτιμησε να ριξει μονη της το βασιλια κατω και να ληξει εκει το παιχνιδι..
αποδεχτηκε την ηττα της..και θελησε να φυγει..
μακρια του
χωρις καν να γευτει τα χειλη του
χωρις να νιωσει την αγκαλια του

τρομαξε...
η ειρωνια ειναι πως εκεινη τα ξεκινησε ολα...
μεσα στην τρελα της...στον ενθουσιασμο της
καταπατησε καθε ειδους συνειδησης..και ρισκαρε να τον γνωρισει και το πετυχε...

ενιωσε καποιος την κατεκτησε μετα απο τοσο καιρο..μετα απο τοσους μηνες
και τρομαξε...

λες να ναι μια κατακτηση οπως κ οι αλλες?
αδιεξοδη? χωρις νοημα?

τα ματια του Μ. ομως εδειχναν αλλο...
δεν πιστευε σε αλλες εποχες..και ας ηθελε να ζησει σε μεσαιωνικες εποχες
ισως ηθελε απλα να τονισει τα αισθηματα της

τον αφησε η Θ. τον Μ......τον αφησε και τον περιμενει!
γιατι τον περιμενει?
αφου δεν θα ερθει και γνωριζει καλα..

το cd συνεχιζει
.....i saw the end ..before we began
i m here for you...if you only care
my heart was blinded by you...

goodbye my lover

Οσο θυμαται εκεινη τη μερα...
στο μετρο...ο προορισμος και των δυο τους ηταν το Πικαντιλι
περπατουσε βιαστικη να παει να βρει εναν συμφοιτητη της να του δωσει μια εργασια
ανεβαινε τα σκαλια κ βλεπει διπλα της εναν αντρα..ψηλο..ξανθο..γαλαζια ματια..
Αγγλος? Σουηδος?Ιταλος? τι?...δεν χανει ευκαιρια.. βγαζει απο την τσαντα της τα χαρτια και τα πεταει ''κατα λαθος'' μπροστα του...
εκεινος σταματαει..
-May i help?
- ( τα χασε...ακουσε τη φωνη του..Ουαου)...erhmm..no thank you its fine..its my fault anyway ..την τυχη μου!
της ξεφυγε κ το ελληνικο μπροστα του..που να το φανταζοταν!
-Ελληνιδα? την ρωταει
-Ωχ!ε καλα..αυτο και αν δεν το περιμενα...
-Χμμ...ψελλισε ο Μ. και την βοηηθησε στο μαζεμα
....χαμογελα ξεπροβαλαν χωρις κανενα δισταγμο..


της λειπει..αυτο ειναι ολο...τον εχασε κ τον κραταει μεσα της ζωντανο
εκλεψε ενα απο τα λαμπερα του χαμογελα και εξαφανιστηκε...εφυγε πρωτου φυγει εκεινος...
...μπορει να κρατησε λιγο αλλα το εζησε εντονα..
κατι ειχε αλλαξει μεσα της

η Θ. τα θυμαται ακομα..και τα ταξιδια που εκαναν μαζι...ναι και ομως..σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα...καταφεραν να ταξιδεψουν μαζι...
η εικονα που επλασε παλι στο μυαλο της..ηταν η δικη του
να κοιταει επιμονα τα ομορφα γαλαζια του ματια...ο απεραντος ουρανος
που τη νυχτα αναβλυζαν τα αστερια μεσα απο τα ματια του...
αυτα κοιτουσε και ελιωνε
παγωνε το σωμα της
ετρεμε..
και μετα χανοταν η οψη του...


Φτασαμε στο track no5; i wish i could walk through the doors...of my mind
i wish i could choose between heaven an hell..
heaven and hell
..
heaven ...and hell..
μαζι με τη λεξη hell..καταπιε και την τελευταια γουλια του κρασιου
κατι της θυμησε αυτο..''déjà vu'' ?
α ναι!
ενα βραδυ του ειχε στειλει ενα μνμ με κατι στιχους...
'' So, so you think you can tell Heaven from Hell,
blue skies from pain.
Can you tell a green field from a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have we found? The same old fears.''


ηταν ενα παιχνιδι που του ειχε βαλει...να μαντεψει τους στιχους
δεν προλαβε να το στειλει..
ο Μ. απαντησε...

''WISH YOU WERE HERE''

Pink Floyd :-)




Συνεχιζεται...