Μεταξενιο φουλαρι

τακτοποιουσα τα ρουχα μου. ανακαταταξεις συρταριων. διαδικασια ρουτινας.

ξαφνικα το χερι μου ακουμπαει σε μια μεταξενια αφη. μου αρεσε τοσο πολυ που δεν το αφησα να φυγει απο πανω του.

αρπαζω με τα δαχτυλα το υφασμα και το βγαζω προς τα εξω...

το ειχα ξεχασει τελειως.

μεχρι και το χρωμα του και τη μυρωδια του απο το αρωμα μου.

κοκκινο και καφε...αποχρωσεις...

το τυλιξα γυρω μου. και το αφησα για λιγα λεπτα... η αισθηση του με ταξιδεψε.

φερμενο απο την Ινδια.. δωρο του μπαμπα και της μαμας για μενα.

μεταξενιες σκεψεις με χαιδευαν... και γω απολαμβανα σιωπηλη, με κλειστα ματια

ευωδια..στο μυαλο στο σωμα..στο δερμα..στον αερα μου.

τετοια φουλαρια θελω να βρισκω και στη ζωη μου καθε μερα.

κατι ξεχασμενο...μεσα στο συρταρι...

και κατι..τοσο ζωντανο.

δεν μπορω να δηλωσω παρουσια εκει που εσυ πιστευεις πως πρεπει να ειμαι.

δεν μπορω να ειμαι εκει που μ εχεις ακουμπισει.

με τιποτα.

φρουδες στιγμες ζω, οσο με φωναζεις κοντα σου.

και δεν συγκρινεται η μεταξενια αυτη αφη.που ακουμπαω τωρα.

ξεφτισες.

Think Locally, Fuck Globally

GOGOL BORDELLO....

το χθες... ηταν μια απιστευτη εμπειρια....

ενας ασταματητος χορος.... ιδρωτας και ουρλιαχτο......

ναι ναι,μιλαω για την συναυλια των Gogol Bordello.... στο Fuzz ...

ημασταν μια παρεα 5 ατομων και χαθηκαμε μεσα στο πληθος 700 ανθρωπων που

χοροπηδουσαν σαν τα κατσικια...μαζι και εμεις.

μπυρες πεφταν δεξια κ αριστερα.... σπρωξιματα... αλλα δεν σ ενοιαζει τελικα,οσο εκνευριστικο σου φαινοταν στην αρχη....

τους αποθεωσαμε...και μας ξεθεωσαν.

Eπειτα... αφου δεν μπορουσαμε να παρουμε τα ποδια μας...αποφασισαμε να περπατησουμε ως το Γκαζι να αραξουμε λιγο στο Hoxton να πιουμε ενα ποτακι να χαλαρωσουμε....

τι να χαλαρωσεις ομως και εκει...οταν ο Dj βαρουσε μουσικες που σε εκαναν να κουνιεσαι και αλλο....

σημερα δηλωνω πτωμα....και η party animal διαθεση μου...μολις ξεκινησε.

Ask The Dust

~Mediocrity~

χθες ηταν που κοροιδευα ..αυτους.

αυτους που ξερουν καλα να πληγωνουν και γιναν θεμα στην κουβεντα μας αφηνοντας λιγο πισω τους αντρες που ηταν στην παρεα μας.

κοροιδευα αυτους.. που ειναι ατομιστες.

που ζουν μονο για το δικο τους θελω χωρις να σκεφτουν των αλλων.

κοροιδευα τον εαυτο μου...

ναρκωμενοι ειμαστε. εθισμενοι. στην απληστια.

σημερα αισθανομαι πως θελω να παραιτηθω και γω σαν και αυτους.

να

αφησω πισω καθε τι που με μαγνητιζει και να αφεθω σε μια σελιδα ενος βιβλιου.

ν αφεθω αποκλειστικα στην γνωση

ειναι η μοναδικη που δεν μπορει να σε πληγωσει αλλωστε.

ψαχνω για μια φυλακη. να ζησω μεσα ελευθερη.

μια δικη μου φυλακη. παρατημενη απο τρελους και μισαλλοδοξους ανθρωπους.

ψαχνω ενα χαμογελο ταιριαστο πανω στο δικο μου.

να φυλακιστουν μεσα σ ενα φιλι.

δεν φοβαμαι . απλα δεν μ αρεσει να πληγωνομαι. δεν το αντεχω.

τους παρατηρουσα χθες, μερικους μοναχικους. μερικους χαρουμενους. μερικους απλα χαμενους.

ολοι κατω απο το πεπλο της ωραιας ατμοσφαιρας σε συνδιασμο με την μουσικη και το κοκκινο κρασι.

παραιτουμαι απο καθε τι που αφορα τον ερωτα. και αυτο με τρομαζει.

φοβαμαι να σε προσεγγισω. φοβαμαι γιατι δεν ειναι λογικο.

και οι αλογες σκεψεις καλπαζουν και με πανε κοντα σου. και τρομαζω σου λεω.

και θελω να κρυφτω.

να κρυφτω στο βιβλιο μου μεσα.

να με παρατησω σ ενα ραφι. να μυριζω σαν παλιο χαρτι.

ισως τοτε να θες να με διαβασεις.

For you..

Atomic Soda

Τεχνη. Μυρωδια. Φαντασια. Οραση. Αισθηση. Ακουσμα.

σιωπη.

εχω ενα περιεργο συναισθημα σημερα. τυπωνω και παρακολουθω τα δαχτυλα μου. με το πανεμορφο χρωμα που ειναι βαμμενα και τα ερωτευομαι στην εικονα τους.

ακουω μουσικη και η εικονα ολοκληρωνεται.

μεγαλωνω.

μεγαλωνω γρηγορα. απο μερα σε μερα, αλλαζω μεσα μου. ηρεμω. προσπαθω να φερθω ωριμοτερα στον εαυτο μου και στους γυρω μου.

ταξιδευω καθε μερα.

το μυαλο μου δεν σταματαει ποτε να σκεφτεται και να φανταζεται.

ερωτευομαι καθε μερα. και ξεχναω ευκολοτερα.

πριν ενα χρονο σε ειχα στο μυαλο μου ... πριν λιγους μηνες το ιδιο.

πριν λιγες μερες επισης.

τωρα αυτοματως... χανεσαι. και δεν τρεχω να προλαβω αναμνησεις.

ουτε στο φιλι σου. ουτε στα αστεια σου.

και δεν λυπαμαι που εχασα την

ευκαιρια.

δεν υπηρχε λογος να σε αναφερω ξανα. απλα ολα ειναι μια ομορφη ροη.

κυλανε ολα στη ζωη μας. μυριζουν σαν κερια πρασινου μηλου.

αγορασα μια πανεμορφη ατζεντα σημερα. βρηκα και αλλες ευκαιριες επαγγελματικες. και εχω αλλες ποσες να κυνηγησω απο αυριο.

Ειμαι τραινο. και οι γραμμες μου πανε μακρια. διαπερναω τοπια.

ειμαι γεματη αισιοδοξια, χαρα και σκεψεις.

αποτυπωνω σε καθε τσαφ τσουφ .. στιγμιοτυπα μοναδικα.

οταν τελειωσω το ταξιδι μου. θα τα χαζευω σαν ενα παιδι κολλημενο σε μια βιτρινα ζαχαροπλαστειου στην ασπρομαυρη ταινια.

θα γινω τραγουδι, και θα μαι η γαληνια μελωδια στ αυτια σου.

και θα χεις κατι να θυμασαι απο εμενα.

την επομενη φορα θα ακουσεις την φωνη μου να διαβαζει τις γραμμες μου.

την επομενη φορα. θα κολυμπαω στην ταμπακιερα σου. χαμενη στον καπνο και στα τσιγαροχαρτα.

θα με καπνισεις.και θα με ξεφυσας σε σχηματα.

το κερι λιωνει. η μυρωδια του ομως εχει μεινει.

και μ αρεσει.

κοντευει η στιγμη που θα γινω αναμνηση μεσα σου.

μια εικονα, ενας ηχος ισως.

κατι τελος παντων.

οχι ομως μια σκια.

συνεχιζω να παταω πληκτρα.συνεχιζω ν ακουω μουσικη. συνεχιζω να μυριζω το πρασινο μηλο.

υπαρχει χαος μωρο μου .

υπαρχει δεσμευση.

δεηση.

οργη.

ταπεινοφροσυνη.

αδιαφορια.

φλερτ.

και δεν ξερω τι απ ολα να βαλω πρωτο στην σειρα. ισως ολα μαζι.

να κανουν το συνολο.

ωχ!ρε συ χιλια σορρυ! αλλα δεν μιλαω πια για σενα.

σ εχω αφησει εκει πισω ειπαμε.

τωρα μιλαω.

για .

εμενα.

και.

το σημερα.

σορρυ ε. γουσταρω να σε μπερδευω. και να μην καταλαβεις τιποτα απ οσα γραφω.

πολυ απλα δεν θελω να με καταλαβεις.

χεσμενο σ εχω.

μεταξυ μας ε?

Needless To Say..

Μια μερα. θελω να ανοιξω τα ματια μου. να χαμογελασω .

να βαλω τις φορμες και τα αθλητικα μου.
να φορεσω τα φτερα μου.

και να φυγω απο το παραθυρο μου, που χει θεα την ακροπολη.

και μεσα σε πεντα λεπτα. να ερθει η νυχτα.
και να στεκεσαι στο δικο σου παραθυρο.
να βλεπεις ποσο πολυ φωτιζω.

και ποση λαμψη σου στελνω.

θα θελεις τοσο πολυ να ερθεις μαζι μου.
αλλα... πλεον θα ειναι αργα.

Ονειρα γλυκα

Lines

Η πεμπτουσια της ρομαντικης προσωπικοτητας, ειναι η καλλιτεχνικη ιδιοφυια ...

ετσι ελεγε ενα αποσμασμα για τους Ρομαντικους και την εποχη τους. δινοντας μεγαλη βαση στο Εγω.

εγω δινω βαση στις γραμμες. οχι τις νοητες- τις αυτονοητες.

πιναμε τα κρασακια μας χθες 3 φιλεναδες ... φιλεναδες σχολειου. φινελαδες και επειτα.

εννοειται ενα θεμα μας ηταν οι Αντρες. αλλωστε ετσι πρεπει. δεν συμπαθω τους ανθρωπους που προσπαθουν να το παιξουν ιστορια και να κρυβονται πισω απο το δαχτυλο τους.

Υπαρχουν γυναικες που το παιζουν ιστορια.

Οπως και να χει, εμεις ειχαμε την ορεξη και την καλη διαθεση, η καθε μια να αναφερει το προσωπο που τωρα τελευταια την παιδευε-παιδευει- η περναει καλα η οχι!!!

λεγαμε λεγαμε λεγαμε... και χασκογελουσαμε.

κατεληξα στο συμπερασμα πως δεν ειχα να αναφερω καποιον συγκεκριμενα.

πως δεν ειμαι ερωτευμενη με καποιον.

οκ, οχι ψεμματα δεν θα πω. ειμαι.. απλα δεν ξερω αν ειναι ερωτας αυτο! απλα δεν πετυχε το γλυκο ρε παιδι μου.

και ισως καλυτερα.

αν φερεσαι ασχημα ( χωρις να το θες στο παρελθον σε καποιον) μην εχεις ποτε την απαιτηση να σε δεχτει μετα απο κανα χρονο περιπου με ανοιχτες αγκαλες.

το κατανοω.

οπως και να χει, απλα σκεφτηκα πως οσους γνωριζω δεν με καλυπτουν.

και για να ξεκινησεις κατι με καποιον, πρεπει να ξερεις τι ανθρωπος ειναι στο περιπου σωστα?

πλεον ειναι και θεμα εμπειριας και πανω κατω καταλαβαινεις που το παει ο καθενας.

καταληξαμε στο συμπερασμα πως ειμαι ενας δυσκολος χαρακτηρας.

πως δεν εχω μαθει να δινω ευκαιριες σε ανθρωπους.

δευτερες ευκαιριες.

και ομως ρε γαμωτο γιατι εχω την υπονοια πως εχω δωσει ?

η αληθεια ειναι ομως, αν φτασεις σε σημειο να με ξενερωσεις οικτρα... δεν εχει γυρισμο.

εχω φαει αρκετα στραπατσα και εχω ανεχτει παρα πολλα για να χω πλεον την υπομονη ν ασχοληθω εξ ολοκληρου με καποιον.

ενθουσιαζομαι αρκετα ευκολα, γι αυτο και απογοητευομαι ευκολοτερα.

αλλα ερωτευομαι πραγματικα πολυ δυσκολα

και δεν ξερω αν ειναι κακο η καλο αυτο.

μερικα πραγματα που μου εχουν συμβει μ εχουν κανει να τα βλεπω ολα τελειως διαφορετικα.

δεν εχω κατι εναντιον των αντρων. αλλωστε ολα ειναι θεμα χαρακτηρα.

ο ρομαντισμος λοιπον αναμεσα στον αντρα και σε μενα λειπει.

προσπαθω να τον βαλω στο παιχνιδι, αλλα τελικα δεν μου βγαινει.

Γι αυτο ειπα πως δινω βαση στις γραμμες. στις γραμμες ενος βιβλιου. ενος χαζοκειμενου. στις γραμμες τρενου. καλα οχι τηλφωνου μη το παρακανουμε το λογοπαιγνιο .

και δεν δινω βαση στο Εγω.

να σκεφτω τι θελω. και τι ειναι αυτο που θα μου αρεσε.

αναποφασιστη οπως παντα.

το μονο σιγουρο ειναι πως το παρελθον μου δεν θελω να το ξαναζησω.

και πως εχω μαθει απο τα λαθη μου.

λαθη τραγικα και μεγαλα.

που μου αναψαν το πρασινο λαμπακι να περασω απεναντι στην αλλη μερια του δρομου.

εκει που περπαταω μονη μου...

με τη μουσικη μου..

με τις σκεψεις μου...

με την δυναμικη μου...

εκει ειμαι καλα!!!!!

σε αυτες τις γραμμες...ξερω να σου μιλαω.

και αν δεν κολλαμε... ειναι επειδη... εισαι απο αλλο βιβλιο εσυ.

;)

The Fortitudes

Παριγγειλα ενα σκετο τσαι. ως συνηθως. αυτες οι μερες που ολοι ειναι κρυωμενοι επιβαλλεται.

Παριγγειλα και εναν χυμο Μηλο. δεν τον ηπια. απλα ηταν το ποτηρι διπλα μου.

η φανταστικη συντροφια μου.

χαμενα λεφτα θα πεις.

για αλλη μια φορα δεν ημουν καλα ντυμενη. προσπαθω να προσεχω τους γυρω μου.

και για τον εαυτο μου δεκαρα τσακιστη.

δεν ξερω αν ειναι καλο η κακο.

μαλλον κακο.

διαβαζω το βιβλιο μου και σκεφτομουν το κινητο που δεν ειχε μπαταρια.

αναρωτηθηκα αν ειχες στειλει.

τελικα οχι.

θα επρεπε να ημουν απλα σιγουρη.

Σημερα σε αφηνω πισω.

δεν ξερω τι ειχες μεσα στο μυαλο

σου.στις σκεψεις σου. με βασανιζαν καιρο.

αλλα σημερα... το πηρα αποφαση.

στη θεση του προσωπου σου... εβαλα μια κουνια.

εζησα την φανταστικη μου εικονα και πεταξα ως εκει πανω ψηλα.

και τοτε αρχιζε να βρεχει.

αλλα εσενα σε ειχα αφησει πισω.

δεν περιμενα πως θα το ενιωθα αυτο τοσο γρηγορα.

βιαζομαι να μεγαλωσω, να φερθω διαφορετικα.

γιατι αυτη η κουνια με κανει τελικα κοριτσακι.

ειμαι ισως.

αλλα και παλι σε αφηνω πισω.

δεν νιωθω ασχημα

ουτε εχω πλεον θυμο

απλα καταλαβα πως δεν υπαρχει νοημα να περιμενω

μενεις πισω.

και αυτη τη φορα ουτε θα γυρισω πισω ξανα.ουτε εσενα θα αφησω να ξαναγυρισεις.

καιρος να φυγουμε απο εδω. τι λες?

Σκεψη = Πραξη ?

αγγιζω το χαρτι απαλα.

το χαιδευω.

το μυριζω.

το αφηνω διπλα στον καφε μου.

παιρνω την πενα .. παλιο και ανεκτιμητο δωρο

γεματο το μελανι.

δαγκωνω τα χειλη μου.

δισταζω.

αλλα.

θελω.

σου αφησα ενα σημειωμα ...πανω στο γραφειο σου.

δεν λεει πολλα .

δεν θελω να πω πολλα.

θελω να κανω

μαζι σου.

μονο.

Σαν να μυριζει Δεκεμβρης

Ισως να το εχεις ξεχασει

ισως ολοι μας να το εχουμε ξεχασει.

αλλωστε ειναι στη φυση μας.

πρεπει να προχωραμε.

ολα ειναι μια επιβιωση.

κανεις για κανενα. ολοι για ολους.

μια ειρωνια, μια αντιφαση.

θυμαμαι περυσι. την ξαφνικη ανατροπη. μια χωρα ελαμψε μεσα σ ενα 24ωρο.

μια χωρα θρηνησε .

φορτισμενες αναμνησεις, λουσμενες με οργη και θλιψη.

δακρυσμενα ματια και εναντιωση.

το αισθημα της αδικιας, σου εκαιγε το δερμα. τοσο που ηθελες να το βγαλεις απο πανω σου.

να μεινεις ωμος ανθρωπος.

οπως ειναι αυτοι.

αυτοι που δεν νοιαζονται παρα μοναχα για το συμφερον.

αυτοι που ψηφιζουμε, και ξαναψηφιζουμε.

αυτοι που χωρις γνωσεις παιρνουν μια θεση μονιμη.

αυτοι που χωρις ψυχολογικα Τεστ... βαφτιζονται Αστυνομοι.

Μπατσους τους λεμε εμεις. αυτους ,ξερεις.

Σκοτωθηκε ενα παιδι. τοτε. θυμασαι?

Μυριζει Δεκεμβριος απο αυριο.

Μυριζει η οργη σου. θα μας καλυψει ολους.

Σκοτωθηκες τοτε. θυμασαι?

μαζι σου και εμεις. σκοτωσαμε την αγανακτηση, την υπομονη και την αδικια.

σκοτωσαμε την αθωοτητα και γεννησαμε μισος.

Η ζωη ειναι γεματη εκπληξεις, αρκει να εισαι εκει να τις προλαβεις.

η δικη σου μαλλον σε προλαβε. δεν θα πρεπε.

αναρωτιεμαι, ο ανθρωπος χωρις την παιδεια μεσα του ποσο ζωο θα εδειχνε σ ενα δασος.

ποσο φοβο θα εσπερνε στα υπολοιπα.

φοβαμαι. φοβαμαι το μελλον. το απροσδιοριστο

τρεμω στην ιδεα πως χανονται ψυχες για ενα κομματι ψωμι.

χανονται ψυχες για ενα τιποτα.

ποσο κριμα .

και ποσο λιγες φαινονται οι λεξεις μπροστα στα αισθηματα.

θυμασαι?

Μου μυριζει Δεκεμβριος και θυμαμαι την θλιψη μεσα μου.

κατι θυμαμαι ακομα.

ισως και συ να μην εχεις ξεχασει τελικα.

ισως...

μην βουλωνεις τ αυτια σου και την μυτη σου.

μην κλεινεις τα ματια σου.

και μην αφηνεσαι στην σιωπη.

Σκοτωθηκε μια ψυχη τοτε.

και το θυμασαι.

Γερνας. αλλα ποτε δεν ξεχνας.

Καλο Μηνα για το αυριο .

Monitored

δεν ειναι ιστορια, ουτε καν φανταστικη

ειναι στιγμη που θες να την αποβαλλεις απο το μυαλο.

ειναι μπερδεμα, χαος, μικρος πονος, θυμος.

εφτασα σε σημειο που δεν θελω εισβολεις στην ηρεμια μου

δεν θελω επαναληψεις παρελθοντος.

θελω ηρεμια.

ειμαι δεμενη - ριζωμενη πανω σ αυτην την στιγμη.

και δεν μπορω να κοψω τα δεσμα.

σαν αλυσιδα με πνιγει και με τυλιγει.

και πρεπει να σπασει.

δεν θελω αλλο.

δεν θελω αλλο ουτε εσενα. και δεν θελησα τιποτα τελικα. κουραστηκα.

το οριο ηρθε. φωτιστικαν οι κοκκινες γραμμες του. ηχοι προειδοποιησης.

ηχοι τελικης αποφασης.

ηχοι πραξεων και οχι μισολογων.

ηχοι ακορεστοι. και καθοδηγητικοι.

κουραστηκα.

ξεπερασα τις κοκκινες γραμμες... ξεπερασα το οριο μου.

και αυτο ειναι υπερβολη στην γραφικη μας παρασταση.

ειναι βγαλμενη νιοτη απο τα δανεικα μας ονειρα.

δεν θελω ονειρα κοινα.

δεν θελω συμβιβασμους.

θελω πισω εμενα.

και εσυ που μ εφερες σ αυτο το σημειο τωρα... εχεις πολλα προσωπα.

και το θετικο πλεον ειναι πως τα θυμαμαι ολα .

θυμαμαι.

νιωθω οργη. μεγαλη. και απαθεια.

οταν σπασουν τελειως τις αλυσιδες μου.

θα γινουν αδιαφορια στο διαβα τους.

και τοτε εγω θα ειμαι ελευθερη.

ηδη. νιωθω.

ξεκινησα να γραφω.

και ν ακουω.

παρτε τα βεβηλικια σας και αμε μου στο διαολο.

ριχτε το στα ναρκωτικα, στην μαλακια, στην ανηθικοτητα, στην τελειωμενη βλακεια σας.

βαρεθηκα να βλεπω τη φατσα σου μεσα σε πολλα προσωπα.

βαρεθηκα ν ακουω την εξυπναδα σου μεσα απο το συνολο σας.

αηδιαζω. αηδιαζω . αηδιαζω.

ΦΦφφφφφΦφφφφΦΦφφφΦΦφφφφ

Φι.

το γραμμα Φι μας παραπεμπει σε εκατονταδες λεξεις

μπορεις να το χρησιμοποιησεις βεβαια και οταν ξεφυσας.

για να δηλωσεις αγανακτηση, ενοχληση, δυσαρεσκεια.

εγω βασικα... το χρησιμοποιω και για εναν ακομα λογο.

οταν δεν εχω λεξεις να ερμηνευσω και να μεταφρασω αυτα που νιωθω μεσα μου ή σκεφτομαι

λεω Φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!

Ειναι οταν αισθανεσαι κατι...που δεν ξερεις ακριβως τι ειναι. ενω ειναι καλο. το φοβασαι λιγο.

Σκηνη 1

Ειχα παει σ ενα καφε, εκει κοντα στα Εξαρχεια να διαβασω. ειναι ωραιο να κανεις καταληψη σε τραπεζακι και καρεκλα και στην διπλανη θεση να βαζεις μπουφαν και τσαντα ..επισημαινοντας στους υπολοιπους πελατες του μικρου καφε...πως δεν δινω την καρεκλα πουθενα!

μενει εκει διπλα μου.

εκει που ανοιξα την βιβλιογραφια του Van Gogh - οχι για να το παιξω κουλτουριαρα αλλα γιατι ειναι εργασια απο την καθηγητρια μου στα γαλλικα ... πεφτω στην αγαπημενη μου φραση

''Je ne suis plus que la ruine de ce que j'aurais pu etre, bien que le noyau reste bon''

....

σημαινει πως δεν ειμαι πια η καταστροφη που θα μπορουσα να ειμαι... εφοσον ο πυρηνας στεκεται καλα.

και ηταν κατι που το ταυτισα αυτοματα με τον εαυτο μου.

περασα απο περιεργες φασεις- ηλιθιες φασεις θα ελεγα.

εχασα τον χρονο μου με πολλα ατομα που δεν εχουν κατι ουσιωδες να μου προσφερουν η να θυμαμαι στο μελλον ...και να λεω ''Ναι ρε..μπορει να παιχτηκε βλακεια..αλλα εμαθα αυτο το πραγμα''.

Μηδεν σου λεω.περα απο τους φιλους μου. που ακομα και σημερα απο αυτους μαθαινω.

απο την οικογενεια μου. που θα μαθαινω οσο μεγαλωνω.

απο τις ασχολιες μου. απο τα ονειρα μου.

Ξεκαθαρισα την περιοδο που η BLiSS ηταν ανωριμη.. με την περιοδο που η BLiSS ωριμαζει.

βαζει μυαλο. σκεφτεται διαφορετικα.

και κυριως εχει ορεξη να μαθει. να μαθει ο,τιδηποτε! να αφομοιωσει θετικα πραγματα απο ατομα που μπαινουν στην ζωη της. και να τα υιοθετει.

καθως λοιπον σκεφτομουν ολα αυτα και χαθηκα λιγο στην κουπα του καφε μου, αφηνοντας το βιβλιο λιγο πιο περα, παρατηρω καποιον στο διπλανο τραπεζακι.

Δεν ειμαι απο τα ατομα που θα κοιταζω επιμονα, ισως γιατι ντρεπομαι τελικα, ισως γιατι δεν μ αρεσει και μενα να με κοιτουν επιμονα, νιωθω μου παιρνουν το οξυγονο!

επινε εναν εσπρεσο απ οσο καταλαβα ( καθοτι για μενα Περα απο τον Νες Ζεστο Αχτυπητο, δεν υπαρχει αλλος καφες)...

...και ειχε ενα βιβλιο στο χερι ..το οποιο ηθελα τοσο πολυ να μαθω ποιο ηταν.

Ενταξει ειμαι περιεργη! Λιγο γατουλα!αλλα λιγακι!

Πινω μια γουλια καφε και παιρνω παλι το βιβλιο στα χερια μου. προσπαθησα να διαβασω μια προταση

''...et il n'est pas facile de se peindre soi-meme....Vincent est seul.''

Μονος του λοιπον ο Vincent. και παλι εγινα ενα με τη ζωη του εκεινη την στιγμη.

Ημουν μονη και γω.

δεν καταφερα να συγκεντρωθω, εστρεψα διακριτικα το βλεμμα μου στον διπλανο μυστηριωδη ''τυπο''.

διαβαζε χωρις να νιωθει καμια ενοχληση απο την μουσικη εκει μεσα, ουτε απο τον κοσμο που μπαινοεβγαινε, ουτε απο τα χασκογελακια.

η αληθεια ειναι πως εγω αρχιζα να εκνευριζομαι. δεν φημιζομαι για την υπομονη μου.

Εκανε διαλειμμα .. αφησε το βιβλιο του πανω στο τραπεζι και ηπιε μια γουλια καφε.

εκει... με ειδε που τον κοιτουσα ...και παγωσα.

ντραπηκα. ηθελα να διακτινιστω αλλου!!! ηθελα να γινω αορατη.

θα με περασε για καμια τρελλη.

μου χαμογελασε.

και ο πανικος αρχιζε να σβηνει απο το προσωπο μου.

χαμογελασα και γω.

ξαναχαμογελασε. ξαναχαμογελασα.

αυτο το παιχνιδακι κρατησε για ωρα. και ηθελα απλα να βαλω τα γελια.

αλλα κρατηθηκα.

ειχε τοσο γλυκο υφος που δεν μπορουσα να μην ανταποδωσω χαμογελο και γω.

ηπια τον καφε μου μαζεψα τα βιβλια και εφυγα.

...................

Σκηνη 2

γιναμε φιλοι. μιλουσαμε καθε μερα. μου χαρισε Το πρασινο μαξιλαρι.

μιλουσαμε για πολλα θεματα. και το μυαλο μου σιγα σιγα... ανοιξε σαν αλεξιπτωτο... και στην ελευθερη πτωση.. ενιωθα πως αναπνεω φρεσκο αερα... ενιωθα πως μπορω να μπλεχτω σε εκατομμυρια μορια ατμοσφαιρας και να τ αφησω να με περικυκλωσουν

να με μυρισουν

να με γευτουν.

το μυαλο μου .. περπατουσε σε ηρεμα σοκακια.

και ηταν κατι που αναζητουσα καιρο.

και εγω σου λεω τωρα ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ!!!

και συ καταλαβαινεις ακριβως τι θελω να πω.

και γω τα χανω.

Και εσυ μου χαμογελας διαρκως.

και εγω κομπλαρω.

και εχεις δημιουργησει μια μικρη συγχιση μεσα μου.

και γω αναρωτιεμαι

και σ ακουω οταν κανεις εκπομπη

και νευριαζω που δεν μιλας περισσοτερο και σε κλεινω.

Και εσυ εισαι λιγο κρυωμενος τελευταια

και γω αρχιζω να τα παιρνω που δεν εχεις βαλει κωλο κατω!

καταλαβες?

ΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ

Xαζοκειμενο απο την BLiSS

Moυσικη Επιλογη Ηior Chronik (:)

: Στοες :

Mεσα σε μια στοα τον ακουσα. ξερεις αυτες τις μικρες καπου χωμενες στο κεντρο της Αθηνας.

ελεγε πως η αναγκη οριζεται απο το τιποτα. και το τιποτα οριζει το παντα.

τον ρωτησα αν μπορουσε να με βοηθησει γιατι χαθηκα μεσα μου, στις στοες των εχθρικων ανταποδωσεων, βελη αρνητικα στιγματιζοντας τα θελω μου.

με κοιταξε για ωρα απορημενος.

με πλησιασε και κολλησε στο αυτι μου.

εσυ οριοθετεις BLiSS μου αυτο το τιποτα και σταυρωνεις το παντα.

αλλα μην μενεις στασιμη. ουτε λεπτο. προχωρα. περπατα. φυγε.

αν εκεινος βρει την δυναμη ποτε ξανα, ισως να σε ξαναβρει.

αλλιως δεν εχει σημασια.

δεν ηθελα ομως τετοια απαντηση. γιατι πρεπει ολα να ναι επηρεασμενα απο τα ερωτικα μας.

το θεμα δεν ειναι αν εισαι ερωτευμενος η οχι. ουτε αν πληγωνεσαι η οχι.

το θεμα παντα βυθιζεται μεσα σου.

σε σενα. σε κανεναν αλλο.

εσυ το ζεις. εσυ το πολεμας. το κυριευεις και το δαμαζεις.

και μενει η αγαπη.

και αν οντως υπαρχει, δεν σε νοιαζει να την χαρισεις εκει που ξερεις πως θα την ριξει κατω να κατρακυλησει σαν νερο δροσερο απο μπουκαλι.

ναι σου λεω. την αγαπη την κρατας μεσα σου.

και αυτη η αγαπη ριζωνει. γινεται μιασμα της γαληνης σου.

και σε δυναμωνει. και σε ταξιδευει εκει που το μυαλο σε ωθει.

σε φανταστικες τοποθεσιες. δαση και ποταμια αγρια. μαζι με την φυση.

σε μελλοντικα βηματα που αφορουν εσενα. εσενα μονο. εστω και μονη.

ετσι που λες. βαρεθηκα ν ακουω για ερωτες. βαρεθηκα να μιλαω για ερωτες.

τον ειδα εκει στην Στοα και ολες αυτες οι σκεψεις...εγιναν ξαφνικα ενα με μενα.

το νοημα υπαρχει oπου υπαρχει τροφη.

και εγω τρεφομαι απο αυτα που νιωθω.

Mενω...γιατι θελω να φυγω.

και φευγω γιατι ελπιζω να ξαναρθω.

Το Πρασινο Mαξιλαρι

Καθηλωμενος σε μια πολυθρονα και καρφωμενο το βλεμμα του σε μια ανουσια σαπουνοπερα, ειχε κλεισει τον διακοπτη του μυαλου.

Ηθελε παυση.Ηθελε ν απαξιωθει απο καθε σοφο ρητο. στο Μηδεν.

Μετα απο λιγα λεπτα εστρεψε τα ματια στο ταβανι. η εικονα εμεινε στασιμη για αρκετη ωρα. φωτογραφικες μνημες ενεργοποιησαν τους μηχανισμους αισθηματων.

''θυμαμαι'', ειπε.

Δακρυσε, χωρις να το καταλαβει. Βουρκωναν τα ματια του και κοκκινιζαν. καταπινε το σαλιο του με δυσκολια νιωθοντας στο βαθος ενα εμποδιο. παρεμποδισμοι ειναι τα συναισθηματα, στις φυσικες μας λειτουργιες, τις απαραιτητες τελικα.

Κοιτουσε ακομα επανω.στο ασπρο. στη γωνια. επιμονως αδιαφορα.

Στανικως θα ελεγε και ο Μακρυγιαννης.

ενιωθε πως τον σκεπαζει. τον καλυπτε σ εναν ακαλυπτο τροπο σκεψης.

''Με πνιγει'', αποκριθηκε

Ηπιε μια γουλια κονιακ και αφησε το μπουκαλι κατω στο πατωμα.

Επτα αστερων.

Επτα φωτεινων αστερων.

προσμενοντας και τα 7 να σβησουν.

να σβησουν τη νυχτα. για να κανεις μια ευχη.

μια ευχη και μια αρνηση.

'' ποτε θα νυχτωσει τελικα?''

Ημουν εκει. στο ιδιο δωματιο. μαζι του. διπλα του.. τον παρατηρουσα διαρκως.

δεν ελεγα τιποτα.

οπως κοιτουσε εκεινος το ταβανι, σαν να το επεξεργαζεται.

ετσι επεξαργοζομουν εγω εκεινον.

το δακρυ του. την παγειωση του βλεμματος του.

την απολυτη σιωπη του. ακομα και ο τροπος που καταπινε το κονιακ του μ ευχαριστηση.

Ηταν γαληνιος.

'' Βαλε λιγη μουσικη'', ειπε σπαζοντας ξανα την σιωπη του,ταρακουνωνοτας την δικη μου

Σηκωθηκα και ανοιξα το ραδιο. πηρα ενα γαλαζιο ινδικο μεταξωτο μαντηλι

εκανα κυκλους γυρω απο τον εαυτο μου και το αφηνα να αεριζει και να δινει χρωμα στο δωματιο.σταματησα να του χαμογελασω.

καθαγιασμενες πραξεις. ατυπες κουβεντες..αλλα θετικη αυρα γυρω μας.

Το ενιωσε και μου αρκει.

κοιταξα επιμονα γυρω μου στον χωρο. εκει στη γωνια του κρεββατιου ειδα αφημενο ενα πρασινο μαξιλαρι.

μου εκανε εντυπωση το χρωμα.

κατι σαν το μαντηλι μου και αυτο, επαναστατουσε στην ασπρομαυρη εικονα μας.

το βουτηξα στα χερια μου και το αγκαλιασα. ενιωσα την αφραδα του. ζωντανεψα στο χρωμα του.ηθελα να πνιξω το κεφαλι μου μεσα του ...σ αυτην την υπεροχη μυρωδια του και την απαλοτητα του.

εφερε κατι απο εκεινον.

το ηθελα.

Εκεινος απλα με κοιτουσε. φροντισε καλα να μην αφησει καμια λεξη να ξεφυγει απο το στομα του.

Χαμογελουσε ομως. και αυτο μ αρεσει ξερεις.

Ετρεξα διπλα του και του το εδωσα.

Το εβαλε πανω στα ποδια του και εγειρε το κεφαλι μου προς τα κει.

μου χαιδευε απαλα τα μαλλια και ενιωθα την ανασα του .

Ενιωθα πως ζω τ ονειρο ενος γελοιου. ενος αλλου και νεοτερου Ντοστογιεφσκι.

Ενιωθα πως διαβαζομαι σε σελιδες βιβλιου η καποιου ημερολογιου.

πως ειμαι ενας φανταστικος χαρακτηρας...και εκεινος το ξωτικο της δικης μου φαντασιας.

Αλικη στη χωρα των θαυματων ενα πραγμα.

δεν θελω να με σταματησω να γραφω γιατι αλλιως πολυ φοβαμαι ..θα χαθω πισω στις σελιδες.

νυχτωσε ηδη και ειχαμε αποκοιμηθει στο ατερμονο σιωπηλο μας θεατρο.

οι ρολοι μας ηταν συγκεκριμενοι και το τελος ηταν κοντα.

οσο πλησιαζε τοσο περισσοτερο ηθελα να μου κοψω την ανασα μεσα στο μαξιλαρι.

ενα ελιξηριο και ενα εξιτηριο

''δεν σε ξερω'', μου ειπε

''ουτε και εγω'', απαντησα

''πως σε λενε,τελικα?''

'' BLiSS''

'' θα με κανεις χαρουμενο?''

''εισαι ηδη''-''εσενα πως σε λενε?''

''δεν θυμαμαι. αλλα μπορεις να με λες αστερι''

οσο ειχα το κεφαλι μου ακουμπισμενο πανω του ενιωθα το οξυγονο να λιγοστευει μεσα μου.

μουδιαζα.

γινομουν καταπρασινη.

'' Μην φοβασαι..μαζι θα φυγουμε, σε λιγο σβηνω και γω''

Οσο μας εβλεπα μεσα απο την φωτογραφια, τοσο αδειο μου φαινοταν το δωματιο με εμας μαζι.

Ακουγα μονο τις φωνες μας και τις ανασες μας αιχμαλωτες μεσα σ αυτο το πρασινο μαξιλαρι.

στοιχειωνοντας την σιωπη.

Dedicated to Hior C and his green pillow.

1+1= 1

Δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο την στιγμη της σιωπης μεσα σου.

αδεσποτες σκεψεις ερχονται και σε μυριζουν δειλα δειλα.
και συ τις χαιδευεις.
τις κρατας.

μ ενα λουρι τις δενεις στο προσκεφαλι σου,και τις στολιζεις μεσα σε ξυλινα καδρα με λουλουδια κιτρινα και κοκκινα.

δεν θελω να διωξω αυτες τις σκεψεις και ας με απομακρυνουν απο αλλους οριζοντες.
και ας με αιχμαλωτιζουν στην απραξια.

με την χρηση μιας σφυριχτρας, μπορω να τις αφησω να βολταρουν σ ολο μου το μυαλο ...και να γυρισουν παλι πισω.
ζωντανες.
πιο φρεσκες απο ποτε.
πιο ομορφες απο ποτε.

δεν θελω να τα χασω...
και ας εχω χασει ηδη εσενα.

I got 4 Responses to You.

Δεν ζωγραφιζεται αλλο.
ουτε ακουγεται πλεον τοσο δυνατα.
δεν υπονοειται. και δεν εξυπακουεται.

Δεν σαμποταρεται και δεν μενει αδιαφορο.

Παρουσιαζεται με 4 κινησεις.
Ρουα Ματ.

με την 1η απαντηση . δημιουργω ενα μεγαλο Λαμδα. να σημαδεψω οσα Λαθη εκανα. να τα διορθωσω στην επομενη μου απαντηση.
με την 2η απαντηση. γραφω στο μυαλο μου ενα μεγαλο Ομικρον.
να προσπαθησω να ζησω τ Ονειρο μεσα μου.
και να το ζησω.εντονα. εστω και χωρις εσενα..αλλα με σενα...
στην 3η απαντηση. Ενωνω γα χερια μου και φτιαχνω μια πεταλουδα.
εκει κρυμμενο ειναι το V.... αν το παρατηρησεις αυτο το γραμμα... εχει δυο γραμμες...που εχουν ενα κοινο σημειο αναφορας.
και στην 4η μου απαντηση.
σου στελνω ενα μεγαλο Ε.
για να σου υπενθυμισω πως η Ελευθερια ...αισθηματων ειναι ανοσια στην παιδευμενη ''φυλακη'' των σκιων μας.



Ακουστηκε ρηχη, επαναλαμβανομενη,κουραστικη, αδιαφορη.
ομως ακρως αληθινη.
δεν εχει κατι πλεον να περιμενει.
ομως μενει εκει σταθερη.
εχοντας 4 απαντησεις στο βλεμμα της καρφωμενες.
οπου και να κοιταξει, λαμπει η ματια της και αντικατοπτριζονται σε καθε γυαλιστερη επιφανεια.

και τα διαβαζει ξανα και ξανα.
για σενα, για σενα, για σενα.

χωρις ιχνος σχολαστικοτητας.
μενει με την απορια ποσο ακομα θα μπορει να τα διαβαζει αυτα τα γραμματα.

ποσο ακομα πρεπει να τα διαβαζει.
και φοβαται τοσο πολυ που στο τελος...πιστευει πως δεν θα θελει να δημιουργησει τετοιες εικονες ξανα μεσα της.
φοβαται τοσο πολυ που θελει να κρυφτει.και ειναι τοσο εκτεθιμενη εκει εξω.
ειναι τοσο φανερη. τοσο λαμπερη.που παρακαλαει η λαμψη να την τυφλωσει ..

να εχει μηδεν εικονες. για μηδεν απαντησεις.
μηδεν συναισθηματα. για μηδεν προσωπα.
γιατι το 1 της φαινεται πολυ .. και ακατορθωτο.
και προτιμαει το τιποτα.

σε παρακαλεσε να την απορριψεις. να την αφησεις πισω γιατι ετσι την αιχμαλωτιζεις.
ποναει, το ξερω... μπορεις να την αφησεις? πισω? ...
μου ειπε να σου πω.. πως εκεινη δεν μπορει ...γιατι δεν θελει... και πρεπει εσυ να φερεις αυτες τις 4 απαντησεις ..φτιαγμενες απο τα χερια... σε μια γροθια χεριου.να τα σπασεις.

καντο.

Profile Updated

Μπορεις να συνδυασεις ενα ακεραιο τοπιο με κατι ζωντανο?

να μπλεξεις την μουνταδα με την αδρεναλινη?


Μπορω να γινω τραγουδι ....γαματο...δυνατο....
να χτυπιεμαι πανω κατω

και σε καθε χοροπηδητο να σκεφτομαι πως οι στιγμες που εκανες το προσωπο μου θλιμμενο...gone wasted.

Μια γυναικα λενε μολις νιωσει αυταρκης με αυτα που εχει διπλα της...και αποδυναμωσει τις ευαισθητες χορδες προς ατομα που δεν στελνουν ΝΟΤΕΣ....

τοτε ... καλει τον Μαεστρο...και ξεκινανε με αλλο κομματι.


και εκει ξεκιναει παλι το χοροπηδητο.

Ποσο μου λειπει που μου λειπεις. και ποσο μου ελειψα να μου λειπω.

Αντιστρεφω τα βελακια να τεινουν σε αμφιδρομες χημικες αντιδρασεις.
και τα στοιχεια που ριχνω μεσα στην χημικη μου αντιδραση... αποστελλουν σηματα ευεξιας και αντιδρασης σε καθε τι που αντιτιθεται στην πορεια μου.

δεν ειναι επιθεση,ουτε οργη.

ειναι ακορεστη στιγμη θερμαινομενη απο το παγωμενο βλεμμα μου.
ειναι η μαγνητικη μου ανωμαλια που σε στελνει αφορτιστο στη βαση σου . την μηδενικη. την στοιβαδα. ξερεις εσυ. χημεια.


Με αγαπω οταν αγαπαω.
και δυναμωνω οταν με περνουν για αδυναμη.

Μ αρεσει οταν με γνωριζεις να με θεωρεις τρελη!
Μ αρεσει οταν με κοιτας να θελω να σε αγκαλιαζω.
Μ αρεσει που εισαι παντελως αγνωστος... και σ αγαπαω.

Μ αρεσει που εισαι το καινουριο της μερας μου.
Και αν σ αρεσει και σενα... ισως μια μερα...σε ονομασω .. '' Παλιο''.



Αφιερωμενο στις απροσμενες στιγμες και στις απροσμενες ανακαταταξεις μας.
Cheers

Doubter

He painted me.


He kissed me and let me frozen like a statue on this painting.
my head was hidden.


my heart was rotten.


I was safe though.

So, safe I stayed.

safe and full of depression.

So, empty i felt.

empty and full of you.

I m a doubter...

and every time I try to think of keeping my faith, I rather run into your mind.

and stay there in your darkness.

And...I can hear you whispering...those words

''But I, being poor, have only my dreams; I have spread my dreams under your feet; Tread softly, because you tread on my dreams.''' M.Yeats

and then. i feel safe again.

So, safe I stayed.

safe and happy.

I am lost into the broken dreams, struggling to make them come true.

I d rather be tripping
make you understand who exactly you are.

for me.

..... You Know Exactly Who You Are....

my shooting star

''Dedicated to Cryo''

One Way Ticket

σε αυτο το post...θελω να μιλησω με εικονες.

και εσυ να σκεφτεις....τι θελω και τι θελεις.

σ εναν δρομο θα βγω. και θα ξεκινησω. θα σκεφτομαι παντα τα επομενα 3 δευτερολεπτα.

και σε καθε δευτερολεπτο ..θα ξεχναω τα υπολοιπα.

θα βασιστω στη μοναδικοτητα του ''ΘΑ'' και θα μεινω εκει. για οσο χρειαστει.

θα ανεβω στο σημειο που πολεμαω καιρο τωρα. και θα αλλαξω ονομα.
δεν θα με ξερεις.

θα μελοποιησω την εικονα.και θα κοιτας νοτες που θα εκραγουν μολις φτασω . μακρια σου.

...and I'll hide from the world
behind a broken frame...
...and I'll burn forever
.........

Excuses ( no more)

I got caught in a storm thats what happened to me, so i didnt call..and u didnt see me for a while...

δεν μπορω να σου εξηγησω τι συμβαινει με σενα και μενα.

φανταζομαι ουτε και εσυ.

πλεον δεν ξερω αν φανταζεσαι ....

ειμαστε μια τραμπαλα....

μια θα ειναι ο ενας ψηλα πανω στον αερα.....

και ο αλλος θα παταει στο εδαφος....
και το αντιστροφο.

πως θα γινει να βρεθουμε στο ιδιο σημειο?

μηπως η παιδικη χαρα δεν ειναι για μας πλεον?

σκεφτομαι τα σταδια που περασαμε...μεταβασεις γεματες ενταση.


εχω την εντυπωση πως σε φοβαμαι
και με φοβασαι.


και η ηρεμια δεν θα επελθει ποτε σε μας.

απελευθερωση

Ζενίθ

Eιναι η αρχη^^ Ειναι η θεληση ^^ Ειναι η καταλληλη στιγμη^^

το απολυτο αιτιατο των πραξεων σου

η ωρα που αγαπας και αγαπιεσαι

η ωρα που κοιτας επιμονα το ρολοι σου για να σχολασεις

........

η ωρα της απωλειας

της θλιψης

της μοναξιας.

της ευκολης φυγης βγαλμενη απο την αεναη απογνωση σου.

...........................


ειναι η σκανδαλια που λυτρωνεται με την τιμωρια.

ειναι η αποδοχη που εκθειαζεται απο τα ιδανικα σου.

ειναι το δακρυ.

το χαμογελο.

η ματια σου.του.της. τους. Μου!

Ειναι η φωνη...που σε τραβαει σαν μαγνητης. σε μαγευει. γινεται σειρηνα και σε βουλιαζει ...στην κορυφη.

Ειναι οι χαμενες αναμνησεις που ψαχνεις πεισμωτικα να βιωσεις ξανα στο μυαλο σου.

Ειναι το αγγιγμα που προσμενεις.και το αγγιγμα που εχασες.
Ειναι το απροσδοκητο και ο φοβος.



Ειναι ο χρονος...που περναει και αφηνει τα σημαδια του στο κορμι σου..

Ειναι η βροχη που σε προκαλει να την βιωνεις σε καθε σταγονα της.σε καθε μορφη.

Ειναι η αυρα..που εκλειεται σε καθε ειδους ενεργειας.μεσα σου. εξω σου.

Ειναι η ζωη. η αναζωπυρωση. η ανασα.

η κλειστη κοινωνια...που ξανοιγεται περισσοτερο στα ορια του φαλοκρατισμου και μισογυνισμου .

η απεριοριστη βλακεια που τεινει να εκμηδενισει τις ηθικες αρετες σου

Ειναι...η ωρα που οταν ερθει.
θα τα φτυσεις ολα.

και τοτε....θα ζησεις.

ξανα.

αλλωστε ζουμε σ εναν κυκλο. σε μια γη.
και περιστρεφομαστε...γυρω απο τον Ηλιο και τον εαυτο μας.

περιστρεφομαστε γυρω απο τα ιδια ατομα που μας χαλανε κατα συγκηριων
που μας κανουν να χαμογελαμε κατ επιλογην

γυριζουμε απο τις ιδιες καταστασεις...και το μονο που αλλαζει ειναι ο αριμθος...χρονολογικα.

Ζησε. Φυγε. Ανεπνευσε.Χαμογελασε.

Ελευθερωσου. Επιτελους.

Remember Tomorrow.

.αναμνηση.

..παρελθον..

...σημερα...

....αυριο....

----- ποτε τελικα?----


η μυρωδια του καφε παντα της ενεργοποιουσε τα κυτταρα...να θυμηθουν κατι απο το χθες.
σημερα της προκαλει αναγουλα.

Παροξυσμος θαρρω.
σε τι ομως?

προσπαθησε να τους κανει να καταλαβουν πως τα πραγματα αλλαζουν.
γινονται αλλες περιστασεις, αλλες στιγμες, αλλες εικονες, αλλες αναμνησεις.

αυτο που ζουνε τωρα ...ειναι απλα ενα δευτερολεπτο σκεψης τους για το αυριο.
και το αυριο θα το θυμουνται σαν χθες.

περιεργο δεν ειναι ? το παιχνιδι του χρονου και της αλλαγης?

εκεινη δελεασμενη απο την προσωρινη ενοχληση του καφε, αφησε το αρωμα πεισμωτικα να περιπλανιεται στο δωματιο... να μπορει να το αντιμετωπισει.
και το καταφερε.

η ενοχληση, εγινε αδιαφορη.

η αδιαφορια, εγινε ασυναισθησια.

σαμποταρει τις αναμνησεις του αυριο, ενω αυτες προσπαθουν να της ανεβασουν την αδρεναλινη.
σαμποταρει το μικρο τους χαρτινο σπιτακι, φερνει την βροχη στα μετρα τους και τους κερναει ζεστο καφε.
χωρις καταφυγιο τωρα και αυτοι μειναν εκει εξω μαζι της.

αυτο ειναι ευτυχια.
η αλλαγη.

η απροσμενη αλλαγη.
καλη και κακη.

ευσυνειδητα η μη.

κολακευμενοι απο το κερασμα, αποφασισαν να κατασκευασουν ενα ξυλινο σπιτακι αυτη τη φορα.
αγριεμενοι απο το απροσμενο και το απροσδοκητο και εντρομοι στο πως θα εξελιχθει και αυτη η νυχτα αποψε...
διεφυγαν σε κεινη ξανα

της ζητησαν βοηθεια.
της ζητησαν να πονεσει και να φοβηθει μαζι τους.

της ζητησαν τοσα πολλα.


η καταφατικη της απαντηση, τους εδωσε εναυσμα ανασας.
πρωτο σταδιο βασης.
μηδενικες στιχομυθιες.
αληθινοι συναισθηματισμοι.



κρατιεμαι απο το χερι σου
και συ απο το δικο μου.
αυτο θυμαμαι για αυριο.

Open Door

Α...β....γ....δ....

ξεχασα την σειρα.
ψαχνω μια αλληλουχια να ταιριαξω το παζλ μου.
Παιζω σε μια Σιωπη μεσα. Αμεμπτες σκεψεις ομως.

Τοση σιωπη και τα κερια λιωνουν πλαι μου.
ξαγρυπνησα παλι και ξεμεινα απο λογια.
Μηδεν.

0..1...2...3....4....

σαστιζω!ξεχναω!μπερδευομαι! δεν εχω ορεξη να το συνεχισω.

θελω να τα ανατακεψω. να κανω αλχημειες. στα λογια, στις πραξεις, στα ονειρα.

αυριο ερχεται ενας καινουριος θορυβος. θα τον βολεψω καπου μεσα στο προγραμμα μου.
θα γεμισει την μερα μου με πραξεις. και οταν πλεον παψει ν 'άκουγεται, θα μεινω παλι στο Πριν.

ναι στο Πριν...ξεχασες?
Α...β....φ.....ψ...σ...ρ....

Γοργα τα βηματα--- να προλαβω το αυριο, μη τυχον και μ αφησει στο σημερα και ξαποστασω στο Χθες.
Δεν συγκρατω τις αλληλουχιες μου.
απλα τις δημιουργω και τις ζωντανευω.
Και ποιος ξερει αραγε τι ονειρο θα δω στο Χθες και τι ονειρο ειδα στο Αυριο!

Τοση σιωπη εδω γυρω που η σιωπη μου ακουγεται περισσοτερο . ταλογια που θελω να πω τα κλειδωνω.
ειναι μια αλληλουχια που δεν θελω να την μπερδεψω ουτε να την αποκρυπτογραφησω.
την αφηνω ακεραια, αθωα.

Ψαχνω τοπους μικρους και φωτεινους.
Μονακριβους.
θελω να ταιριαξω την χρυση μου σιωπη με την μιση ημερα.
και την υπολοιπη να κανω γιορτη.

Αφησα ανοιχτα.
Θα περασεις?

No One Knows....

Κανεις Και Ποτε.

Ετσι το αποφασισα, ετσι θα το συνεχισω.

καταφερες να με αγγιξεις μεσα μου.
ματαιως.
ισα που ακουμπησες την εξωτερικη μεμβρανη της ψυχης μου.
δεν προλαβες να δεις τιποτα.
δεν προλαβες και δεν σε αφησα.

δεν μπορεσες και δεν σε βοηθησα.

εχω κατι μαγικο μεσα μου, κατι που ο δικος σου νους...δεν μπορει να συλλαβει.
ενα χαμογελο δεν σημαινει μονο χαρα.

δεν εχει σημασια πια. δεν εχω χρονο να σου εξηγησω το καθετι γυρω μας.
καποτε μπορει να ειχα την επιθυμια να σου ανοιξω τα κλειστα σου ματια...να σου βγαλω τις γαζες...και να δεις τον κοσμο ετσι οπως δεν ειχες ποτε φανταστει.

ισως να με θεωρεις ρομαντικη..ισως απλα σπαταλη χρονου και ονειροπαρμενη.

δεν θα το αρνηθω. παρα τ αυτα δεν θα το αποδεχτω
γιατι ο κοσμος που επελεξες να ζεις εσυ, ηταν μια ομιχλη.και ειναι ακομα.
εκει δεν διεκρινες ποτε σωστα. δεν επραττες ποτε ευσεινηδητα. και κατευθυνοσουν σε δαση γνωστα, καλο πατημενα.

αφηνοντας πισω σου την αγρια αυτη φυση. το αγνωστο αυτο και αγουρο δασος.
δεν δοκιμασες την μαγεια του.
εκει βρισκεις τον εαυτο σου.
ερχεσαι αντιμετωπος με το αλλο σου μισο.
ξεθαβεις τους φοβους σου και τους αφηνεις να μεγαλωσουν. τοσο πολυ ωστε να γινουν συνηθεια. και η συνηθεια ζωη.
θα βγαλουν ανθους και θα τους γευεσαι.
θα νιωθεις μοναδικος που καρποφορουνται οι φοβοι σου και τους αποδεχεσαι.

δεν θα υπαρχουν φαντασματα.μονο εσυ ... εσυ ως αναμνηση.

νιωθω υπεροχα που υπαρχω εδω, καθισμενη κατω απο ενα πανεμορφο δεντρο.
η σκια του με προστατευει την ημερα...και το βραδυ φοβεριζει τα αγνωστα θερια.

προστατευομαι απο τους ιδιους μου τους φοβους και δυναμωνω ολοενα και περισσοτερο.
χαλαλι οι προσπαθειες.
εδωσαν φλογα εναρξης στην πολυποθητη φυγη σου.
και αυτη τη φορα κραταω εγω το μαγκαλι.
και αυτη τη φορα, διαλεγω εγω ποτε θα νυχτωσει.


Ειναι σπουδαιο να κρυβεις θησαυρο μεσα σου και να μην μπορει ο αλλος να στο ανακαλυψει.
Ειναι σπουδαιο που δεν το καταλαβες ποτε και δεν θα το μαθεις.
εχω λογο να γινομαι μοναδικοτερη.

Πιστευα ειχες τα ιδια ακριβως με μενα, πιστευα διεφερες...
ενα κουτι της Πανδωρας ησουν και σε ανοιξα.
δεν φοβηθηκα ομως.
ισα ισα. δυναμωνω σου λεω.

Χαζευω την πολη οταν κοιμαται, και ο αχος με νανουριζει ... δροσια ξεχυνεται σ ολο μου το κορμι ...και εγω ανακαλυπτω το μελλι που τρεχει απο τις πληγες του δεντρου μου.


Οι ερωτες ειναι στιγμες. στιγμες ομορφες και αξεχαστες..ισως.
οι ερωτες οι αληθινοι....ζητανε καταφυγιο. ασφαλες.
και οχι σχοινια ισσοροπιας.
γιατι απλα θα πεσουν.
και αυτο δεν ειναι ερωτας.
αλλα πληγη.

πληγη που οσο την πειραζεις. την μεγαλωνεις σαν μπαλονι.
και αυτο μια μερα σκαει.
και στο ΜΠΑΜ του, χανεις τις ανασες...που μαζευτηκαν μεσα...απο τα φιλια σου.
ανεκτιμητος θησαυρος.
αλλα χαμενος χρονος? αναρωτιεμαι.

οπως και να χει...μενει αναμνηση ο κροτος.
μενει αναμνηση και η πληγη. αφηνει σημαδι, το οποιο διαλεγω να το σβησω.
το απαλο δερμα μου δεν μου επιτρεπει σημαδια.
επιτρεπει πνοες αθωες. αληθινες. πιστευτες. μαγικες. υπαρχουσες.

η δικη σου ? που ειναι?


αλλα Νο Οne Knows...I m Gone!